Dagboek van Maud: “Het zoekende babyhandje raakt de huid van haar stervende oma aan...”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Na twaalf uur heeft Valeria volledige ontsluiting. Het laatste stukje van het persen gaat snel bij haar. Het hoofdje ‘staat’, nu is het belangrijk om het kindje langzaam geboren te laten worden. De hartslag van de baby klinkt krachtig en gelijkmatig. De kraamhulp, die er gelukkig op tijd was, houdt haar hand vast.

“Zucht maar, zuchten… en nu mag je een beetje meepersen”, zeg ik tegen haar. “Je zult merken dat het bijna vanzelf gaat. Rustig, niet te snel…” Dan zie ik het hoofdje verschijnen en vrijwel meteen daarna volgt ook het lijfje. “Gefeliciteerd Valeria, je bent moeder geworden van een dochter!” Ik leg het glibberige, warme meisje op haar buik.

“Ach liefje, liefje”, kreunt Valeria.

Als we de apgar-score van de baby hebben bepaald – een volle tien – vraagt Valeria om haar ouders. “Ik ga wel”, zeg ik tegen de kraamhulp. Ik klop op de slaapkamerdeur waar de moeder van Valeria ligt. Jurgen zit naast zijn vrouw, de verpleegkundige staat aan de andere kant. Ze kijken naar mij om. De sterfscène die zich hier afspeelt lijkt zich volledig te spiegelen met het kraambed in de andere kamer. “Het is geboren”, zeg ik. “En het meisje is helemaal gezond. Valeria vraagt naar jullie.”

Jurgen slaat zijn ogen neer. “Mevrouw is even weggevallen”, zegt de verpleegkundige. “Ik denk niet dat ze nog wakker wordt.” Jurgen staat op. “Ik ga met je mee.”

Ik heb vader en dochter even alleen gelaten met de kleine en neem de situatie door met de kraamhulp. Voor haar zal dit een heftige kraamtijd worden. Ik ben blij dat ze al wat ouder is en veel ervaring heeft. Niet dat een jonge kraamverzorgende dit niet aan zou kunnen, maar het is nogal wat.

Na een minuut of tien word ik onrustig, de placenta moet eruit. Als Valeria nog geen krampen heeft, wil ik de baby aanleggen, dat zal helpen bij het opwekken van de nageboorte. Ik klop op de deur. Hij wordt meteen opgetrokken, het is Jurgen met de baby in zijn armen. Valeria, achter hem, probeert net overeind te komen. “Ho, wacht!” Ik haast me naar haar toe. “We moeten wachten op de placenta.”

“Nee, ik wil naar mijn moeder toe voordat…” ze maakt haar zin niet af.Ik wissel een blik met de vader. Blijkbaar heeft het geen zin hierover in discussie te gaan. Ik roep de kraamhulp erbij. Met Valeria tussen ons in lopen we achter haar vader aan.“Monique, lieverd, we hebben een kleindochter gekregen.”

Voorzichtig legt hij de baby vlak bij het hoofd van zijn vrouw.“Mama, je hebt het gered”, zegt Valeria die we voorzichtig op de stoel naast haar moeder hebben gezet. “Je hebt de geboorte van je kleindochter meegemaakt. Ik ben ongelooflijk trots op je, zo sterk als je bent geweest, mama. Het is je gelukt.” De tranen stomen over haar gezicht.

Het zoekende handje van de baby raakt opeens de huid van de zieke aan. In een schrik opent ze haar ogen. “Mama, je bent er nog”, reageert Valeria meteen.“Kijk, Monique, wat een prachtig meisje.” Jurgen tilt het kindje wat omhoog zodat zij het beter kan bekijken.

“Ik noem haar Moon, mama. Naar jou”, zegt Valeria. Dan verschijnt een glimlach om de mond van de moeder en sluit ze langzaam weer haar ogen.