Dagboek van Maud: “Hij doet álles voor mij, maar is dat liefde?”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Na mijn gesprek met Koen kan ik niet langer tegen mezelf blijven liegen: John en ik zijn geen match made in heaven. Hij is een einzelgänger, ik hou juist van mensen om me heen. Hij is gesloten, ik ben open. Hij is achterdochtig, ik ben eerder goedgelovig. Hij is jaloers, ik ben dat vrijwel nooit. Hij is goed georganiseerd, ik ben een chaoot. Hij houdt van zekerheid en vooruitplannen, ik laat het er vaak een beetje op aankomen. Hij is het liefst alleen met mij, ik krijg het benauwd van alleen maar met z’n tweeën zijn. Hij houdt van reizen, ik vind het na een week meestal wel weer genoeg. Hij heeft een heel complexe jeugd gehad, waarbij alle complexiteit uit mijn jeugd in het niet valt. Hij heeft geen familie, ik ben een familiemens. Hij besteedt al het huishoudelijke werk uit, ik vind het niet erg om dat zelf te doen. Hij houdt van kunst, ik weet daar weinig van. Maar het allerbelangrijkste verschil tussen ons is dat hij voor honderd procent voor mij kiest en ik niet voor hem. Ik merk het in allerlei kleine dingen. Zoals hij me aankijkt na het vrijen, vol liefde en passie. Zoals hij het goedmaakt na een ruzie, met oprechte spijt en excuses. Zoals hij steeds weer naar mijn gedachtes en mijn gevoelens vraagt. Hij wil het liefst dat ik stop met werken, zodat we samen op reis kunnen gaan. Hij zou stad en land afrijden om aardbeien voor me te kopen als ik daar zin in heb. Hij beweegt hemel en aarde voor mij en toch weet ik niet of het liefde is…

Nu mijn dochter bij ons woont, is het of ik door haar ogen naar ons kijk. Haar blik op wie ik ben bij John maakt het elke dag moeilijker om het toneelstuk te blijven volhouden. Als ze weer in Amsterdam gaat wonen, hield ik mezelf voor, gaat het vast beter. Het is gewoon lastig als mijn oude leven (Rosa) mixt met mijn nieuwe leven (John). Rosa zegt er niks van. Dat is ook nergens voor nodig, zij weet dat ik weet hoe zij erover denkt. Nog zoiets wat John helemaal ontgaat. Zij wacht rustig af totdat ik actie durf te ondernemen, terwijl ze ons spel meespeelt: opgeprikte gezelligheid, geveinsde interesse, hol gelach. ’s Nachts maal ik over hoe ik het moet zeggen, en wanneer dan. Ik stel me voor hoe hij gaat reageren: misschien probeert hij me op andere gedachten te brengen of kiest hij de tegenaanval met veel verbaal geweld. Of hij loopt zonder spullen weg en trekt de deur achter zich dicht. Ik sluit zelfs niet uit dat hij fysiek wordt. Maar het allerbangst ben ik dat hij zichzelf iets zal aandoen. Dat mijn beslissing hem er opnieuw van heeft overtuigd dat je niemand in het leven kunt vertrouwen en dat uiteindelijk iedereen je teleurstelt. Dat schuldgevoel drukt al op mijn borst nog voordat ik iets tegen hem heb gezegd. Omdat ik hem heb overgehaald om zich te openen. Omdat hij zijn ziel aan mij heeft geopenbaard. Omdat ik beloofde van hem te zullen houden.