Dagboek van Maud: “Ik haal diep adem en begin de brief van John te lezen”

Met trillende handen en een kurkdroge mond pak ik de brief. Ik wil hem openmaken, maar bedenk me dan. Ik loop ermee naar de badkamer, leg hem naast de wasbak, ga op de wc zitten en hang mijn hoofd onder de kraan. Dan schiet ik snel in mijn ochtendjas en neem de brief mee naar de woonkamer. Pas als ik met een kop koffie op de bank zit, durf ik hem open te maken. Terwijl ik de handgeschreven brief openvouw, kijk ik nog een laatste keer de kamer rond. Alles staat op zijn plek. Geen bord op het aanrecht, geen glas op tafel. Er hangt geen jas of vest over de stoel, er slingeren geen schoenen van hem of mij rond. Ik haal diep adem en begin te lezen.

Lieve Maud,
Ik heb gemerkt hoe je langzaam van mij wegdreef de laatste maanden. Ik zeg bewust maanden, want het waren ook echt maanden. Misschien dat het begon na de zomervakantie, waarin we naar mijn idee veel plezier hadden en op het hoogtepunt van onze relatie zweefden. Ik probeerde soms te analyseren wat er misging, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Natuurlijk heb ik geprobeerd om het proces te stagneren en ons liefdesgeluk weer een zetje te geven in de goede richting. Net zoals ik jou dat heb zien proberen. Het probleem leek zich pas echt te openbaren toen je dochter hier kwam wonen.

Ik veeg mijn opkomende tranen ruw weg. Hij had het al die tijd door.

Ik zag je worstelen, Maud, je best doen, je aanpassen, tot er nog maar een schim over was van wie jij echt bent. Hetzelfde gebeurde met mij overigens. Ons verhaal is een voorbeeld van onvermogen. Niet het onvermogen om elkaar lief te hebben, maar wel om bij elkaar te passen. Geen zorgen, ik heb geen spijt. Wat ik wel berouw, is dat ik niet in staat ben jou te geven waarnaar je verlangt. En ik meen te geloven dat jij het meest verlangt naar familie. Ik heb nooit familie gehad, ik mis het niet. Sterker nog, ik weet niet eens wat het concept ‘familie’ precies inhoudt. Wat ik wel weet is dat we, ondanks de genegenheid die we voor elkaar voelen, niet moeten proberen elkaar te veranderen. Dat gaat ons niks opleveren. Ik ga naar Italië, waar ik voor de import van de beste wijnen van noord naar zuid ga rijden. Met elk Italiaans woord dat ik uitspreek zul jij een beetje bij me zijn, Maud. Want in de taal die we gemeenschappelijk leerden, konden wij het best communiceren.

Ik hoop dat het je goed gaat, maar eigenlijk ben ik daarvan overtuigd. Niemand is zo warm, zo lief en zo toegewijd als jij. Ook hoop ik dat we elkaar in de toekomst nog gewoon kunnen zien, als dat zo uitkomt. Maar eerst zal de wond van het afscheid moeten helen.

Liefs, John

PS Ik heb vannacht, toen jij lag te slapen, al mijn spullen gepakt. Mocht ik iets vergeten zijn, of mocht ik iets missen, dan appen we elkaar. Goed?

Dat was het. De afscheidsbrief met de woorden die ik had moeten uitspreken. Is het erg dat hij mij voor is geweest? Nee, ik vind het alleen zo vreselijk jammer dat hem niet meer heb kunnen omhelzen. Voor een laatste keer.

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.