PREMIUM
Dagboek van Maud: “Ik voel me kwetsbaar, maar ik wil niet dat het stopt tussen ons”
Als blijkt dat Koen en Suus met elkaar samenspannen om haar ervan te overtuigen dat John ‘fout’ is, weet Maud het zeker: ze wil John terug. En dat gaat ze hem vertellen ook.
John staat tegenover me en kijkt me aan met een uitdrukking die lastig te interpreteren is. Het lijkt wel alsof hij pijn heeft, fysieke pijn. “Bij jou komen wonen is best heel... serieus”, zegt hij traag.
“Dat klopt, maar ik zie onze relatie als iets serieus en we zijn geen 18 meer.”
Zijn ogen mijden de mijne. “Je weet niet wat je je op je hals haalt. Mensen of situaties zullen je altijd weer aan het twijfelen maken over mij. Dat weet ik inmiddels.”
“Nou en, ik wil het met je aangaan.”
Hij herhaalt mijn laatste woord. “Aangaan...” Nu pas kijkt hij me weer recht in mijn ogen.
Ben ik naïef dat ik de taxi heb laten omkeren met het idee om hem mee te nemen naar mijn leven? Is het niet totaal onnozel om te denken dat ik hem kan redden? “Natuurlijk hoef je niet meteen te beslissen, maar het voelde plotseling zo...” Ik zoek naar woorden. “Zo alleen. Jij op jouw eiland, ik op het mijne.”
Plotseling pakt hij mijn hand en neemt me mee naar zijn woonkamer. “Wat zie je hier, Maud?”
Inwisselbaar
Ik kijk om me heen naar de modern ingerichte woonkamer. Een zandkleurige hoekbank die er vrij gewoon uitziet, maar die volgens John van een bekende interieurdesigner is. Daarvoor staat een salontafel van glas – ook weer van een bekende ontwerper. Aan de muur kunst van hedendaagse kunstenaars. Voor de grote ramen hangt witte vitrage die het licht doorlaat, maar het uitzicht naar buiten afschermt. Zijn Italiaanse keuken heeft model gestaan in een bekend interieurblad. Aan het kookeiland staan twee krukken om aan te eten. Een eettafel ontbreekt. “Je hebt een mooi huis, maar wel heel anders dan het mijne, bedoel je dat?”, vraag ik onzeker.
“Nee, wat ik bedoel is dat hier niks persoonlijks staat of hangt. De keren dat ik heb gekookt in mijn keuken kan ik op twee handen tellen. Aan de kunst ben ik ook niet gehecht, die recycle ik als ik er genoeg van heb. Alles hier is inwisselbaar en dat is niet voor niks, snap je dat?”
“Om je niet te hechten aan een plek?”
Hij haalt zijn schouders op. “Ja, om altijd meteen weg te kunnen. Maar ook omdat ik gewoon niet weet hoe ik mijn huis persoonlijk maak.”
Buiten klinkt een ongeduldige claxon. Dat zal de taxi zijn.
“Misschien zijn onze huizen verschillend,” zeg ik, “maar ik wil niet dat het tussen ons stopt.” Ik voel me kwetsbaar, alsof ik hier naakt voor hem sta.
Tranen
Voorzichtig trekt hij me tegen zich aan. Ik voel de zachtheid van zijn dunne kasjmier trui tegen mijn gezicht, hoor zijn hart wild kloppen. “Het is oké, John”, fluister ik. “Ik wacht wel op je.”
Dan duwt hij mij iets van zich af om me aan te kunnen kijken. In zijn ogen staan tranen. “Nee, dat hoeft niet”, zegt hij met schorre stem.
“Wat bedoel je?”
“Ik bedoel dat ik met je meega.”
“Nu?”
“Ja. Ik pak even mijn spullen.”
Met de koffer waarmee hij naar Italië is geweest en nog een slordig ingepakte tas zitten we opnieuw in de taxi.
“Ik was bijna weggereden”, zegt de chauffeur chagrijnig.
“Goed dat u dat niet gedaan heeft”, zegt John, terwijl hij mij een knipoog geeft. Zijn hand omklemt stevig de mijne.
Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.
Koen, de ex-man van Maud, schrijft ook iedere week in zijn dagboek. Zijn verhalen lees je hier.
