Dagboek van Maud: “In Valeria’s ogen zie ik een twinkeling die er eerder niet was”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Mijn collega was totaal verbaasd toen ik vertelde in wat voor situatie ik terecht was gekomen met de bevalling van Valeria. Ze had er niks over in het dossier gezet omdat ze er zelf niet van op de hoogte was. De vriend van Valeria was in het begin geregeld met haar mee naar het spreekuur gekomen. Ook dat Valeria’s moeder terminaal ziek was, wist ze niet.

“Kom binnen, Maud”, zegt Jurgen nadat hij de deur voor me heeft opengedaan. Ik blijf bewust nog even staan. “Gecondoleerd met je vrouw”, zeg ik.

“Op dezelfde dag als je kleindochter is geboren, dat zal dubbel voor je zijn.”

“Ja, maar ook heel bijzonder.” Een plukje van zijn grijze haar wordt opgetild door een windvlaag. Hij moet lachen. “Ik heb het gevoel dat ze er nog bij is. Alsof ze zeggen wil: pas op wat je zegt, ik hoor je!” Hij wrijft over de stoppels op zijn ongeschoren kin.

“Monique heeft me laten beloven dat ik het geluk over ons kleinkind altijd boven het verdriet moet stellen. Dus dat probeer ik.” Binnen staat de jongere versie van zijn vader.

“Jij moet Thijmen zijn”, zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek. “Gecondoleerd en ook gefeliciteerd.”

“Dank je.” De jongen maakt een bedrukte indruk. “Ik was er niet.”

“Ik weet dat je er niet was”, zeg ik. “Soms gaan de dingen zo.”

“Nee, ik was er nét”, zegt Thijmen. Hij kijkt om naar zijn vader. “Pap, hoe laat kwam ik binnen nadat Maud weg was?”

“Ik denk een uurtje”, zegt Jurgen. “Zoiets ja, doet er eigenlijk niet toe.” Hij praat heel vertrouwd met me, alsof hij mij al kent.

“Ik gaf mama een kus, ging naast haar zitten en toen leek het of ze iets probeerde te zeggen, hè pap?”

“Ja, zo leek het”, zegt Jurgen op vaderlijke toon.“En toen zuchtte ze heel diep uit en dat was het.” Hij kijkt me wat hulpeloos aan. “Ze heeft op jou gewacht”, zeg ik. Ik voel me op een bepaalde manier vereerd dat ik zo familiair wordt behandeld.

“Papa, was dat Maud niet aan de deur?”, hoor ik opeens door de babyfoon. “Ik ga aanleggen.”

“Jawel, we komen eraan”, zegt Jurgen. Hij lacht naar me. “Ze wil je graag laten zien hoe goed de kleine al kan drinken.”

Boven ligt Valeria met haar kleintje dat gulzig uit haar borst drinkt. “Zo dame, dat ziet er erg goed uit!”, zeg ik bewonderend.

“Ja, toch? Alsof het happy hour is.”

Ze heeft nog steeds een vermoeid en bleek gezicht, toch zie ik in haar ogen een twinkeling die er eerder niet was.“En drinkt ze ook steeds door? Niet dat ze je de hele dag gegijzeld houdt met haar zoekende mondje?”

Soms sabbelen baby’s meer dan ze drinken.

“O ja, ze zuigt superhard, een Dyson is er niks bij”, ze lacht om haar eigen grap en vertrekt dan meteen haar gezicht.

“Ai, ik mag me natuurlijk niet bewegen.”

Als de kleine klaar is met drinken en in haar ledikantje slaapt, controleer ik Valeria’s bloeddruk en ijzergehalte. “Je doet het heel, heel erg goed. Eén ding: in de korte tijd dat ik jou heb leren kennen, heb ik gemerkt dat je er vooral voor anderen bent. Maar, en dat zeg ik nu heel streng: zorg ook goed voor jezelf. Beloof je dat?”

Ze kijkt me met grote ogen aan. Dan omhelst ze me. “Dank je Maud.” Zo veel uiting van dankbaarheid ben ik niet gewend. Ben ik zelf misschien te familiair? “Zullen we dan nu aan de beschuit met muisjes?”

“Yes!” zegt Valeria enthousiast.