Dagboek van Maud: “John klapt voorover en kermt van de pijn”

“En was dat zo? Was die man, die meneer Bonnet, een bastaardkind van jullie grootvader?”

“Dat weet ik niet...” John valt stil. “Ik hoef het ook niet meer te weten.” Hij staat op en loopt rusteloos door de kamer. “Janice zei dat we naar de politie moesten gaan, maar ik wilde niet. Nog steeds niet. Ik zou zelf achter de waarheid komen en dan die man te grazen nemen. Misschien was het mijn gebrek aan vertrouwen in de politie. Of ik was bang dat als de waarheid over Janice en mij naar buiten zou komen, ik haar kwijt zou raken. Maar toen...”

Afscheidsbrief

John kijkt naar boven, alsof zijn zus vanaf daar toekijkt. “We zouden kunst gaan kopen op een beurs in Engeland. Op het laatste moment voelde Janice zich niet lekker. Ze besloot thuis te blijven. De volgende ochtend kwam ik terug en toen hing ze…” Hij schudt zijn hoofd. “Ik ben meteen naar die Bonnet gereden en heb hem tegen de muur gezet. Ik geloofde niet in die zelfmoord en was ervan overtuigd dat hij het allemaal in scène had gezet. Maar hij liet me het getekende formulier zien dat Janice hem die morgen had gestuurd. Hij wist niet dat ze dood was, zei hij.”

“Dat geloofde jij?”

“Ik wist niet meer wat ik moest geloven. Op tafel had ik een afscheidsbrief gevonden waarin ze me schreef dat ze alleen maar een last voor me was geweest.” Plotseling klapt hij voorover, zijn armen over zijn hoofd, en kermt hij van pijn. Dan veegt hij ruw zijn tranen weg en zegt: “Zo, nu weet je het.”

P.S.

Ik overtuig John om met mij mee naar huis te gaan. Ik zeg dat ik niet alleen wil slapen en bang ben voor de nacht. De waarheid is dat ik hém niet alleen wil laten. Daarbij heb ik morgenochtend dienst en ik moet ervoor zorgen dat ik een beetje rust krijg. Hij neemt genoegen met het logeerbed. Samen slapen is totaal niet aan de orde. ’s Ochtends besluit ik hem niet wakker te maken en leg een briefje op tafel. ‘John, doe of je thuis bent, de koelkast is vol. Of eigenlijk, halfvol ;-) Als je besluit om weg te gaan, laat me wel even weten of het goed met je gaat. Anders maak ik me zorgen. Je kent me’. Ik probeer het een beetje luchtig te houden, maar ga met een steen in mijn maag weg. Het was niet zíjn keuze om het verleden naar boven te halen. Hij had het voor mij gedaan.

Halverwege de dag krijg ik een bericht: ‘Dank je, Maud. Het is goed dat ik het je heb verteld. Ik weet alleen niet of dit iets verandert aan onze situatie. Je bent een moeilijke man tegen het lijf gelopen in Italië. De komende tijd zal ik waarschijnlijk buiten beeld zijn. Dat is een overlevingsmechanisme. Maar ik beloof je dat ik daarna weer contact met je opneem. Liefs’. Zijn woorden luchten me op. Ik weet zelf ook niet of ik nog iets zou willen, maar dat hij zich voor mij zo kwetsbaar heeft opgesteld en ik het hele verhaal van hem heb gehoord is een opluchting.

Dan krijg ik nog een appje. ‘P.S.: dit was nog niet het hele verhaal’.

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.