Dagboek van Maud: “Koen omhelst me. Wat voelen zijn armen vertrouwd!”

Problemen bedekken met de mantel der liefde of de confrontatie aangaan? Het is een dilemma dat steeds zwaarder op me drukt. Ik ben geneigd het eerste te doen, dat is mijn karakter. Terwijl ik ondertussen heus wel weet dat het niet altijd de beste aanpak is. Concreet: ik heb voortdurend het gevoel dat ik moet kiezen tussen Rosa en John. Het gaat om subtiele dingen: waar ik ga zitten aan tafel, welke woorden ik kies, wie ik met ‘schat’ aanspreek, hoe streng ik ben tegen mijn volwassen dochter, enzovoort. Gisteren zei Rosa plotseling tegen mij: “Als papa Kai niet in huis had gekregen, was ik daar gaan wonen. Want hier is het echt niet gezellig.” Toen ik vroeg wat ze dan niet gezellig vond bij ons, zei ze: “Jou! Je bent zo gespannen. Ben je wel gelukkig met John?”

Vooral die laatste zin bezorgde me een steek in mijn buik. Eerlijk zijn over wat er is en wat ik voel zou het eenvoudigst zijn. Maar ik weet even niet wat ik voel. Het lijkt of ik mezelf aan het kwijtraken ben. Of John het doorheeft, weet ik niet. Hij is het gewend om alleen op zijn emotionele eilandje te zitten. Toch moet ook hij merken dat er weinig verbinding is de laatste tijd.

Koen lacht zodra hij me ziet. Hij laveert tussen de tafeltjes door en komt als vanzelfsprekend naar me toe om me te omhelzen. Zijn armen om me heen voelen vertrouwd. “Gezellig, Maud”, zegt hij opgewekt. Hij lijkt goedgehumeurd. “Dit hadden we al veel eerder moeten doen.”

Hij gaat zitten en wenkt de ober. “Wil jij nog een…” hij knikt naar mijn glas. “Wat is dat?”

“Een alcoholvrije cocktail.”

“Zo, je hebt er echt zin in”, zegt hij lachend. “Vind je het erg als ik wel een biertje neem?” Even later zitten we te kletsen als elkaars beste vrienden... of als getrouwd stel, maar die gedachte druk ik snel weg. Koen vertelt me het hele verhaal van Lot die weer is opgedoken en, precies zoals hij had verwacht, Kai weer opeist. “Het is maar goed dat we Veilig Thuis hebben ingeschakeld. Wist je dat Loretta daar vroeger ook mee te maken heeft gehad? Zij weet wat het is om in zo’n onveilige omgeving op te groeien, dus ze is nog fanatieker dan ik om het voor Kai goed te regelen.”

Zijn gezichtsuitdrukking verraadt hoeveel dat voor hem betekent. “Ach, als je ziet hoe dat ventje in die paar weken al is opgeknapt.” Koen schudt lachend zijn hoofd. “Hij praat ook opeens: ‘Is dat papa? Is dat Letta?’ Zo gaat het de hele dag door.”

“Fijn, Koen. Ik ben echt heel blij voor jullie”, zeg ik oprecht. “Het zal ook wel druk zijn, neem ik aan.”

“Waarom denk je dat ik blij ben om hier even uit te blazen?” Hij neemt de laatste slok van zijn Belgische bier. “Rosa is ook zo’n schat dat ze vaak helpt. Hoewel ze zei dat het lastig is om met Kai naar jullie te gaan.”

Ik schrik omdat ik daarover niks heb gezegd tegen Rosa. Kennelijk heeft ze het aangevoeld en zelf die conclusie getrokken. “Ach ja, John is geen kinderen gewend.”

“Past dat dan wel bij iemand die dol is op kinderen?”, vraagt Koen op de man af.

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Tranen prikken achter mijn ogen.

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.