PREMIUM
Dagboek van Maud: “Wat ik mijn collega niet vertel, is dat ik nog steeds contact heb met Valeria”
Maud heeft een heftige bevalling begeleid en heeft het gevoel dat ze te persoonlijk betrokken is geraakt.
Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.
Mijn spreekuur is net afgelopen en ik spreek Anouk aan, mijn collega van wie ik de patiënte had overgenomen. “Heb jij nog even tijd?”, vraag ik aan haar.
“Natuurlijk, mijn dochter is naar een feestje en mijn zoon is met zijn vader naar een voetbalwedstrijd. Dus zeeën van tijd.”
Soms vergeet ik hoe dat ook alweer was, die periode dat de kinderen klein waren en ik alles om hen heen moest plannen. Anouk is tien jaar jonger dan ik en zit daar nog middenin.
“Ik vertelde je laatst over Valeria en haar moeder die terminaal was.”
Anouk kijkt wat schuldig. “Maud, ik heb dat nog eens nagekeken en in het begin heeft ze inderdaad weleens genoemd dat haar moeder ernstig ziek was. Maar omdat het er daarna nooit meer over ging, heb ik dat niet goed opgeslagen. Sorry daarvoor.”
“O, daarom zeg ik het niet hoor”, zeg ik vergoelijkend. “Dat kan ons allemaal overkomen, toch?” Ik zie dat mijn woorden haar opluchten.
“Waar ik het met je over wilde hebben, is dat ik te persoonlijk bij hen betrokken ben geraakt. In al die jaren is het de eerste keer dat dit me op deze manier is gebeurd en ik weet niet zo goed hoe ik ermee moet omgaan. Heb jij dat ook weleens gehad?”
Ze denkt na. “Ja, maar dat had ook een reden destijds”, zegt ze. “Die vrouw bleek een studiegenootje te zijn van mijn man. Daar kwamen we pas toen achter. Het was lastig, omdat de bevalling moeizaam ging en ik het gevoel had dat ze zich niet aan mij durfde over te geven.”
Anouk schiet in de lach. “Toen ik dat ten einde raad benoemde, zei ze: ‘Ik had iets met je man en hij heeft me toen heel lullig laten zitten.’ Gek genoeg ging het een stuk beter toen die woorden er eenmaal uit waren.”
Ze kijkt me onderzoekend aan. “Waarom werd het zo persoonlijk met dat gezin?”
“Het was alles bij elkaar. De dochter was verlaten door haar vriend, de moeder was stervende, de zoon moest uit het buitenland komen.”
“Dat maakt het ook wel lastig om emotioneel afstand te bewaren. Kennelijk heb je juist goed aangevoeld dat er meer nodig was dan alleen je pet als verloskundige.” Ze legt even mijn hand op haar arm.
“Maak je er niet te druk om.” Wat ze niet weet is dat ik nog steeds app met de dochter, met de vader en zelfs de zoon heeft me laatst geschreven: ‘Zo fijn dat je een beetje contact houdt met onze vader.’
“Maud, heb jij zin om morgen mee te gaan naar een feestje?”, vraagt Anouk spontaan. “Het is een themafeest, waar mijn man toch niks mee heeft.”
“Wat is het thema dan?”
“Je optimale zelf.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Je optimale zelf? Wat houdt dat in?”
“Je moet verkleed gaan als degene die je echt bent, zonder concessies.”
De volgende dag sta ik in een winkel die Anouk me heeft aangeraden. Want nadat ik mijn kast had uitgeplozen en tot de conclusie kwam dat mijn optimale zelf wel heel degelijk is, besloot ik dat ik beter ben dan mijn garderobe. Gelukkig blijft de verkoopster ook haar optimale zelf, want na twintig verschillende outfits is ze nog steeds heel geduldig.
Dan is het opeens raak, dat vindt zowel de verkoopster als ikzelf. Ja, dit ben ik!
Koen, de ex-man van Maud schrijft ook iedere week in zijn dagboek. Zijn verhalen lees je hier.
