PREMIUMDagboek #27
Dagboek van Maud: “Ze heeft hem meteen binnengehengeld toen hij vrijkwam. Dan spoor je toch niet?”
Maud heeft ontdekt dat Koen iets heeft met Loretta, de hoofdverpleegkundige in het verzorgingshuis waar haar moeder woont.
“Het is niet te geloven! Koen en ik zijn nog geen maand uit elkaar en hij ligt nu al met een ander in bed!”
Suus kijkt me geschrokken aan. “Kom even rustig binnen, Maud.”
Kwaad stamp ik achter haar aan, alsof zij degene is die me iets heeft aangedaan. “Wijntje dan maar?”
“Please!”
Zesde zintuig
Het hele verhaal en twee snelle glazen wit verder voel ik me iets rustiger worden. “Waar is je respect, vraag ik me dan serieus af. Naar mij, naar de kinderen…”
“Maar Maud, dat jij meer tijd nodig hebt om te rouwen, kun je hem toch niet verwijten?” zegt Suus, met een blik van don’t shoot the messenger. “Waarschijnlijk had hij het nog langer geheimgehouden als jij niet spontaan was langsgegaan.”
“Ja, als, als! Maar zo is het niet gelopen. Ik had er nog veel eerder achter kunnen komen, want meestal heb ik een zesde zintuig voor dit soort dingen.”
Verdriet
Ik schenk mezelf nog een glas in en negeer de kritische blik van Suus. “Maud, jullie zijn uit elkaar. Jij wil uiteindelijk toch ook dat Koen weer gelukkig wordt, en niet nog maanden op de bank ligt te treuren over jou.”
“Zolang ik mezelf nog in slaap huil wel, ja!”
“Och, lieve schat…”
“Ik bedoel niet letterlijk natuurlijk”, zeg ik verdedigend. “Althans, niet elke nacht…”
Ik voel dat diep verdriet dreigt te ontsnappen. Ik wil dat niet, het moet op die plek blijven. Ergens achter mijn hart, waar het zich heeft genesteld en ik er een kapsel overheen laat groeien, zodat het nooit door mijn lijf kan gaan zwerven. Niet naar mijn piekerende hoofd, mijn samengespannen buik, mijn slappe benen en mijn krachteloze armen.
Dat stukje leed moet ik goed afschermen.
Boter
“Maud, hoe erg zou het zijn als Koen en, eh…” “Loretta!” “…als Koen en Loretta heel goed bij elkaar blijken te passen?”
“Behoorlijk erg, omdat zij bij mama is. Dus elke keer als ik in het verzorgingshuis kom, word ik ermee geconfronteerd. Trouwens, die Loretta leek wel een leuke, eerlijke meid, maar hoe zuiver is ze als ze Koen meteen heeft binnen gehengeld toen hij vrijkwam. Dan spoor je toch niet?”
“Misschien kwam het initiatief wel van Koen.”
“Ja, vast. Die kan niet eens een pakje boter versieren.”
Suus schiet in de lach. “Wat?!” De uitdrukking is ‘geen deuk in een pakje boter kunnen slaan’. Van ‘een pakje boter versieren’ heb ik nog nooit gehoord!”
“En botergeil, heb je daar weleens van gehoord? Voilà!”
Jaloers
Er valt een stilte waarin ik de gedachten in mijn tollende hoofd probeer weg te zuchten. “Maud, wat raakt je nou echt het meest?”, vraagt Suus zacht. “Ik weet het niet. Het is alles bij elkaar. Dat hij dus kennelijk leuk genoeg is om die knappe vrouw aan de haak te slaan. Dat ik me afvraag of ik een fout heb gemaakt…”
Suus kijkt me nog altijd vragend aan. Alsof mijn antwoord niet afdoende is.
“Of dat ik jaloers ben en dat niet kan uitstaan van mezelf.”
Pas nu leunt Suus weer naar achteren. “Ik denk dat dat het is, Maud.”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief
