Dagboek van Maud: “Zodra Kai het gezicht van John ziet, zet hij het op een brullen”

Ik zit met Rosa en Kai in het pannenkoekenhuis in het bos. “Het lijkt wel alsof hij chronisch te weinig eten heeft gekregen.” Ik kijk lachend naar de kleine Kai die zijn pannenkoek met stroop naar binnen schrokt als een bootwerker.

Rosa moet er ook om lachen. Daarna buigt ze zich voorover naar mij. “Mensen denken nu vast dat ik de moeder ben en jij de oma. Vind je dat niet gek?”

“Gezien onze leeftijden is dat logisch. Het echte verhaal is veel gekker.”

“Ja, maar zo jong moeder zijn vind ik ook best vreemd.”

“Jouw leeftijd is juist ideaal om een kind te krijgen. Nu ben je veel weerbaarder, flexibeler, makkelijker.”

“Ho mam! Dit is hoop ik geen pleidooi voor een baby?”

“Totaal niet. Jij moet eerst maar eens die ware vinden.” Ik neem een slok van mijn thee. “En ik hoef voorlopig nog geen oma te worden. We worden tegenwoordig ook veel ouder, dus misschien schuift het allemaal wat op.”

“Toch is het wel bijzonder, vind je niet?” zegt Rosa. “Vroeger kwamen we hier vaak met zijn drieën. Terwijl die tijd nu zo lang geleden lijkt.” Ik snap Rosa’s gevoel maar al te goed. Waar is die tijd gebleven dat ik met mijn kinderen naar de speeltuin of het pannenkoekenhuis ging? Dat ik met ze naar zo’n zwemparadijs reed. Dat we spelletjes deden en ik verhaaltjes voorlas voor het slapen gaan. Ik kan buikpijn krijgen van heimwee naar die tijd.

Rosa krijgt een appje binnen. “Dat zal papa zijn.” Ze kijkt op haar telefoon. “Shit, hij staat in de file, dus het duurt nog minstens een uur.”

Aan de ogen van Kai kan ik zien dat hij dat niet meer gaat volhouden. “Kom, dan gaan we snel naar huis. Dan kan dit kleine ventje nog even slapen.”

In de buggy is Kai al in slaap gevallen. Zo zachtjes mogelijk tillen we zijn karretje over de drempel van de voordeur zodat hij blijft doorslapen. Maar dan zwaait de deur open. “Hee, zijn jullie er?” Het is de basstem van John.

“Ssst,” doe ik meteen, maar het is al te laat. Kai opent verschrikt zijn ogen en zodra hij het voor hem onbekende gezicht van John ziet, zet hij het op een brullen.

Rosa en ik proberen hem om beurten te troosten, terwijl we John ondertussen een korte versie vertellen van wie Kai is en waarom hij hier is.

Twee uur later komt Koen eindelijk zijn zoontje halen. Rosa is dan al naar het ziekenhuis voor haar stage en ik probeer Kai rustig te houden terwijl ik kook. Koen kijkt me met evenveel dankbaarheid als gêne aan. “Sorry, ik had het moeten vertellen”, zegt hij bij de deur als ik hem uitlaat. “Ik probeerde te bellen.”

“Dat weet ik”, zeg ik. “We hebben het er nog wel over. Goed dat jullie dit doen.”

“Tuurlijk, hij is mijn zoon”, zegt Koen met een innemende glimlach.

Als ik terugkom in de keuken, staat het gezicht van John op onweer. Ik hoef niet te gissen naar de reden daarvan. Meteen steekt hij van wal: “Natuurlijk duld ik jouw dochter, en ook dat jij zo veel en onregelmatig werkt accepteer ik volledig, maar dat wij hier op het bastaardkind van jouw ex moeten passen, dat gaat me echt te ver!”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.