“Ik gooi het eruit. ‘Papa en ik zijn uit elkaar. Het is voorbij’”

Nu hun huwelijk definitief over lijkt te zijn, besluiten Maud en Koen dat het tijd wordt om de kinderen het nieuws te vertellen.

Het is Koens verjaardag en de kinderen komen zo thuis. Dat we niet gezellig gaan borrelen en proosten op hun vader, weten ze niet. Vandaag gaan we onze scheiding aankondigen. Koen vond het overdreven om het op deze manier aan te pakken. Volgens hem zijn ze volwassen en zou het prima zijn als een van ons het in een telefoongesprek zou vertellen. Maar ik heb afgedwongen dat we dit samen doen, in een face to face gesprek. Via de telefoon… het idee alleen al!

Zenuwachtig

Ik merk dat ik zenuwachtig ben. Koen zou een halfuur eerder komen, maar hij is er nog steeds niet en Julian komt al over twintig minuten op het station aan. Als ik hem probeer te bellen, is hij in gesprek. Irritant. Ik heb het huis gezellig gemaakt, Koens lievelingstaart gekocht en heb zelfs een cadeautje voor hem gekocht.

Sterke vrouw

Ik wil vooral aan de kinderen laten zien dat het goed met me gaat. Mama kan dit aan, mama raakt niet in een depressie, mama is een sterke zelfstandige vrouw. Maar op dit moment is dat gevoel ver te zoeken. Ik heb geen scenario in mijn hoofd van hoe dit gesprek zou moeten verlopen, maar één ding wil ik niet: dat ik ga huilen. Ik ben er om de kinderen op te vangen, niet omgekeerd.

Schat

Mijn telefoon gaat. “Waar blijf je?” zeg ik kwaad tegen Koen.

“Ja, sorry schat, het zat wat tegen, maar ik heb net Julian gesproken en rijd meteen door naar het station om hem te halen.”

Zei hij nou echt schat tegen mij!? “We zouden het nog voorbespreken...”

“O, doe jij het woord maar. Ik vul jou wel aan. Zie je zo!”

Dit is zo’n moment dat ik denk: welke pillen kan ik nemen om mijn hartslag te laten dalen? Ik vind dit zo denigrerend. Zo bot ook naar de kinderen toe. Wat bezielt hem in godsnaam? Is het dan allemaal zo’n peulenschil voor hem? Misschien wilde hij allang scheiden. En dat ik uiteindelijk de knoop doorhakte, maakt het voor hem alleen maar makkelijker. Nu hoeft hij zichzelf minder schuldig te voelen. Mijn handen trillen zo erg dat het me bijna niet meer lukt om de kaarsen op tafel aan te steken.

Huilen

“Hee mam, gefeliciteerd met pap!” Rosa is met een geleende auto gekomen. Ze kijkt me stralend aan. “Wat zie jij er gek uit? Heb je gehuild?”

“Nee, hoezo?” pers ik eruit.

“Je hebt rode ogen en vlekken in je nek.”

Nu houd ik het niet meer. Ik gooi het eruit. “Papa en ik zijn uit elkaar, Rosa. Het is voorbij.”

“O god, mama…” Ze neemt me in haar armen.

Dit is precies wat ik niet had gewild, gaat er door mijn hoofd terwijl ik schouderschokkend tegen mijn dochter aan sta.

Taart

Dan komen ook Koen en Julian binnen. “Hé mam, gefeliciteerd”, hoor ik mijn zoon zeggen. “Wat is er?”

“Mama en papa gaan uit elkaar”, antwoordt Rosa.

“Verdorie Maud!” roept Koen. “Jij was degene die dit allemaal zo smooth wilde aanpakken. Ik probeerde dit drama juist te voorkomen. Heb je nou je zin? Dat iedereen je zielig vindt?”

Ik heb me losgemaakt van Rosa en kijk hem onbewogen aan. “Gefeliciteerd met je verjaardag, Koen”, zeg ik met herwonnen kalmte. “Wie wil er taart?”

Lees hier ook wekelijks het dagboek van Koen >

De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!