Carla (59): “In de keuken zie ik toch nog glassplintertjes liggen en dat terwijl ik gisteren grondig met de stofzuiger in de weer ben geweest. Wat een ravage was het toen we thuiskwamen. De inbrekers hadden het keukenraam aan de achterkant van het huis ingeslagen en de vloer lag bezaaid met scherven. Ik dacht altijd dat dubbelglas moeilijk kapot te krijgen was.”
“Ik had de kerstdagen met mijn twee dochters en schoonzoon in een huisje op Vlieland doorgebracht. Met tegenzin stapte ik op de boot. Het was zo gezellig en nu ging ik weer naar huis. Naar het grote, vrijstaande huis dat ik een jaar geleden na mijn scheiding had gekocht. Toen we bijna bij de haven van Harlingen waren, werd ik gebeld door een onbekend nummer. ‘Goedemiddag, u spreekt met de politie Amsterdam-Amstelland. Ik moet u helaas mededelen dat er bij u thuis is ingebroken.’ Er ging een schok door me heen. Ingebroken? Zijn de katten veilig? Wat hebben ze meegenomen? De hele autorit naar huis kon ik aan niets anders denken. ‘Gelukkig was je zelf niet thuis, mama’, zei mijn oudste dochter. Inderdaad: stel je voor dat ik boven had liggen slapen en er ineens inbrekers naast mijn bed hadden gestaan?
De politie stond al voor mijn huis toen we de straat in reden. Ze zijn in gesprek met de buurvrouw, die mijn katten verzorgde en de inbraak had ontdekt. Ze had niets gehoord, geen glasgerinkel, geen voetstappen, niets. De andere buren waren nog op vakantie. Alleen de katten hebben er waarschijnlijk iets van gemerkt. Luid mauwend kwamen ze op me af toen ik de voordeur opendeed. Gelukkig waren ze niet in shock en vooral blij dat ik weer thuis was.
Het keukenraam was in opdracht van de politie dichtgetimmerd met een houten plaat. Binnen was het één grote chaos: alle kasten waren opengetrokken en doorzocht, mijn boeken waren bruut op de grond gegooid, net als de inhoud van de lades. Het hele huis was overhoopgehaald. En voor wat? Zo op het eerste gezicht leek het alsof ze alleen twee nieuwe Chanel-parfums hadden meegenomen, een portemonnee met dollarbiljetten en een juwelenkistje met onder andere sieraden die van mijn moeder zijn geweest. Dat haar ringen en oorbellen nu in vreemde handen zijn, vind ik heel verdrietig. De emotionele waarde is veel groter dan het geld dat de dieven ervoor zullen krijgen. Godzijdank had ik mijn laptop mee, anders was die ook gestolen, inclusief alle documenten en foto’s die erop staan. Ik heb gistermiddag direct de verzekering gebeld, morgen komt er iemand om de schade op te nemen. Ik ben goed verzekerd, maar de sieraden van mijn moeder krijg ik hier jammer genoeg niet mee terug.
Toen de politie na het sporenonderzoek vertrokken was, konden we eindelijk beginnen met opruimen. Alle handdoeken waren uit de badkamerkast getrokken. Sokken, onderbroeken en bh’s lagen door elkaar op mijn bed. Ik heb alles meteen in de wasmachine gestopt. Een walgelijk idee dat iemand met zijn vingers aan mijn ondergoed heeft gezeten. Daarna hebben we pizza’s besteld en zijn mijn oudste dochter en schoonzoon naar huis gegaan. De jongste bleef slapen, gelukkig, ik zag er best tegen op om alleen in dit huis te zijn.
Terwijl ik de keukenvloer nog een keer zorgvuldig stofzuig, komt ze naar beneden. ‘Heb je een beetje kunnen slapen, mam?’ ‘Zeker!’ jok ik, want ik wil niet dat ze zich schuldig voelt als ze straks naar huis gaat. Na het ontbijt zet ik haar af op het station en haal snel een paar boodschappen. Over een halfuurtje staat de glaszetter voor de deur om het nieuwe keukenraam te plaatsen. Speciaal inbraakwerend glas gaat het worden, met een folie tussen de glasplaten, zodat het glas na een breuk bij elkaar blijft. Duur grapje, maar alles om herhaling te voorkomen.”
Wil je weten of er nog een keer bij Carla is ingebroken? Dat lees je hier.
