Mandy (44): “Het is voor mij een bijzondere dag, want gisteren hoorde ik dat ik op de wachtlijst ben geplaatst voor een maagverkleiningsoperatie.
Na het ontbijt breng ik Rick naar school, daarna ga ik door naar mijn werk. Ik werk vandaag een dag extra omdat ik vanwege het lange voortraject van de operatie best veel uren heb gemist. Als ik Rick heb uitgezwaaid en wegrijd, moet ik weer glimlachen: yésss, het is gelukt! Wat ben ik blij dat de diëtist na bijna een jaar zei dat ik een maagverkleining, oftewel een gastric sleeve, mag, waarna mijn maag niet groter zal zijn dan een kiwi. Ik was het traject in gegaan op advies van de arts die mij behandelt vanwege mijn gebroken stuitje. Dit veroorzaakt al jarenlang veel klachten en hij vermoedt dat het beter wordt als ik serieus afval, hoewel ik daar zelf bedenkingen bij heb. Want hoe kan een gebroken botje nou minder pijn doen met een dunne kont? Maar goed, hij zal het wel weten en niet geschoten is altijd mis. Na een ivf-traject van ruim acht jaar kan deze operatie er ook wel achteraan. Ook vanwege mijn gezondheid: met overgewicht heb je veel meer kans op ernstige ziektes en je krijgt eerder last van je rug en knieën. En ergens in mijn achterhoofd gloort een sprankje hoop dat ik misschien ooit weer in normale, mooie kleding kan lopen. Na de intake volgde een jaar vol psychologische en fysieke onderzoeken. Wekelijks moest ik naar de diëtist en de sportschool om mijn lijf en geest sterker te maken om beter uit een eventuele operatie te komen. Ik weeg nu honderdtien kilo bij een lengte van een meter vijfenzestig.
Op mijn werk zegt mijn collega: ‘Hee, wat ben jij vrolijk!’ ‘Klopt’, antwoord ik opgewekt, maar leg niet uit waarom. Ik heb geen zin het nieuws aan de grote klok te hangen, want dan gaat het als een lopend vuurtje door het bedrijf. De eerste aan wie ik het wel meteen heb verteld, is mijn man, mijn steun en toeverlaat. ‘Ik mag door voor de koelkast!’ juichte ik toen ik hem gisteren belde. Ook hij was blij, al heeft hij me nooit het gevoel gegeven dat ik voor hem onaantrekkelijker was geworden. Terwijl ik toen we verkering kregen toch echt een slanke den was. Het ging mis toen we gingen samenwonen. We haalden vaak wat te snacken en zaten gezellig op de bank met een chipje, nootje, chocola. Mijn sportfanaat kon het hebben, maar bij mij ging het heel hard de verkeerde kant op. Ik weet dondersgoed waardoor mijn overgewicht wordt veroorzaakt en doe daarom niet aan smoesjes als ‘het zit in mijn genen’, ‘ik ben zwaar gebouwd’ of ‘ik kom al aan van lucht’. Allemaal onzin.
Tijdens de lunch belt mijn vader om te vragen hoe het met me is. Gisteren reageerde hij niet erg enthousiast toen ik hem en mijn moeder belde om het goede nieuws te vertellen. Ze begrijpen niet waarom je in een gezond lichaam zou snijden. Maar dat is mijn lichaam allang niet meer. Mijn moeder zei: ‘Het is jouw lijf, jouw keus.’ Zij heeft mijn jarenlange gevecht tegen de kilo’s gezien. Want natuurlijk heb ik de meeste diëten wel uitgeprobeerd. Telkens ging het een tijdje goed, tot het misging en ik weer zwaarder was dan ervoor.
Aan het eind van de middag haal ik Rick op bij zijn vriendje en om halfzeven zitten we met z’n drieën aan tafel. Als we Rick naar bed hebben gebracht, ga ik nog even een stuk lopen: geen chips en chocola meer. Terwijl ik door het donker stap, voel ik opnieuw blijdschap. Eindelijk gaat het gebeuren, komt er een eind aan de strijd. Als ik terugkijk, ging er geen dag voorbij zonder dat zinnetje in mijn achterhoofd: je moet afvallen, Mandy. Het eeuwige schuldgevoel, het altijd weer falen. Nu gaat dat eindelijk goedkomen.”
