Jacqueline (41): “Gelukkig, ik voel me al een stuk beter dan gister. De kater die ik had, was niet misselijk. Ook Bob, mijn man, bleef maar zeggen: ‘Dit doe ik nooit meer.’ De drie dagen Vlieland samen waren geweldig, maar het einde een stuk minder, omdat we die laatste avond te uitbundig gevierd hadden met wijn. Waardoor we gisterochtend niet eens konden genieten van het hotelontbijt.
Ik zag ons van een afstandje zitten, allebei met barstende hoofdpijn en ineens wist ik: dit wil ik niet meer. Ik ga ermee stoppen. Ook al drink ik maar twee, hooguit drie keer per week en ben ik zoals dat zo leuk klinkt een ‘gezelligheidsdrinker’, ik wil dit niet meer. Minderen is geen optie, dat probeer ik al jaren, ik ga definitief een streep onder drank zetten. Was ik zo’n vrouw die na één glas wijn zegt: ‘nee hoor, ik hoef niet meer’, dan had ik dit besluit waarschijnlijk niet genomen, maar zo’n vrouw ben ik niet. Na een eerste glas volgt altijd een tweede en een derde en meer. Ik ben klaar met die zogenaamde gezelligheid. Waardoor de dag erna in een mist voorbijgaat.
Inlezen over stoppen met alcohol
Ik voel me rustig en sterk: dit gaat lukken. En nu wil ik er alles over weten ook, dus na het ontbijt vertrek ik met mijn dochter naar de bibliotheek. Terwijl zij de kinderhoek induikt, ga ik naar de afdeling mens en maatschappij. Ik wil weten wat er te weten valt, een plan van aanpak maken, kijken waar andere mensen tegenaan zijn gelopen in dit proces. Want drank neemt een behoorlijk grote plaats in in de maatschappij. Terwijl we de bibliotheek uitlopen met een tas vol boeken, besluit ik dat ik dit stap voor stap, dag voor dag ga doen. Ik ga niet op de zaken vooruitlopen. Niet veel later heb ik me op de bank geïnstalleerd met onder meer het boek van Allan Carr, Easy way to control alcohol en al direct ga ik de mist in, want ineens denk ik aan Kerst en Oud en Nieuw. Hoe vier je dat in hemelsnaam zonder drank? Ik kan me er echt niets bij voorstellen. Jacq, doe normaal, spreek ik mezelf toe. Hoe het dan gaat, dat zien we dan wel weer.
Wijntje?
Na de lunch, als ik in de tuin verdiept ben in boek nummer twee, staan mijn dochter en haar vriendinnetje ineens voor mijn neus met de vraag of ze bij elkaar mogen logeren. Ja, natuurlijk, al vind ik het wel een beetje jammer, omdat we elkaar drie dagen niet hebben gezien. Aan het eind van de middag fiets ik met de twee meisjes dwars door de stad en lever ze af bij Emma’s huis. ‘Wijntje?’ vraagt Emma’s moeder. Natuurlijk. We drinken vaak een wijntje. Maar nu niet meer, want ik ben gestopt. ‘Dat méén je niet!’ is haar verbaasde reactie. ‘Jij dronk toch niet zo veel?’ Ik beaam dat het best meeviel, maar dat ik er toch klaar mee ben. Ze dringt niet aan, maar ik voel aan alles dat ik toch niet overstag zou zijn gegaan. Ik voel me sterk en zeker. Op de terugweg fiets ik langs de volle terrassen. Normaal gesproken zou ik hier zijn neergestreken en had ik een lekkere Chardonnay besteld. Er gaat een steek door mijn hart. Dit voelt niet heel fijn. Die mensen op het terras hebben het leuk, die hebben het fantastisch en ik moet thuis aan de gemberthee. Mijn leven is over. Weer thuis snotter ik dit verhaal tegen Bob en tegelijkertijd ben ik er verbaasd over. Waar sláát dit op? Er is niemand overleden, natuurlijk is mijn leven niet over. Na het eten kijk ik op mijn laptop naar de film 28 Days waarin Sandra Bullock een journalist speelt die in rehab gaat. Als de film is afgelopen, besef ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Geen drank meer is óók een bevrijding. Ik ben nu al blij dat ik morgenochtend fris en fruitig aan de nieuwe dag zal beginnen.”
Weten hoe het verder gaat met Jacqueline? Dat lees je hier in het vervolg.
