Peggy (40) ziet na twaalf jaar haar broer terug, die in Peru in de gevangenis heeft gezeten.
Peggy (40): “Het zachte kreetje van Thijs wekt me voor de tweede keer vannacht. Ik haal zijn fles en neem hem bij me in bed om hem te voeden. Ik leg mijn wang even tegen zijn hoofdje en fluister dat hij gisteren zijn oom Danny heeft ontmoet. Mijn broer, die bijna twaalf jaar in Peru verbleef, waarvan tien in de gevangenis vanwege cocaïnesmokkel. Hoe dom kun je zijn? Ik was zó kwaad, dat we daardoor bijna twaalf jaar geen contact hadden. De laatste keer dat we elkaar zagen, was mijn dochter Mandy een paar maanden oud. Terwijl we als kinderen erg close waren. Ik kijk naar mijn pasgeboren zoon en beelden van vroeger komen boven. Mijn gekke, grappige grote broer, die alles deed om me te beschermen in het verbale en fysieke geweld tussen onze ouders. Gelukkig hadden we elkaar. Ik glimlach als ik weer denk aan de tuinslang met twee trechters die hij had gemaakt, zodat we vanuit onze kamers met elkaar konden praten. Ik zucht en besef hoe blij ik ben dat ik mijn kinderen een jeugd als die van Danny en mij kan besparen.
Als ik weer wakker word, is het al licht. Gisteren om deze tijd was ik stikzenuwachtig. Om elf uur zou Danny langskomen. Omdat ik op YouTube filmpjes van hem had gezien, wist ik dat zijn witte krulletjes hadden plaatsgemaakt voor een kale kop. Ook weer typisch Danny, dat hij in Peru had meegedaan aan een variant van The voice. Het was in de periode dat hij al ontslagen was uit de gevangenis, maar het land nog niet uit mocht. In het programma trad hij op als Elvis Presley, waardoor hij opeens een soort nationale bekendheid was geworden. Eindelijk ging de voordeurbel. Ik rende naar de deur en daar was hij: mijn grote broer. We vlogen elkaar in de armen en alle boosheid, teleurstelling en verdriet waren in één klap weg. Een tijdlang stonden we met onze armen om elkaar heen. Binnen kon ik mijn ogen niet van hem afhouden. Zijn getekende gezicht, de onbekende tatoeages.
Mandy’s vraag of ze alsjeblieft haar broertje de fles mag geven, haalt me naar het nu. Ik geef haar de fles en ga dicht tegen hen aan zitten. Zo treft Patrick, mijn tweede man, ons aan als hij thuiskomt van het boodschappen doen. Ik ben de koning te rijk met mijn prachtige gezin. Danny had ook zo graag kinderen gewild. Na Mandy’s geboorte was hij in de gloria. Hij beloofde dat hij een geweldige oom voor haar zou worden, maar daar kwam niets van terecht. De zoveelste teleurstelling. Als kind was Danny een multitalent. Hij speelde al op zijn dertiende in bands met grootheden als Hans Dulfer en tijdens zijn middelbareschooltijd trad hij regelmatig op in het buitenland. Daar ging het mis, omdat hij geen nee kon zeggen tegen alle drugs die daarbij kwamen kijken. Mandy vraagt of haar oom vandaag weer komt. Ik zeg dat ik dat niet verwacht en we maken een ommetje met z’n viertjes. Al wandelend hebben we het opnieuw over het bezoek, de gesprekken die we hadden.
Danny zat op zijn praatstoel en had een stortvloed aan verhalen. Hoe hij Peru had beleefd, wat zijn gevangenschap met hem had gedaan en hoe zijn terugkeer naar Nederland was. Het is heftig voor hem dat alles hier is veranderd, dat er overal wifi is en iedereen een mobiele telefoon heeft. Na zijn vertrek kwam de ontlading, ik moest hard huilen. Het blijft doodzonde dat zo’n getalenteerde man zijn leven niet op de rit krijgt. Thuis facetime ik uitgebreid met mijn moeder, die dolblij is dat haar oudste kind weer in het land is. Als ik die avond in bed lig, voel ik hoeveel liefde er is tussen mijn broer en mij. Ik realiseer me ook dat ik geen hoop of verwachtingen hoef te hebben, want ik kan niet op hem bouwen. Maar wat ben ik blij dat hij terug is in Nederland. En in mijn leven.”
