Isabella (41): “Normaal houd ik van stilte als ik naar mijn werk rijd, maar deze ochtend zet ik de autoradio aan. Het eindeloze gepraat en gegrap zorgt er niet voor dat mijn aandacht wordt afgeleid van het gesprek dat zich gisteren met mijn collega ontpopte, en wat zich sindsdien eindeloos opnieuw afspeelt in mijn hoofd. Heb ik verkeerde signalen afgegeven? Heb ik zijn signalen over het hoofd gezien?
Ik zucht diep. Opletten en bij de les blijven Isa, denk ik, als ik nog net op tijd kan stoppen voor een fietser. Aangekomen op mijn werk begroet ik de receptioniste; ik merk dat mijn keel droog aanvoelt vanwege de spanning. Als ik mijn afdeling op loop, werp ik terloops een blik op werkplek van Erik. Hij is er nog niet.
Carpoolen
Gisteren hadden we een training op locatie. Omdat Erik bij mij in de buurt woont, besloten we te carpoolen. Op de terugweg, aan het eind van de dag, zaten we aan een stuk door te kletsen. Erik is totaal geen flirt, daarom kwam het voor mij volledig uit het niets toen hij zei dat hij iets wilde opbiechten. Ik was in de veronderstelling dat het over werk zou gaan. Niet dat hij uit de doeken zou doen dat hij gevoelens voor me had. ‘Ik mag jou ook graag als collega, Erik’, zei ik nog. Maar hij vulde aan dat hij echt verliefd op me is. Hij is tien jaar ouder dan ik, gescheiden, heeft twee puberkinderen en leidt een heel burgerlijk leven. Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid, zeker als kersverse vrijgezel, en dol op reizen maken. Een nieuwe relatie staat niet bovenaan mijn lijstje, en zeker niet met mijn collega Erik, die ik dag in dag uit zie op mijn werk.
Gevoelens
‘Cappuccino?’, vraagt Erik, die opeens naast mijn bureau staat. Ik zat zo geconcentreerd te werken dat ik helemaal niet in de gaten had dat hij binnenkwam. ‘Lekker’, zeg ik vriendelijk, maar ik voel dat mijn hartslag versnelt. Als hij terugkomt met de koffie vraagt hij hoe ik me voel na gisteren. Ik praat zo zachtjes mogelijk, want ik wil niet dat andere collega’s ook maar iets van dit gesprek oppikken. Ik vertel hem niet dat ik nauwelijks een oog heb dichtgedaan vannacht, dat ik dit heel ingewikkeld vind, dat ik niet op hem val en ook gewoon niks met een collega wil beginnen. Ik geef geen antwoord op zijn vraag. In plaats daarvan vraag ik hoe het met hém is. Hij verontschuldigt zich dat hij me zo overrompelde met zijn boodschap. Dat hij me tijd en ruimte wil geven, en dat het hem fijn lijkt om mij niet alleen als collega, maar ook als mens te leren kennen. Mijn maag trekt zich samen, ik besef dat ik heel duidelijk moet zijn om hem geen valse hoop te geven. ‘Erik, ik waardeer je om wie je bent, alleen wil ik dat je heel goed beseft dat de gevoelens die je voor mij hebt niet wederzijds zijn.’ Ik zie pijn in zijn ogen als hij zegt dat hij mij hoe dan ook het beste gunt.
Kwetsen
Vervolgens druipt hij af. Het liefst wil ik hem achterna lopen, hem zeggen dat ik hem bewonder dat hij zijn hart op tafel durfde te leggen, dat er absoluut een fantastische vrouw zal zijn met wie hij gelukkig wordt, maar dat ik die vrouw niet ben voor hem. In plaats daarvan blijf ik zitten. Heel bewust adem ik in en blaas de lucht uit mijn longen zachtjes uit. Ik haat het om mensen te kwetsen. Ik wil niets liever dan de sfeer op de werkvloer goed houden. Mijn collega Vanessa loopt langs mijn kantoor, kijkt me aan en ik zie haar fronsen. Dan loopt ze weer terug en vraagt of alles goed is met me. Ik tuur strak op mijn laptop en zeg haar zonder haar aan te kijken dat ik het razend druk heb. ‘Wat was dat net, met Erik?’, vraagt ze. Daar heb je het al, denk ik. Er is nog niks gebeurd en nu al pikken mijn collega’s iets op. Nu maar hopen dat dit allemaal snel overwaait.”
