Monique (41): “Demi is zwanger, is mijn eerste gedachte als ik wakker word. Onze zeventienjarige die midden in de tentamenperiode zit. Ondanks de pil, waarmee ze vermoedelijk slordig is omgegaan.
Ik denk terug aan het moment waarop ze de bom liet vallen. Ze was gisteren eerder thuisgekomen van haar stageplek omdat ze zich, zoals de laatste tijd wel vaker, niet lekker voelde. Maar nu ging het wel weer, meldde ze. Omdat haar vader en ik op het punt stonden om naar de molen te gaan waar we altijd meel halen, vroeg ik of ze mee wilde. Dat vond ze wel gezellig. Terwijl we samen in die oude molen in de rij stonden om af te rekenen, zei ze uit het niets: ‘Mam, ik ben zwanger.’ Ik voelde hoe ik van kleur verschoot. ‘Wát zeg je?!’ vroeg ik. Ze herhaalde: ‘Ik ben zwanger.’ Slimmerik. Ze dacht vast: als ik het daar vertel, gaat mama niet uit haar dak. Dat had ze goed bedacht. Met op elkaar geklemde kaken antwoordde ik dat we er straks verder over zouden praten. Voor mijn gevoel was er niets aan me te zien, maar toen we in de auto stapten waarin Michael zat te wachten, zei hij meteen: ‘Wat is er met jou?’ ‘Demi is zwanger’, antwoordde ik.
Zwangerschapstest
Op haar werk hadden haar collega’s voorgesteld dat ze maar even een zwangerschapstest moest halen. Ook ik wist dat Demi vaak moe en draaierig was, maar een zwangerschap was geen moment in me opgekomen. In de auto bleef Michael maar herhalen: ‘Maar dit kán helemaal niet. Misschien moeten we een abortus overwegen.’ Ondertussen vroeg ik aan Demi hoe ze gedacht had dit te doen. ‘Nou, gewoon’, was haar antwoord. ‘Nee, dit ís niet gewoon, Demi’, zei ik. Wist haar vriend het al? Ja, ze had hem een appje gestuurd.
Diploma halen
Ik kan nog even blijven liggen – ik hoef pas vanmiddag aan de slag in de sauna waar ik werk als schoonheidsspecialiste. Maar slapen lukt niet meer. In gedachten zie ik mezelf de rommelkamer opruimen en er een ledikantje in zetten. Ik stap uit bed en dek beneden de tafel voor ons vijven. Terwijl ik de borden neerzet, hoor ik nog mijn oma tegen me praten: ‘Kind, je kunt er beter een bordje bij zetten, dan een bordje weg moeten halen.’ Ik voel teleurstelling. Dom kind. Dit had ik niet in gedachten voor mijn oudste en haar verkering is nog maar vijftien! Maar waar ze ook voor kiest, ze moet en zal haar diploma halen. Dat staat voor mij als een paal boven water.
Door het dolle
Gek genoeg is het ontbijt niet veel anders dan normaal. Gisteravond hebben we het nieuws al aan de jongsten van twaalf en veertien verteld, die er lauwtjes op reageerden. Heel anders dan de ouders van Demi’s vriend, waar we gisteravond naartoe gingen. Ik ruim af, maak me klaar en besluit naar mijn werk te lopen. Onderweg zie ik ons weer zitten in het flatje van de ouders van Demi’s vriend, driehoog achter. Zijn moeder was helemaal door het dolle, omdat ze het zo ontzettend léuk vond dat ze zo jong oma zou worden. ‘We nemen rustig de tijd om te kijken wat Demi beslist’, snauwde ik. Daarbij moet ik nog maar zien of de relatie überhaupt standhoudt.
De baby is welkom
Ik kom aan op mijn werk. Ik haal diep adem, vertel mijn collega’s dat Demi zwanger is en barst daarna in snikken uit. Van alle kanten komen mensen aangelopen die het allemaal nodig vinden hun mening te geven. Gelukkig sta ik stevig in mijn schoenen. Ik heb altijd mijn eigen plan getrokken en doe dat nu ook. Ik recht mijn rug. Welke beslissing onze dochter ook neemt: we zullen haar steunen en liefhebben. En als ze wil dat de baby komt, dan is hij of zij welkom.”
