De dag nadat... we naar Italië emigreerden

Mijn hart maakt een sprongetje als ik de strakblauwe lucht zie, het mediterrane ochtendzonnetje, de cipresbomen op deze heuveltop. Met het uitzicht zit het wel goed. De bende van achterstallig onderhoud, verbouwplannen en vergunningsaanvragen waar we middenin zitten, vergt nog wel wat tijd en energie.

Al vier jaar liepen mijn man Erik en ik rond met het idee om te verkassen naar ons geliefde vakantieland Italië. Je laat natuurlijk niet zomaar je familie, vrienden en goedbetaalde baan achter om je in een onbesuisd avontuur te storten en in Toscane een B&B met camping te beginnen. Bovendien hebben we een zoon en dochter van negen en zes jaar. Vooral Linde, de jongste, stond niet te trappelen. ‘Kan ik niet bij opa en oma blijven?’, vroeg ze zelfs. Toen ze dit huis met zwembad zag, moest ze toegeven dat het hier ook heel leuk en mooi was.

Er moet veel gebeuren, maar eerst rijd ik naar het supermarktje om boodschappen te doen voor een lekker ontbijt. Ik koop zoete broodjes, sinaasappelen en melk voor in de koffie. Als ik terugkom is Erik al aan het puinruimen, fanatiek geholpen door onze zoon Tobias. Linde hangt er verdrietig bij. ‘Ik heb hier niemand om mee te spelen’, klaagt ze. ‘Dat komt wel, lieverdje’, zeg ik. ‘Wil je een chocoladebroodje?’ Daar heeft ze gelukkig wel oren naar.

Een appje van mijn moeder: ‘Zijn jullie goed aangekomen?’ Als ik haar niet snel genoeg antwoord, volgt er nog een berichtje: ‘Gaat het wel goed daar?’

Erik en ik voeren in stuntelig Italiaans een gesprek met een aannemer, aangevuld door het beetje Engels dat hij kent. Nu maar hopen dat hij ons heeft begrepen, en wij hem. Ik rijd de hele dag af en aan naar de bouwmarkt met steeds een nieuw boodschappenlijstje van Erik. Tussen de ritjes door zie ik dat Tobias zich prima vermaakt en aannemertje lijkt te spelen met zijn vader. Linde hobbelt achter mij aan: ‘Ik verveel me...’ Uiteindelijk kruipt ze sip weg op haar kamer. ‘Ik kan niet eens zwemmen in dit vieze, oude zwembad waar helemaal geen water in zit!’, zegt ze als ik even bij haar kom kijken, waarna ze in snikken uitbarst. Een gevoel van onmacht bekruipt me. Ik heb zo weinig tijd voor haar, wat moet ze zich ontheemd voelen.

‘Zullen we een opzetzwembad halen zodat jij en Tobias in het water kunnen zolang ons eigen zwembad nog niet klaar is?’, stel ik voor. Tobias moet me ook gehoord hebben, want opeens heb ik twee juichende en springende kinderen om me heen. Erik fronst even als ik vertel wat we gaan doen. Dit staat duidelijk niet hoog op zijn to-dolijst. Gelukkig laat hij zonder morren alles uit zijn handen vallen om me te helpen met de installatie van het opzetzwembad. Die avond kook ik een simpele pasta en eten we met z’n viertjes in de tuin. Als we klaar zijn is het zwembad vol en rennen de kinderen naar hun kamer om hun zwemkleding aan te doen. Erik en ik nemen nog en wijntje en proosten moe, maar tevreden: ‘Salute.’ Ik pak mijn telefoon om eindelijk mijn moeder terug te appen. ‘Alles goed hier.’ Gevolgd door een filmpje van Tobias en Linde die lachend en gillend in het zwembad springen. Ik zucht, alle spanning, drukte en hectiek glijden van me af. Ik weet niet wat ons nog te wachten staat, maar nu is inderdaad alles goed.”

Lees hier het vervolg van Karlijn, hoe gaat het nu?