Carla (59): “Ik hoor het de glaszetter de dag na de inbraak nog zeggen. ‘Zo mevrouw, hier komt geen inbreker meer doorheen. U kunt weer slapen als een roosje!’ Maar dat slapen als een roosje lukte niet meer. Dat inbrekers vaak voor een tweede keer in hetzelfde huis toeslaan is geen onbekend verschijnsel en de daders liepen nog vrij rond. Het sporenonderzoek van de politie had helaas niets opgeleverd.
Een tak tegen het raam, een kat die op het schuurtje sprong; bij het minste of geringste geluid zat ik rechtop in bed. Ik kon mezelf niet over de angst voor een mogelijk volgende inbraak heen zetten en deed ’s nachts geen oog dicht. De blijdschap toen ik mijn vrijstaande huis kocht, was totaal verdwenen en het idee om te verhuizen naar een woning in een beveiligd appartementencomplex speelde steeds vaker door mijn hoofd. Dan maar geen tuin en eigen oprit voor mijn auto, dan maar minder ruimte. Belangrijker was: geen onrust meer.
Inmiddels is er weer rust. Ik heb vrij snel de knoop doorgehakt en een fantastisch appartement gevonden in de buurt waar mijn jongste dochter woont. Mijn eigen huis was binnen een maand voor een goede prijs verkocht aan een stel met kleine kindjes. Ze vonden vooral de tuin geweldig. Dat vond ik ook, het was alleen veel onderhoud. Nu heb ik een groot balkon waar de katten kunnen rondrennen, terwijl ik lekker met mijn plantjes bezig ben.
Het appartementencomplex is vrij nieuw met een mooie en beveiligde entree en twee liften. In de woning zelf zijn alle ramen en deuren voorzien van inbraakwerend glas, de nieuwste sloten en een alarmsysteem. En alles is gelijkvloers, als ik wil kan ik hier tot mijn tachtigste blijven zitten. Ja, het is een stuk kleiner dan mijn vorige huis, maar ik ben hier gelukkig. Ik voel me veilig, heb leuke buren, woon in een gezellige buurt én dichter bij mijn kinderen. Misschien had ik ook als er niét bij me was ingebroken op een dag deze keuze wel gemaakt.”
Wil je weten waarom Carla zo slecht sliep in haar oude huis, lees hier wat hieraan vooraf ging.
