Kim (35): “Paul liet nooit meer wat van zich horen. Onbegrijpelijk, vind ik. Ik had niet verwacht dat hij ons zo met rust zou laten. Ik dacht dat hij nog wel moeite zou doen omdat hij zijn dochter wilde zien, of gewoon om mij dwars te zitten.
Maar het bleef stil. Totdat ik hem na twee jaar radiostilte vorig jaar opeens tegenkwam op straat. Ik schrok me dood. Hij deed verrassend vriendelijk, maar ik zag ook dat het niet goed met hem ging. Hij hing een vaag verhaal op en was weer weg. Vanaf dat moment zat de angst weer in mijn lijf. Begint de ellende nu opnieuw? Een paar weken lang keek ik continu over mijn schouder. Totdat ik me realiseerde dat een leven in angst géén leven is. Ik weet niet waar hij woont en of hij nog iets van ons wil, dus ik kan er ook niets aan doen. Ik heb het kunnen loslaten.
Waar is papa?
Toen mijn dochter Amy, nu zeven, eenmaal naar school ging en bij vriendinnetjes thuis wél een vader zag, begon ze die van haar te missen. ‘Waar is mijn papa?’ vroeg ze dan. Ik heb Amy geleerd dat haar vader er niet is, maar dat hij wél aan haar denkt en van haar houdt. Hij bestaat wel, maar maakt geen deel uit van ons leven. Ergens wringt dat; dat hij nooit meer iets heeft laten horen is natuurlijk fijn, maar voelt óók als een teleurstelling. Ik begríjp het niet. Hoe kan het dat je als vader niet benieuwd bent naar je eigen dochter? Hoe kan ik me zo in hem hebben vergist?
Sterk geworden
Ik kan inmiddels weer zeggen dat ik gelukkig ben. Na de breuk was er weinig van me over. Ik had mezelf zo lang laten kleineren. Na de jarenlange rechtszaak, naast een fulltime baan en de zorg voor Amy, was ik mezelf helemaal kwijt. De afgelopen jaren ben ik beetje bij beetje weer van mezelf gaan houden. Ik heb veel meegemaakt, maar het heeft me ook veel gebracht. Ik sta nu een stuk sterker in mijn schoenen, ik weet wat ik wil en laat me niet voor de gek houden. Ik heb zelfs wel weer zin in een nieuwe liefde.”
