Irene (58): “De directie deed er alles aan om de aantijgingen onder het tapijt te vegen. Mijn manager Jasper werd niet op non-actief gesteld, er werd geen onderzoek ingesteld en ik moest gewoon weer naar mijn werk komen.
Maar toen bleek dat meer vrouwelijke collega’s de afgelopen jaren een aanklacht tegen hem hebben ingediend, konden ze er niet meer omheen en werd een bedrijfsrechercheteam ingeschakeld. Ik kreeg een sprankje hoop: ging Jasper dan tóch opdraaien voor zijn wangedrag?
Zijn gedrag had geen gevolgen voor hem
Jasper en ik zijn meerdere keren door de bedrijfsrecherche verhoord en zijn telefoon werd volledig uitgepluisd. Alle berichten en filmpjes die hij mij en andere vrouwen stuurde, kwamen boven tafel. Uit het onderzoek bleek dat hij de pornofilmpjes ook naar de man van de directrice van het schoonmaakbedrijf stuurde. Voor mij hét bewijs dat zij er baat bij heeft Jasper de hand boven het hoofd te houden. Haar man deed hier namelijk tot op zekere hoogte ook aan mee. Het rapport van de bedrijfsrecherche zorgde voor een beetje erkenning, ik werd eindelijk geloofd. Toch had het voor Jasper geen gevolgen. Hij kreeg geen boete, geen straf en werd niet ontslagen. Met wederzijds goedvinden werd zijn contract ontbonden, mét lovende referentie van de directrice. Nog geen maand later werkte hij als manager bij een ander schoonmaakbedrijf waar ze niks van zijn wangedrag afweten. Zelf was ik intussen mentaal op en fysiek kapot. Hoe dol ik ook was op mijn werk en collega’s, ik kon geen dag langer werken voor een bedrijf dat mij niet geloofde. Tijdens mijn laatste gesprek met de bedrijfsrecherche zeiden zij: ‘Je hebt genoeg bewijs voor een zaak, doe aangifte bij de politie.’
Onschuldig kiekje deed me de das om
Uiteindelijk deed ik aangifte wegens stalking. Aanranding viel niet te bewijzen, want dan was het mijn woord tegen het zijne. Er was nooit iemand bij geweest. Via de politie kwam de aangifte bij het OM terecht, maar zij zagen er geen zaak in. Mijn advocaat eiste een heroverweging en toen werd de zaak toch aangenomen. Helaas was er tegen die tijd sprake van gedeeltelijke verjaring. Het begon in 2011, we waren inmiddels bijna tien jaar verder. Maar dat een onschuldig vakantiekiekje de zaak definitief deed mislukken, had ik nooit kunnen bedenken. Ik ging een vriendin in Spanje opzoeken. ‘Wedden dat jij nog geen minuut op een strandbedje kunt liggen?’ plaagden mijn collega’s. Een paar weken later deelde ik een foto in de collega-appgroep waarop ik in bikini op een strandbedje lig. ‘Kijk jongens, hier lig ik al de hele ochtend!’ schreef ik erbij. Die foto is het keerpunt in de rechtszaak geweest. Jaspers advocaat stelde: ‘Als jij door je manager jarenlang bent lastiggevallen, dan deel je deze foto niet in een groepsapp waar hij ook in zit.’ De directrice heeft de foto ook gezien en tegenover de politie verklaard dat zij denkt dat wij een stelletje waren. Ondanks het rapport van de bedrijfsrecherche en alle verklaringen, kon de rechtbank niet tot overtuigend bewijs komen en is Jasper onschuldig verklaard.
In traumatherapie
De uitspraak is nu twee jaar geleden. Ik heb Jasper nooit meer gesproken of gezien. Maar loslaten lukt niet, ik ben nog steeds lamgeslagen en krijg traumatherapie. Ik kan het gewoon niet verkroppen dat hij vrolijk is verdergegaan met zijn leven en het mijne nog altijd stilstaat. Toch heb ik er geen spijt van dat ik mijn verhaal heb verteld. Hoewel ik niet door iedereen werd geloofd, kan ik mezelf wel aankijken in de spiegel. Dat kan Jasper niet zeggen. Nu maar hopen dat hij geen nieuwe slachtoffers maakt.”
Wat hieraan vooraf ging, lees je hier.
De namen in dit interview zijn om privacyredenen gefingeerd.
