De man van Carla (64) moest acuut een bypassoperatie ondergaan. Nu kijkt ze terug.
“Na vijf dagen in het ziekenhuis mocht Bob alweer naar huis. Hij had een enorm verticaal litteken op zijn borstkas en eronder drie grote gaten waarin tijdens de operatie drains hebben gezeten. Daar plaag ik hem in de badkamer graag mee. De eerste weken kon hij nog niet veel, maar na een tijdje wandelde hij rustig al een blokje om. Hij ging trainen met een groep andere hartpatiënten en ik zag hem met de week opknappen. Na twee maanden begon hij weer voorzichtig met werken en nu, een half jaar na de operatie, doet hij alles weer. Wel heel gek is dat hij nog steeds niet op gewicht is. Hij was acht kilo afgevallen, daarvan zijn er pas vier weer bij. Ongelooflijk: één week ziekenhuis en je verliest vrijwel al je spiermassa.
Geluk bij ongeluk
We hebben geluk gehad. Hoe eerder je wordt behandeld bij een hartinfarct, hoe kleiner de kans op schade. Doordat ik zo snel 112 belde, kon er snel worden ingegrepen en heeft Bob geen hartschade overgehouden. Daar ben ik enorm dankbaar voor.
Bob is er nuchter over dat hij nu hartpatiënt is en altijd medicijnen zal moeten gebruiken. Hij slikt iets van zes pillen per dag. Ik heb er geloof ik een hardere tik van gekregen dan hij dat zoiets zomaar kan gebeuren. ’s Nachts ben ik vaak bang dat hij niet meer ademt. Als ik zie hoe fanatiek hij traint met voetballen, vind ik dat ook eng. Ik weet dat de operatie goed gelukt is en dat hij in principe weer jaren gezond vooruit kan, maar toch. Hij slikte medicijnen tegen een hoog cholesterol en toch had hij slagaderverkalking. Hoe dan? Dat kunnen de artsen niet goed verklaren. Dat maakt me ongerust.
Bob gaat zichzelf beter in de gaten houden, heeft hij beloofd. Want voorafgaand aan het hartinfarct was hij wel degelijk af en toe moe en voelde hij pijn op zijn borst. Het ging ook steeds weer over, waardoor hij zich afvroeg of hij het zich verbeeldde. Hij dacht bovendien geen risicopatiënt te zijn. Waarschijnlijk duurde het door zijn goede conditie ook vrij lang voor het echt misging.
Eigen leven
Om wat meer een eigen leven te hebben en minder afhankelijk te zijn van Bob, ben ik bij een popkoor gegaan. Ik ben namelijk dol op zingen en als ik er leuke mensen zou ontmoeten, was dat mooi meegenomen. Dat laatste is zeker gebeurd. Met twee vrouwen bij mij uit de buurt heb ik inmiddels gezellig contact. Ik ben geen type om vaak samen te shoppen of koffie te drinken, maar vind het wel gezellig om met hen naar de schouwburg of een concert te gaan. Als je het zo bekijkt, heeft het hartinfarct van Bob toch nog iets goeds opgeleverd.”
