De Stagiair - hoofdstuk 18: “Met mijn vingers draai ik zachtjes rondjes waar ik het fijn vind”

Ik zet me met mijn handen af tegen zijn borst en veer achteruit. Laurens en ik liggen al een half uur te zoenen en te voelen op de bank. Ik voel door zijn broek heen hoe hij ervan geniet. Een bijzonder krappe chino.

“Laurens. Lieve Laurens. Dit kán natuurlijk niet”, zucht ik.

“Ssshhhh”, sust hij. “Kan het niet of wil je het niet?”

Wat een gemene vraag. Want m’n hele lijf, m’n ogen, m’n mond, m’n hart schreeuwt JA. En m’n hoofd piept in een hoekje van nee. Ik wil helemaal niet naar dat hoekje luisteren, maar ik vind dat het moet.

“Of ben je weer iets aan het vinden in plaats van aan het voelen?”

Het lijkt wel of Laurens mijn gedachten leest. Zelfs dat doet-ie poëtisch.

“Ik doe dit ook voor jou”, schamper ik, maar ik zou mezelf ook niet geloven.

“Oké”, glimlacht Laurens en hij kijkt me ondeugend aan, leunt iets verder naar achter tot zijn rug de leuning vindt, en strekt zijn benen. “Jij ook”, gebiedt hij en ik doe het ook nog. Met mijn billen aan de andere kant van de bank zoeken onze voeten elkaar. Onze ogen laten elkaar nog steeds niet los.

“Vertel me eens over de meest erotische passage uit de literatuur, Sanna.” Hij strijkt langzaam met zijn handen over zijn borst.

“Ha! Dat is nogal een ruim begrip, Laurens”, antwoord ik. “Want Wolkers schreef heel wellustig, Zwagerman ook, en Kluun nogal expliciet natuurlijk, wat ook wel wat heeft als je in een goede bui bent. Of telt internationaal ook nog mee? Want als je nu hint op Vijftig tinten grijs, dan zijn we meteen uitgepraat.”

“Goed dan. Uit het boek dat je nu leest.” Zijn handen rusten op zijn schoot, zijn blik nog steeds gericht op mij.

“Ik lees nu Liefde, als dat het is, van Marijke Schermer. Ken je die?” Laurens schudt zijn hoofd. Ik merk dat ik snel praat, van de spanning. “Daarin zit een scène waarin David en Sev al wel met elkaar hebben gechat, maar elkaar nog niet hebben ontmoet. Ze laat hem bij haar langskomen, zet de deur op een kier en wacht in bed. Ze vrijen zonder woorden en pas na het neuken fluistert hij: ‘Dag mevrouw, ik ben David.’”

“Hmmm.”

Een stilte.

“Lees eens voor”, vraagt Laurens. “Dat mag toch wel?”

Het idee bevalt me, maar het boek ligt op mijn nachtkastje en ik wil helemaal niet opstaan. Dus ik schud van nee.

“Vertel me dan eens wat je er lekker aan vond?” houdt Laurens vol. Ik zie dat zijn linkerhand inmiddels vooral over zijn linker broekzak wrijft.

“Het onbekende. Ze hadden beiden slechts een beeld in hun hoofd, in de kamer was het donker, dus ze konden alleen maar voelen. Proeven. Ontdekken.” Ik spiegel Laurens’ bewegingen en vertel rustig verder. “Ruiken ook. De geur van een vreemde, die digitaal al vertrouwd lijkt. Voor wie Sev al gevoelens had, gekleurd door haar eigen fantasie.”

Laurens streelt zichzelf inmiddels van borst tot been en schaamteloos alles wat ertussen zit. Hij kijkt me aan en trekt zijn wenkbrauw een beetje op; een uitnodiging om hetzelfde te doen. Ik streel mijn schouders en mijn hals en zak langzaam af naar beneden. Ik heb zin om mijn borsten stevig te masseren, en dat doe ik dus ook.

“En hoe rook-ie, David?”

“Naar sandelhout”, antwoord ik. Dat vertelt het verhaal helemaal niet, maar het is de associatie die Laurens bij me oproept. Hij blijft me aankijken, ook al weet ik zeker dat mijn bewegingen hem niet ontgaan.

“Vind je dat lekker?”

“Ja”, zeg ik, niet zeker of hij nu de geur van sandelhout of mijn eigen aanraking bedoelt. Wat ik vooral lekker vind, is dat Laurens zich niet laat kennen. Niet als ik ’m wegduw, maar ook niet in dit spel van verleiding. Ik heb mijn hand inmiddels in mijn beha, de andere op mijn dijbeen en hij geeft geen krimp.

“En jij?” vraag ik.

“Ik kan dat ook”, zegt Laurens, en hij schuift zijn overhemd omhoog. Hallo sixpack. In zijn zij zie ik wat lijnen van een tatoeage, maar ik kan niet zien wat het is en ik wil dit moment ook niet doorbreken door ernaar te vragen.

“Wat voelde Sev dan bij David, in dat boek dat je nu leest?”

Hij neemt weer de regie. Steekt zijn rechterhand zonder schroom in zijn broek en beweegt ’m schaamteloos op en neer. En weer volg ik zijn voorbeeld. Mijn broekje voelt klam en ik kan het niet laten om mijn vingers onder het randje door te steken. Laurens duwt zijn voeten nog wat dichter tegen de mijne aan en streelt langs de holte van mijn voet. Met mijn vingers draai ik zachtjes rondjes waar ik het fijn vind, en ik laat mijn voet kort langs Laurens’ enkel glijden.

“Contact”, antwoord ik. “Begeerte.”

“Liefde?” vraagt Laurens.

“Wat is liefde?” vraag ik.

“Liefde is energie. Liefde stroomt. Liefde vloeit en voelt. En liefde trekt zich niks aan van regeltjes en grenzen.” Zijn stem klinkt zwaarder en zijn hand beweegt sneller.

Hij kijkt mij aan, klemt zijn voeten stevig om de mijne en vraagt: “Mag ik?”

Ik knik en met een ferme ‘aahhhhh’ gooit Laurens zijn hoofd naar achteren en beide handen in zijn broek. Ik vind het zo spannend en vertederend tegelijk, dat ik mezelf vergeet.

“Ehm, wil jij misschien een keukenrol voor me pakken?” vraagt-ie een tikkeltje verlegen.

Glimlachend loop ik naar de keuken. Ik was mijn handen en zet de waterkoker aan. Wanneer ik terugkom in de woonkamer zit Laurens rechtop op de bank. Dankbaar pakt hij de rol aan. Wat een ongemakkelijk moment is dit.

“Wil je thee?” vraag ik.

“Thee?” vraagt Laurens verbaasd. “Sanna, lieve Sanna, hoe vaak ben jij nou vrij? Hoe vaak is Fae nou bij Pim? Dit is de dag dat jij je eens helemaal kunt laten gaan. Kom op vrouw! Schenk jezelf een wijn in. Of zal ik een gin tonic voor je maken? Je bent vrij, Sanna, om te doen wat je wilt. Gun jezelf wat vierende teugels vanavond.”

Dat heb ik zojuist gedaan, denk ik, maar ik zeg het niet.

“Schenk jij nog even twee wijn in, dan zoek ik een mooie film op Netflix.”

Zonder antwoord te geven, schuifel ik weer naar de keuken. De waterkoker pingt, maar ik laat hem gaan. Met twee glazen en een volle fles rood loop ik naar de kamer. Laurens scrollt wat door het label Filmhuis en terwijl ik naar hem kijk, voel ik mijn hart weer een stukje zachter worden.

“Jaaaa, dat bedoel ik toch?” grijnst hij, wanneer ik de glazen vol schenk. Met korte petsjes op het kussen gebaart hij dat ik naast hem moet gaan zitten. En ik doe het. Ik voel me geraakt en zacht. Laurens tilt zijn arm op en ik kruip tegen zijn schouder. Met een zacht kusje op mijn haar veegt hij ook mijn laatste reserves van tafel. Voor vanavond geef ik me over.