De Stagiair - hoofdstuk 46: “Ik wil huilen, ik wil ontladen, maar mijn hoofd draait overuren”

Ik word wakker in een bos. Mijn neus voelt koud en mijn voeten ook, en de houthakkers zijn al vroeg begonnen met zagen. Althans zo lijkt het. De werkelijkheid is dat Rosita naast me ligt, op haar rug en snurkend. Ze heeft bijna alle dekens naar zich toe getrokken. We lagen er om kwart over negen al in allebei, en nu voelt het als een uur of vier. Ik moet plassen, maar ik ben bang dat dat ik Rosita wakker maak als ik opsta. Na een half uur woelen roept de natuur nog steeds en stap ik uit bed. Ik schuifel naar het toilet, de deur kraakt. Rosita lijkt zich er niets van aan te trekken, gelukkig.

Met een lege blaas laat ik mezelf even later op de bank in de woonkamer zakken. Het is vreemd. Mijn huis voelt niet meer als mijn huis. Alles is overhoop gehaald door het team van Van Rijn, en het lijkt wel of ze alles net iets anders hebben teruggezet. Mijn boeken ogen anders, de kussens op mijn bank lijken kleiner. De fauteuil staat een stap te ver bij mijn salontafel vandaan. Maar ik doe er niks aan. Niet nu. Ik pak mijn oortjes uit mijn tas, sluip nog eens zachtjes langs Rosita de slaapkamer in om mijn telefoon te pakken en ga in de woonkamer op de bank liggen. Een kussen tegen de onderkant van mijn voeten, een kussen op mijn buik en een kussen in mijn linkerzij. Zo stut ik mezelf met zachtheid. Ik voel dat ik moet huilen, maar het lukt niet. Ik wil huilen, ik wil ontladen, maar mijn hoofd draait overuren. Dit ken ik van mezelf, daarom heb ik een afspeellijstje met tranentrekkers gemaakt. Platen waarmee de tranen vanzelf vloeien. Een soort geestelijke porno. De eerste is altijd dezelfde: The phantom of the opera van Floor Jansen en Henk Poort. Die zag ik ooit bij het programma Beste Zangers op tv en die maakte zoveel indruk, dat ik ‘m nog nooit met droge ogen heb kunnen luisteren. Haar hoge stem, de energie, ik word geraakt tot in de schaduw van mijn hart. Het werkt. De eerste tranen lopen over mijn wangen, en nu David Gray Sail away, zingt gaan de sluizen open.

I wanna hold you now

And everything I held so dear, disappeared without a trace

Harde snikken, eindelijk weer lucht. Met dikke ogen en een neus vol snot zoek ik naar de volgende. Ik weet al precies wat ik wil horen. When you’re my age van Lori McKenna, waarin een moeder haar liefde voor haar kind bezingt. Mijn met ogen dicht lig ik te snikken op de bank, tot ik ineens een hand op mijn schouder voel. In een flits hoop ik dat het Laurens is. Ik schrik ervan.

“Lieverd toch, wat lig je hier nou alleen?”

Rosita aait door mijn haar.

“Hup, schuif eens op. Ik kom bij je liggen”, sommeert ze. “Je gaat hier niet alleen een beetje zielig liggen zijn, ik ben er niet voor niks, ja?”

Ik lach door mijn tranen heen.

Zo liggen we een tijdje tegen elkaar gepropt op de bank. We soezen allebei nog een beetje, totdat de ochtendzon voorzichtig door de ramen prikt. Ik zie nu pas dat ik ben vergeten om de gordijnen dicht te doen. Nog steeds voelt mijn huis niet als thuis. Zonder Fae is het hier kil. Zal ik straks naar Anna rijden? Misschien wil ze me toch iets vertellen. Misschien valt haar moeder me wel bij. Ik sta op en ga naar Faes kamer. Alle laatjes trek ik open. Het ruikt hier nog naar haar. Ik trek een sweater van de grond en breng hem naar mijn neus. Zuur zweet. Maar wel het zure zweet van mijn lieve meisje. Weer huil ik.

“Kom”, zegt Rosita, als ze Faes kamer binnenloopt. “Ga jij even douchen, dan bak ik een ontbijt voor ons.”

“Van wat?” zucht ik. “Ik heb toch helemaal niks in huis?”

“Een ei is er altijd. Ik zoek wel wat.”

De warme douche doet me goed. En de geur van Surinaamse omeletten al helemaal. Rosita heeft de tafel gedekt, met koffie en thee, en de laatste appel van mijn fruitschaal in schattige partjes op een bordje.

Met mijn haren nog in een handdoek schuif ik aan, want Rosita laat duidelijk blijken dat we dit ontbijt niet koud mogen laten worden.

“Dank je wel”, zeg ik, met ogen die weer vol tranen lopen, “dank je dat je er voor me bent.”

“Natuurlijk. Waar zou ik anders zijn?”

Ze heeft zelf duidelijk ook trek, want ze snijdt driftig het eerste hoekje van de grote plak op haar bord. Ik neem een hap, en meteen nog een.

Trrrr. Trrrr. Trrrr.

Wie belt er nu zo vroeg? Ik sta op en loop met volle mond naar mijn telefoon. Ik kan niet sneller kauwen dan ik kan en net wanneer ik slik, stopt-ie met bellen. Meteen gaat-ie nog een keer. Een 06 nummer dat me inmiddels bekend voorkomt.

“Goedemorgen. Van Rijn.”

“Heb je nieuws? Weet je waar Fae is?” roep ik verheugd.

“We zijn nog bezig, er is een nieuwe ontwikkeling die onze aandacht heeft.”

“Wat dan?”

“Had Fae een baantje? Of contant geld voor handen?”

“Nee, ze is nog te jong voor werk. Zoals ik al zei, stopte Pim haar wel eens cadeaus toe, maar dat was het wel.”

“En heeft ze een paspoort?”

“Een identiteitsbewijs ja, in haar portemonnee.”

“Er is reden om aan te nemen dat ze niet alleen heeft gereisd.”

“Met iemand samen, ja? Met wie dan? Anna is thuis toch? Of hebben jullie haar gesproken? Wat zei ze?”

“Niet met haar vriendin, nee. We weten niet met wie en ook niet hoe lang.”

“En waarheen?”

“Ook niet.”

“Wat weten jullie dan wel?” vraag ik fel.

Stilte aan de andere kant van de lijn.

“Ik stuur een wagen om je op te halen. Zorg dat je over twintig minuten klaar staat.”

“Oké.”

“Heb je iemand die met je mee kan?”

“Ja? Hoezo?”

“We hebben je nodig voor een identificatie.”