Koningin Elizabeth over haar kroning in 1953: “Recht kijken, anders breek je je nek of de kroon valt”

Een plechtiger moment is er niet, maar koningin Elizabeth keek altijd met haar typerend gevoel voor humor terug op haar kroning op 2 juni 1953. “Er kleven nadelen aan kronen, zo belangrijk als ze zijn.”

Koning Charles III was welgeteld één dag koning toen hij voor het eerst zijn Windsor-temperament liet zien. Er stond een pennenbakje in de weg bij het ondertekenen van de proclamatie. Drie dagen later was het weer raak. Hij schreef tijdens een bezoek aan Ierland de verkeerde datum in het gastenboek. En kreeg ruzie met een lekkende vulpen. Het bewijst maar: ook bij de royals gaat weleens iets mis, juist op de meest plechtige momenten. En daar wist koningin Elizabeth álles van.

De kroning van koningin Elizabeth

De dood van haar vader, koning George VI, was in 1952 natuurlijk een heel andere aangelegenheid. Hij was ziek, en werd maar 56 jaar oud. Elizabeth werd na zijn dood direct koningin, net als Charles na de dood van zijn moeder. Maar met Elizabeths kroning werd nog bijna anderhalf jaar gewacht, tot het verdriet wat was gaan liggen en er een feestelijke dag van kon worden gemaakt.

Zo’n feest was het niet

Maar, zo onthulde de Queen in de documentaire The Coronation uit 2018, zó’n feest was het ook weer niet, die officiële kroning. Vooral door die vermaledijde kroon, toch wel belangrijk op zo’n moment.

Pijnlijke kroon

“Je kunt niet naar beneden kijken met een kroon op, dus moet je je toespraak omhoog houden”, aldus de Queen. “Anders breek je je nek of valt de kroon. Er kleven nadelen aan kronen, zo belangrijk als ze zijn. Ik had nog geluk dat mijn vader en ik ongeveer dezelfde vorm hoofd hadden. Hij bleef gewoon zitten.”

Verschrikkelijke koets

Dat is een kleine zegen, maar verder herinnerde Elizabeth zich haar grote dag vooral als een lijdensweg. Dat begon al op weg naar Westminster Abbey in de Britse Gouden Koets. “Die is echt niet gemaakt om in te rijden. De vering is van leer, en we moesten er half Londen mee door. Verschrikkelijk.”

Vast gehaakt in het tapijt

En dan was er nog haar ceremoniële outfit. Een plaatje, maar door alle parels, goud- en zilverdraad ook loodzwaar. “Die stiksels bleven steeds in het tapijt hangen. Ik kon me maar amper bewegen. Daar hadden ze geen rekening mee gehouden.”

Het is duidelijk niet al goud wat er blinkt. Maar hoe heerlijk, een koningin die gewoon zei waar het op staat.