Dagboek van Koen: “Loretta doet voor hoe haar vader haar stevig beetpakte”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Loretta is aan het woord, nadat ik haar heb gevraagd om het verhaal over haar jeugd te vertellen. “In Suriname hadden mijn ouders een beeld van Nederland alsof het een soort Walhalla was. Ze wisten dat het klimaat killer was. Maar dat de mentaliteit ook zo kil was, daar hadden ze geen benul van toen ze hier strandden met twee kleine koffers en hun hoofd vol dromen. Ze werden van de ene naar de andere duurbetaalde pension gestuurd, terwijl mijn moeder steeds dikker werd. Ik werd geboren op een kamertje in de Jordaan, waar mijn ouders met mij op nog geen twintig vierkante meter woonden. Ik herinner me dat huis nog vaag; de lakens die voor het raam hingen, de deuren die altijd kraakten, de kraan die druppelend lekte. Ondertussen moest mijn vader keihard werken om dat hok te betalen en om ons te voorzien in ons levensonderhoud. Hij bleef steeds vaker weg ’s avonds, en begon ruzie te maken met mijn moeder. Hij werd steeds radicaler. Soms pakte hij me vast, zo bij mijn kin.”

Ze doet even voor hoe haar vader haar stevig beetpakte. “En dan zei hij: ‘Loretta, zodra je kunt vliegen, vlieg terug naar ons eigen vrije land. Door de drammerigheid van jouw moeder zijn we opnieuw slaven.’ Volgens hem was mijn moeder de schuld van alles, zij had hem overgehaald om naar Nederland te vertrekken.”

Ze zucht, en neemt dan een slokje van haar water. “Ik was een jaar of zes, zeven toen we naar de Bijlmer verhuisden. Mijn vader had zogezegd een prachtig huis voor ons gevonden. Dat we het huis gingen kraken in plaats van huren, zei hij er niet bij. Hij zei ook niet dat hij al ruim een jaar geen betaald werk meer had. Mijn moeder had toen hulp in moeten schakelen. Maar hoe doe je dat als je niet mondig genoeg bent, als je man je voortdurend wijsmaakt dat het een war zone is daarbuiten, als je gewoonweg te bang bent om naar buiten te gaan met je dochtertje?”

“Maar hoefde jij dan niet naar school?” vraag ik.

“Ja, maar ook pas op mijn zesde. Daarvoor hadden mijn ouders me niet ingeschreven, totdat ze erachter kwamen dat ze geen kinderbijslag kregen zolang ik niet bestond. Ik ging alleen, zonder mijn moeder. Maar dat ging niet meer toen we in de Bijlmer woonden. Daar lagen de junkies op de banken voor onze flat, moest ik een enge tunnel door voordat ik bij de lift kwam. Mijn moeder probeerde weg te lopen met mij, maar we werden teruggehaald door mijn vader. Hij hield ons voortaan opgesloten, totdat ze kwamen checken waarom ik niet naar school kwam.” Er staan tranen in Loretta’s ogen.

“Heb je je ouders nog weleens teruggezien?”

“Mijn vader wel, bij de rechtszaak die er kwam nadat mijn moeder onder dubieuze omstandigheden dood werd gevonden. Hij werd vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs.”