Dagboek van Manon: “Iedereen deinst achteruit. Ik schaam me kapot!”

Zaterdag

En weer staan we allemaal in ons blootje in de badkamer te wachten tot de antischurftcrème is ingetrokken. Bij Titia moesten we ook haar krullen insmeren, mijn arme meisje staat te rillen van de kou. Ik hoop dat dit genoeg is, dat de monsterachtige kriebelbeestjes huid en huis hebben verlaten. Het was een afgrijselijke week. Met plastic handschoenen aan moest ik steeds weer bedden verschonen, ik draaide de ene na de andere was, ik propte textiel in zakken, overal gesopt en gezogen. Titia was elke dag thuis, waardoor ik nauwelijks kon werken en dus vrij moest nemen, en Arie is niet geknuffeld. Laat het voorbij zijn, alsjeblieft, laat dit de laatste behandeling zijn. Blijkbaar hoort Willeke mijn gedachten, want ze zegt: “Het komt echt wel goed, mama, ik heb bijna geen jeuk meer.”

Zondag

Voor het Rijksmuseum staat een lange rij mensen met kaartjes voor Vermeer in de hand. En mutsen op, omdat het bizar koud is voor de tijd van het jaar. Dan zie ik een jongen enthousiast zwaaien. Het duurt even voordat ik besef dat het Robbert is, omdat hij een hoed draagt en op Zorro lijkt. We omhelzen elkaar en ik ga bij hem in de rij staan. “Je hebt mazzel dat je nog kaartjes kon krijgen”, zeg ik.

Hij haalt zijn schouders op. “Ik had ze meteen al besteld, eigenlijk ben ik verbaasd dat er zo veel mensen op afkomen.” Nadat museumjaarkaarten en Vermeer-kaarten zijn gecheckt, volgen we de blauwe lijnen op de grond naar de tentoonstelling. Alsof we in een ziekenhuis zijn beland. Nodig is het bewegwijzeringsysteem niet, je kunt ook gewoon de meute volgen. In de eerste zaal staan een stuk of veertig mensen voor een klein schilderij van een huisje in Delft. “Laten we maar in de rij gaan staan”, zeg ik tegen Robbert. Maar er is geen rij. Het recht van de brutaalste geldt. Een kleine vrouw wringt zich langs iedereen heen, en poseert voor het schilderij om een selfie te maken. Vervolgens worden we tegen de hielen gereden door iemand met een koetsachtige kinderwagen en krijg ik een gemene duw in mijn zij van een kwaad kijkende man. Ik voel lichte paniek. Op dat moment zegt Robbert heel luid: “Heeft de behandeling tegen schurft bij jou geholpen? Ik heb nog steeds jeuk.” Iedereen die Nederlands verstaat, deinst achteruit, en Robbert duikt meteen naar voren om het schilderij goed te bekijken. Ik schaam me kapot. Met knalrode konen loop ik door naar de andere zaal, waar het gelukkig iets minder druk is.

Later, als we met een biertje in een café zitten, spreek ik hem op zijn schurftopmerking aan. “Daar kun je toch geen grappen over maken. Die mensen schrokken zich rot.”

Hij begint hard te lachen. “Het was het leukste van de hele tentoonstelling. Ik vind het mooi hoor, Vermeer, maar het is echt een hype. Op elk schilderij zie je weer een vrouw voor het raam, die afwisselend een brief leest of op een virginaal speelt. Na vijftien van dat soort doeken vond ik het een beetje saai worden. Het is veel fijner als je één Vermeer ziet waar je met aandacht naar kunt kijken. Bij voorkeur in je eentje.”

Op zijn telefoon laat hij me een schilderij zien dat hij heeft gemaakt met Vermeer als inspiratie. Heldere gele en blauwe vegen, de suggestie van een vrouwfiguur en vooral veel licht en schaduwen. Prachtig vind ik het. “Mag ik het hebben?” vraag ik. Dat vindt hij goed, die begaafde zoon van mij. Nu maar hopen dat Boy het ook mooi vindt.

Meer lezen van Manon? Dat kan hier!