Dagboek van Willeke: “Schurft. Ik heb gewoon schurft!”

Woensdag 1 maart

De jeuk is alomvattend. De jeuk is als een metgezel, iemand die constant bij me is, over mijn schouder kijkt en in mijn oor fluistert. Ik kan me niet concentreren in de les omdat ik zo druk bezig ben met denken aan de jeuk, en met voorkomen dat ik aan mezelf krab. Als ik nu als een viezerik aan mezelf ga zitten krabben in de les is er voor mij op sociaal terrein niets meer te repareren. Dus ik wacht. Ik visualiseer de jeuk, zie de plekken op mijn pols voor me, mijn voeten en liezen, alsof ik eraan kan krabben door er in gedachten naar te kijken.

Overdag is een feestje vergeleken met ’s nachts. ’s Nachts voelt het alsof ik op een hete bakplaat lig. Geen enkele houding is comfortabel, na een paar minuten mezelf onder controle te hebben, mezelf tot stilliggen te dwingen door op mijn handen te liggen, barst het krabben weer los - het is sterker dan mezelf. Eventjes voel ik verlichting, een nagel die ik rafelig heb afgebeten ratst met een bevredigende pijn over de droge huid van mijn enkel. De opluchting duurt maar kort en de jeuk komt daarna twee keer zo erg weer terug. Dit is de zoveelste gebroken nacht.

Midden in de nacht sluip ik naar de badkamer, sprenkel koud water op mijn verhitte huid, hoop dat dat helpt. Het opdrogende water lijkt de jeuk alleen maar aan te moedigen. Waarom ik? Waarom nu? Ik denk aan de eczeemkinderen op school, met gebruiksaanwijzingen: nooit in de zon, speciale crème op hun handen. Beklagenswaardig. Zou ik nu ook zo iemand worden? Ik leun naar de spiegel om mijn gezicht te bestuderen. Dat ziet er niet anders uit dan normaal, en jeukt ook niet, goddank. Op mijn polsen is het moeilijk te zien wat de oorzaak is van de jeuk, met zoveel geweld heb ik gekrabd. Ik ga onder een dekentje liggen op de bank in de woonkamer en zoek op mijn telefoon ‘overal jeuk help’.

De mogelijke oorzaken van jeuk zijn zo talrijk en de oplossingen zo arbeidsintensief (al je producten - shampoo, huidcrème, wasmiddel - zelfs je kleren vervangen door anti-allergene producten) dat ik ontmoedigd raak. Dat wordt nog erger wanneer ik beland op een forum voor mensen met chronische jeuk. ‘Onzichtbare pijn - maar nooit alleen!’ staat boven de website vol mensen die hun relaties en banen zijn kwijtgeraakt door chronische jeuk. Er staan ook verhalen bij van hoe ze toch gelukkig zijn geworden - door vrijwilligerswerk te doen voor mensen die het nog erger hebben. Minutenlang kijk ik naar een foto van Sandra, een vrouw van middelbare leeftijd met chronische jeuk, die in haar bloemenjurk breed lacht en haar armen om twee jongetjes in rolstoelen heeft. Onder de foto staat: “Door andere mensen te helpen vergeet ik mijn jeuk soms uren achter elkaar!”

Moet ik nu zo iemand worden? Ik wil liever een normaal iemand zijn zonder jeuk. Zwelgend in zelfmedelijden val ik eindelijk op de bank in slaap.

Vrijdag 3 maart

Schurft. Het is gewoon schurft. Robbert belde gisteravond om het te vertellen, hij heeft het ook. Mama is helemaal in paniek maar ik ben opgelucht, ik had mezelf al allemaal zeldzame neurologische aandoeningen aangepraat. Ik moet ook vaker een krant lezen, blijkbaar heeft het halve land schurft. Als mama is uitgeraasd over vuilniszakken en kookwassen bel ik Robbert. Hij neemt meteen op.

“Klojo”, zeg ik.

“Ook goeiemorgen. Het is toch niet mijn schuld! Ik verga ook van de jeuk.”

“En toch heb ik het van jou.”

“Jaja. Mama zal wel helemaal gek worden”, zegt hij.

Titia staat in haar blootje op de keukentafel te schreeuwen terwijl mama haar hele huid inspecteert.

“Breek me de bek niet open”, zeg ik.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!