Elly (52): “Ik zie dat ze op is, maar ik kan haar nog niet missen”

Elly (52): “Onze labrador heeft kanker. Dasha is al tien, maar ik kan haar nog niet missen. Bovendien: mensen met kanker behandel je toch ook eerst? Eerst wil ik haar alle kansen geven op een langer leven, al weet ik wel dat herstel er niet meer in zit. Het begon allemaal met een plekje op haar huid. Ik vertrouwde het niet en dat was terecht, het bleek een huidtumor. Nadat de plek was verwijderd, kwam ze goed ziek uit de narcose. We hoopten dat hiermee alle narigheid achter de rug was, tot ik mijn zoon hoorde roepen: ‘Mam, volgens mij heeft Dasha wéér zo’n plek!’

Het werd me koud om het hart, deze hond betekent zo veel voor me. Toen mijn man overleed, was zij het die me routine gaf, die me warm hield door tegen me aan te kruipen, die me met haar lieve ogen kon kalmeren als ik werd overvallen door een verschrikkelijke huilbui. Bovendien heeft ze een fantastisch effect op mijn zoon Stefan. Hij is licht autistisch en wordt helemaal rustig als hij met Dasha gaat wandelen.

Honden hebben hun baasjes echt onvoorwaardelijk lief. Ik voel dat ik het aan haar verschuldigd ben om haar de best mogelijke medische zorg te bieden, wat dat ook mag kosten. De dierenarts had het over bestralen, extra pijnmedicatie, een echo van de buik om te zien of de tumor is uitgezaaid naar haar lever of milt. ‘Doe wat nodig is’, heb ik gezegd. ‘Hoe ver wilt u gaan?’ was haar vervolgvraag. Zo respectvol mogelijk wees ze me erop dat Dasha niet beter kon worden en dat ook haar kwaliteit van leven in het geding was. Toen heb ik alleen de pijnmedicatie afgerekend en gezegd dat ik bedenktijd nodig heb. Die echo hoeft van mij eigenlijk niet, ik zie dat mijn hond is afgevallen, regelmatig braakt en me niet meer uitgelaten kwispelend staat op te wachten. Dasha is op. Haar pijn kan ik gelukkig bestrijden, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de beslissing over haar dood te nemen. Kon mijn lieve hond zelf maar zeggen wat ze het liefste wil.”