Welkom in de royal ‘Modern family’: deze royals kregen ooit buitenechtelijke kinderen

Ze zijn een relatief nieuw fenomeen, buitenechtelijke of bonuskinderen die openlijk worden omarmd door hun koninklijke familieleden. Maar niet bij alle paleizen staat de deur wagenwijd open.

Ooit, tot zo’n beetje de eerste helft van de twintigste eeuw, trouwden royals en aristocraten voornamelijk met elkaar. Dat er naast deze huwelijken ook de nodige buitenechtelijke kinderen ter ­wereld kwamen, werd verzwegen danwel stilzwijgend getolereerd. Voor de buitenwereld hadden deze ­koninklijke figuren allemaal blauw bloed en konings­huizen waren over het algemeen een ondoordringbaar bastion. Daar kwam verandering in dankzij de generatie prinsen en prinsessen waar Beatrix toe behoort: niet alleen zij, maar ook haar leeftijdsgenoten Harald van Noorwegen, Carl Gustaf van Zweden, Henri van Luxemburg en Margrethe van Denemarken trouwden met een burger. Daarmee zetten zij een trend die hun kinderen voortzetten: trouwen uit liefde. Gevolgd door de eerste roemruchte scheidingen en nieuwe relaties die royal modern families opleverden, met bijbehorende bonuskinderen en ­buitenechtelijk kroost. Die kinderen hebben goed beschouwd een bevoorrechte positie. Ze staan weleens op een paleisbalkon en hebben een jaloersmakend netwerk dankzij de unieke familieconnecties. En het is fijn vertoeven binnen de koninklijke cirkel, zonder de verplichtingen en de verantwoordelijkheden die de officiële nazaten hebben. Het kan overigens ook sneu zijn: niet-royal familieleden hebben alleen op hun eigen bruiloft de hoofdrol en bij gezamenlijke aangelegenheden staan ze altijd bescheiden aan de zijkant of achteraan, áls ze al in beeld komen.

Tweederangs Grimaldi’s

Jazmin Grace Grimaldi (31), de oudste dochter van Albert van ­Monaco uit zijn relatie met Tamara Rotolo, zou waarschijnlijk geen actrice, zangeres en aspirant-influencer zijn geworden als ze ‘prinses Jazmin’ was geweest. Als buiten­echtelijk kind valt ze buiten de lijn van opvolging, net als haar halfbroer Alexandre (19), uit Alberts relatie met Nicole Coste. Die op zijn beurt als prins niet zomaar naast zijn studie zou kunnen bijverdienen als model, laat staan veelvuldig met zijn moeder de media opzoeken. Aan de erkenning van Jazmin en Alexandre kwamen zowel ­rechtszaken als DNA-tests te pas. Daarna heeft ­Albert hen beiden ruimhartig erkend en boven­dien een vaderlijke band met ze opgebouwd. “Het enige wat ik wilde was hem leren kennen en dat hij mij leerde kennen”, zegt Jazmin, die op haar elfde hoorde dat ze door een prins was verwekt. “Ik heb dat ontzettend gemist, een vader hebben. Het is geweldig dat het alsnog is gebeurd en we hebben nu een goede relatie.” Op de nationale feestdag van Monaco, wanneer alle Grimaldi’s acte de présence geven, zijn deze twee kinderen echter nog nooit in de buurt van de andere royals gespot.

Alicia en Alexia

Wijlen prins Bernard onderhield ook contact met zijn buitenechtelijke dochters, Alicia de Bielefeld (70) en Alexia Grinda (55), alleen ging dat er iets anders aan toe. “Ik heb mijn leven lang contact met hem ­gehad”, zegt Alicia in HP/De Tijd. “Ik zocht hem op in Paleis Soestdijk en ging ’s zomers naar zijn villa in Italië, maar met anderen erbij mocht ik hem geen ‘dad’ noemen. (…) Pas op mijn zeventiende hoorde ik dat hij was getrouwd met de Nederlandse koningin. Mijn vader was een prins… Prins. Zei mij niets, maar mijn moeder dwong me altijd om te fluisteren over hem. Vreselijk vond ik dat. Wat zeg je tegen klasgenoten die naar je vader ­vragen? Je kunt moeilijk zeggen: ‘Hij woont in een paleis.’”

Bernards bedrogen echtgenote Juliana moet een heilige zijn geweest: Alicia ontmoette haar voor het eerst toen ze een jaar of dertig was. “Een aardige, lieve vrouw. Heel gewoon ook. Ze hield ervan om met de fiets naar de markt te gaan in Italië. Ik ben weleens met haar meegegaan.” Haar halfzussen – Beatrix, Irene, Margriet en Christina – heeft ­Alicia één keer gezien, voor de begrafenis van hun vader. “We hebben met z’n allen iets gedronken, heel kort. Een kwartier of zo.” Daarna werden Alicia en Alexia naar een hotel op het platteland gebracht, ze mochten niet bij de uitvaart zijn. Dat er geen contact meer is met de koninklijke familie betreurt Alicia: “Ik begrijp dat mijn bestaan pijnlijk voor hen is, maar ik heb er niet om gevraagd om verwekt te worden. Ik heb altijd ­familie gemist.”

Hoogheid te Hummelo

Die pijn moet ook Hugo Klynstra (26) voelen, de zoon van prins Carlos (het oudste kind van prinses Irene) en ­Brigitte Klynstra, met wie hij ooit een relatie had. Carlos heeft nooit betwist dat hij de vader van Hugo is, maar erkende de jongen niet. Hugo groeide op bij zijn moeder in Hummelo, had sporadisch contact met zijn oma Irene en andere familieleden en heeft er sinds 2015, toen hij achttien werd, alles aan gedaan om de achternaam van zijn vader te mogen dragen. In 2018 kreeg Hugo gelijk van de Raad van State: hij mag zich sindsdien prins de Bourbon de Parme noemen, met het predicaat Koninklijke Hoogheid. Dynastieke rechten kreeg hij dan weer niet, die gingen naar zijn halfbroertje Carlos Enrique, zoon van Carlos en Annemarie Gualthérie van Weezel.

Waarom verzette Carlos zich zo tegen erkenning? “Ik heb nooit het bestaan verborgen gehouden van mijn oudste zoon, voor wie ik altijd heb gezorgd”, vertelde prins Carlos aan de online krant El Español. “Maar ik kan de ­familiewetten niet veranderen en de wetten van het koninklijk- en hertogelijk huis van Bourbon de Parme zijn heel duidelijk.” Je kunt je afvragen waar het over gaat, gezien het feit dat het hertogdom en de bijbehorende titels Hertog van Parma en Piacenza niet meer bestaan. “In Nederland zijn we minder onder de indruk van titels, maar vrijwel overal in Europa zijn mensen nog gek op adel”, zegt koningshuiskenner Reinildis van Ditzhuyzen. “Een prins of een hertog, ook al is het er eentje zonder grond of macht, hebben ze daar graag in aanbevelingscomités en dergelijke. En daar willen ze dus ook voor betalen. Het is een lege huls, maar wel een lucratieve.” Niet dat Koninklijke Hoogheid Hugo er tot nu toe iets mee heeft gedaan: na de uitspraak is hij weer in de anonimiteit verdwenen.

Gêne in België

Dat gold ook voor Delphine van Saksen-Coburg (55, voorheen Delphine Boël), de buitenechtelijke dochter van oud-koning Albert van België. Die had, terwijl hij getrouwd was met ­Paola, achttien jaar lang een affaire met Delphines moeder, Sybille de Selys Longchamps. In die periode speelde hij als ‘vriend van de familie’ een rol in Delphines leven, pas op haar zeventiende vernam ze dat ze zijn dochter was. Ze was 33 toen hij abrupt alle contact met haar verbrak, in een poging zijn huwelijk te redden en met ‘een schone lei’ verder te kunnen gaan. Dat kwetste Delphine, die na de Belgische troonwissel in 2013, toen Albert niet meer onschendbaar was, vele rechtszaken voerde om alsnog erkend te worden. De enige die op dat moment nog in staat van ontkenning was, was overigens Albert: iedereen kon zien dat ze sprekend op hem en andere Saksen-Coburgjes lijkt, onder wie koningin Astrid, waardoor zijn verzet iets gênants kreeg.

In 2020 erkende hij haar alsnog en werd ze Delphine van Saksen-Coburg, prinses van België, met het predicaat Koninklijke Hoogheid. Daar ging wel heel wat aan vooraf. Al sinds 2013 probeerde Delphine een DNA-test af te dwingen bij koning Albert, maar die liet deze pas afnemen nadat hem een dwangsom van vijfduizend euro per dag werd opgelegd. Zelfs nadat hij onder dwang een test deed, werd de uitslag nog anderhalf jaar geheimgehouden, in de hoop dat een rechter in het voordeel van Albert zou oordelen. In 2020 zag hij tenslotte geen andere keus meer dan Delphine te erkennen. Er kwam later dat jaar een ontmoeting met haar vader en haar halfbroer Filip, de huidige koning van België. En ze is er tegenwoordig bij tijdens de viering van de nationale feestdag in België en bij familieaangelegenheden, zoals het huwelijk van prinses Maria Laura met William Isvy.

Delphine lijkt closer met de familie dan met haar vader. “Er is nog veel werk aan de winkel”, zegt ze daarover in Vanity Fair. “Het is een periode waarin we moeten leren elkaar te vertrouwen. Het was jarenlang een strijd. Er is veel pijn geweest. Er is tijd nodig om tot een punt van vertrouwen te komen – ik tegenover hem en hij tegenover mij.” Over haar andere familieleden zegt ze: “Het kan misschien zorgwekkend voor hen zijn, want ze hebben nu dit nieuwe familielid dat de Belgische koninklijke familie vertegenwoordigt en als ik iets stoms doe, haalt dat iedereen naar beneden. Dus ik denk dat het voor hen soms behoorlijk angstaanjagend kan zijn.” Ze hoopt dat de familie “zich mettertijd zal realiseren hoe serieus ik ben, en dat mijn flamboyante kant, authenticiteit en kunstzinnigheid een goede zaak zijn. Ik hoop dat ze het gaan waarderen. Maar het is wat vroeg voor hen om volmondig te zeggen: ‘Dit is geweldig.’”

Liever niet

Zoals Hugo en Delphine graag een titel wilden, zo heeft Marius Borg Høiby (26) er altijd voor bedankt. Hij is de zoon van Mette-Marit Tjessem Høiby uit een eerdere relatie. Nadat zij trouwde met kroonprins Haakon van Noorwegen groeide Marius op als het bonuskleinkind van koning Harald en koningin Sonja en had hij aan Haakon een betrokken stiefvader. Hij ontpopte zich bovendien als een populaire oudere broer voor prinses Ingrid Alexandra en prins Sverre Magnus, de kinderen die Mette-Marit met Haakon kreeg. En hij was als vanzelfsprekend overal bij, inclusief het defilé van de Noorse nationale dag.

Als hij er waarde aan had gehecht om óók een titel te dragen, had zijn bonusopa hem voor zijn achttiende baron of graaf kunnen maken, maar nog meer aandacht was wel het laatste waar Marius op zat te wachten. Hij wilde kunnen feesten en beesten, en in de alternatieve skate- en surfscene kunnen rondhangen zonder dat het steeds de kranten haalde en hij er het koningshuis last mee bezorgde. Op eigen initiatief vroeg Marius dan ook op zijn twintigste om zijn naam van de website van het Koninklijk Huis te verwijderen. Kroonprinses Mette-Marit schreef een open brief, waarin ze de pers vroeg haar oudste zoon ­voortaan met rust te laten en zijn privacy te ­respecteren. Dat lukt aardig: hij heeft relaties met spannende dames en ­sleutelt in zijn eigen werkplaats aan motoren. Bij festiviteiten, zoals het gala voor prinses Ingrid ­Alexandra’s achttiende verjaardag, was hij ­overigens wel van de partij: lang, kalm en knap, en als net-niet royal toch wel een béétje the one that got away.

De Parker Bowles’jes

Ze zullen een prominente plek krijgen bij de kroning van Charles III: Tom en Laura Parker Bowles (48 en 45), de kinderen uit het eerste huwelijk van koningin-gemalin Camilla met beroepsmilitair Andrew Parker Bowles. Tom is een voormalig restaurantrecensent en tegenwoordig succesvol culinair schrijver. Laura werkt in de kunstwereld. Ze behoren al jaren tot de inner circle van Charles: hij is peetoom van Tom, en Laura’s dochter Eliza was bruidsmeisje bij het huwelijk van William en Catherine. Zelf staan ze liever niet in de spotlights, maar ze zijn wel dol op Charles. Tom: “Het enige wat ertoe doet, is dat je ouders gelukkig zijn. En mijn moeder is héél gelukkig. Ik ben altijd dol geweest op mijn stiefvader, een heel lieve, goedaardige, ­warme en intelligente man. Hij wordt een fantastische koning.”

Doofpotkinderen

Soms krijgt het verhaal van een vermeend buitenechtelijk kind geen happy end. Alberto Sola (66) en Ingrid Sartiau (56) vechten al jaren om erkend te worden door hun vermoedelijke vader, de Spaanse oud-koning Juan Carlos. En Simon Dorante-Day (56), die meent een zoon te zijn van de destijds nog piepjonge Charles en Camilla, is nog geen stap dichter bij een DNA-test gekomen. Zoals ook Mildred Zijlstra (77) een plausibel verhaal heeft, als mogelijk derde buitenechtelijke dochter van prins Bernhard. Ook zij kwam er niet verder mee, schreef een boek over haar leven en liet het daarbij: “Ik wilde mijn verhaal kwijt. Ik hoop dat het nu rustig wordt, niet alleen om mij heen, maar vooral van binnen.”