Agnes Hofman (41) is lifestyle journalist met Nederlandse en Braziliaanse roots. Ze woont in Lissabon met T., haar zoon van 21. Ze schrijft op Libelle.nl over haar leven, loslaten en gelukkig(er) worden. Deze week schrijft ze over haar ‘gezellige’ nieuwe overbuurman.
Het grappige is dat mensen een heel exotisch beeld hebben bij mijn leven in Lissabon. En ja, als ik de deuren van mijn Franse balkonnetje open, zie ik inderdaad Portugese tegeltjes en een waslijntje aan de overkant. Maar tegenwoordig ook het hoogblonde hoofd van de Nederlandse overbuurman.
Dierlijke passie
“Nog eentje?” vroeg zoon T. Ik zuchtte. Ja, nog eentje. Ik had inmiddels al geaccepteerd dat tegenover me op de begane grond een Hollandse man woont, die me ’s ochtends begroet met “Hallo buurvrouw!” in een plat Amsterdams accent. Op zich niet de vibe waar ik voor ben geëmigreerd, maar prima.
Alles beter dan die ruziemakende en seksende Spanjaarden naast me, met wie ik niet on speaking terms ben. Zij voelen zich niet vrij in hun eigen huis, omdat ik bij geluidsoverlast klaag. Ik vind dat ik het recht heb om niet indirect betrokken te willen zijn bij hun dierlijke, passionele momenten.
Nick en Simon
Bovendien is de Nederlandse benedenbuurman – geen idee hoe hij heet, maar laten we hem Willem noemen – vrolijk en sociaal. Hij houdt regelmatig borrels op het stoepje, samen met zijn Portugese vrienden terwijl Fado-muziek door de boxen schalt. Kijk, daar hou ik van. Dat is Portugal.
Maar vorige week ging het helemaal mis. Terwijl ik me probeerde te concentreren op een artikel over luxe kamerplanten, hoorde ik opeens een bekend deuntje. T. kwam zijn kamer uitgesneld. “Dit is toch niet…” Jawel. Nick en Simon. In stereo. Wat blijkt, in het appartement boven Willem is een andere Nederlander komen wonen. De horror! Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben er meestal trots op om Nederlands te zijn. Maar ik wilde juist een andere omgeving. En echt integreren. Niet de hoofdprijs betalen voor een appartement – “want typisch Portugees in de binnenstad” – en dan alleen maar Nederlands om me heen horen.
Geïntimideerd
Nick en Simon zou ik op zich nog wel trekken, ruimdenkend als ik ben, als De Nieuwe Buurman niet luidkeels mee zou zingen. Hetzelfde nummer, op repeat. Om je een idee te geven; mijn straatje is smal. En aangezien De Nieuwe Buurman en ik op dezelfde hoogte wonen, kijken we bij elkaar naar binnen. Nou ja, hij vooral bij mij. Als ik per ongeluk zijn kant op kijk, staart hij me strak in mijn ogen. En dan doe ik lafjes de gordijnen dicht. Ja, ik word geïntimideerd door een superfan van Nick en Simon. In mijn eigen huis!
Zoon T. weigert de straat over te steken voor een goed gesprek. Dat snap ik. We weten niet precies wat er scheelt, maar de Nederlandse buurman heeft issues. Als in: minutenlang keihard schelden in het Nederlands. Tegen zichzelf, terwijl hij wild met zijn armen zwaait en door de kamer beent. Is het Tourette? Daar heb ik uiteraard begrip voor. Maar stel dat hij gewoon anger management issues heeft. Dan moeten we een burenruzie natuurlijk zien te voorkomen. Maar ik moet iets… Maar wat?
Beeld: Privé
Lees meer
