Wandelen in een winters landschap heeft iets magisch: de verstilde natuur, de kou op je huid en ademwolkjes bij elke stap. Deze vijf wandelingen brengen je op de mooiste plekken in Nederland. Hier vind je onze 5 favorieten wandelingen.
Het is het meest voor de hand liggend om een schilderij op te hangen aan een spijker of schroef, maar soms heb je deze optie niet. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je in een huurhuis woont waar je geen gaatjes in de muur mag maken of misschien weet je niet hoe je een boor moet gebruiken. Maar hoe kun je nu een schilderij ophangen zonder te boren?
Dit klinkt misschien onmogelijk, maar een schilderij ophangen zonder te boren is hartstikke makkelijk! Je hebt hier namelijk verschillende alternatieven voor.
Zo zijn er zelfklevende strips die je kunt gebruiken om een schilderij of een fotolijstje aan op te hangen. Deze strips kun je aan de achterkant van het lijstje plakken en vervolgens zo op de muur bevestigen. Naderhand kun je de strip ook weer makkelijk van je muur af halen zonder dat er lelijke restjes achterblijven. Hou er wel rekening mee dat als je een heel zwaar en groot schilderij hebt, deze strips dat gewicht niet kunnen dragen. Dit is meer een optie voor lichte lijstjes.
Net als zelfklevende strips heb je ook nog zelfklevende spijkers. Deze spijkers kunnen maximaal 2kg aan. Je plakt de strip die hierbij hoort op de muur, bevestigt vervolgens de klevende spijker aan de kleefstrip en je kunt je schilderijtje ophangen. Dit is misschien wel de makkelijkste manier voor het ophangen van een schilderij zonder te boren.
Als het je er om gaat dat je geen lelijke gaatjes in je muur krijgt, kun je er ook nog voor kiezen om een schilderijrails te bevestigen en je schilderij hieraan te hangen door middel van een touwtje. Helaas heb je hier wel een boor voor nodig, want je moet de rails natuurlijk wel ophangen. Het voordeel is echter dat je achteraf geen lelijk gaatjes midden in je muur hebt.
Als je een schilderij niet aan de muur op kunt of wilt hangen, dan kun je ook de meubels in huis slim gebruiken. Het staat namelijk ook heel leuk om een schilderij op een sidetable, ladekastje of tv-meubel neer te zetten. Zo kun je een schilderij toch neerzetten, maar hoef je niet te boren.
Zo hang je binnen 15 seconden een schilderij aan de muur met een vork:
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
Bron: Wonen&co. Beeld: Getty
Het is het meest voor de hand liggend om een schilderij op te hangen aan een spijker of schroef, maar soms heb je deze optie niet. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je in een huurhuis woont waar je geen gaatjes in de muur mag maken of misschien weet je niet hoe je een boor moet gebruiken. Maar hoe kun je nu een schilderij ophangen zonder te boren?
Dit klinkt misschien onmogelijk, maar een schilderij ophangen zonder te boren is hartstikke makkelijk! Je hebt hier namelijk verschillende alternatieven voor.
Zo zijn er zelfklevende strips die je kunt gebruiken om een schilderij of een fotolijstje aan op te hangen. Deze strips kun je aan de achterkant van het lijstje plakken en vervolgens zo op de muur bevestigen. Naderhand kun je de strip ook weer makkelijk van je muur af halen zonder dat er lelijke restjes achterblijven. Hou er wel rekening mee dat als je een heel zwaar en groot schilderij hebt, deze strips dat gewicht niet kunnen dragen. Dit is meer een optie voor lichte lijstjes.
Net als zelfklevende strips heb je ook nog zelfklevende spijkers. Deze spijkers kunnen maximaal 2kg aan. Je plakt de strip die hierbij hoort op de muur, bevestigt vervolgens de klevende spijker aan de kleefstrip en je kunt je schilderijtje ophangen. Dit is misschien wel de makkelijkste manier voor het ophangen van een schilderij zonder te boren.
Als het je er om gaat dat je geen lelijke gaatjes in je muur krijgt, kun je er ook nog voor kiezen om een schilderijrails te bevestigen en je schilderij hieraan te hangen door middel van een touwtje. Helaas heb je hier wel een boor voor nodig, want je moet de rails natuurlijk wel ophangen. Het voordeel is echter dat je achteraf geen lelijk gaatjes midden in je muur hebt.
Als je een schilderij niet aan de muur op kunt of wilt hangen, dan kun je ook de meubels in huis slim gebruiken. Het staat namelijk ook heel leuk om een schilderij op een sidetable, ladekastje of tv-meubel neer te zetten. Zo kun je een schilderij toch neerzetten, maar hoef je niet te boren.
Zo hang je binnen 15 seconden een schilderij aan de muur met een vork:
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
Bron: Wonen&co. Beeld: Getty
James Worthy (40) is schrijver, journalist en columnist. Hij is getrouwd met Artie en vader van James (7). Voor Libelle schrijft James columns waarin liefde centraal staat: voor zijn ouders, zijn gezin en het leven. Geestig, soms hartverscheurend, maar bovenal eerlijk en ontroerend. Deze week maakt hij iets magisch van de dood van zijn vader.
Ik loop door het park met mijn vader in mijn achterzak. Niemand ziet hem, maar hij is er. Mijn vader woont tegenwoordig in een zilveren potje. Het potje is net iets groter dan een luciferdoosje.
In mijn jeugd heb ik vaak urnen in huiskamers zien staan, maar ik voelde er niets bij. Een urn is in feite een vaas voor bloemen die dood zijn en bloemen die dood zijn, gaan nooit meer bloeien. Althans, dat dacht ik. Ik was nog jong. Ik onderschatte de levensdrift van de dood. En ik onderschatte de verbeeldingskracht van mezelf. Ik vond urnen altijd een beetje eng. Net als dat ik kerken en honden eng vond. Kerken en honden vind ik nog steeds eng, maar voor urnen ben ik niet bang meer. Een urn is gewoon een vaas waarin je je herinneringen kunt laten bloeien.
De laatste tijd denk ik vaak aan een scène uit een van mijn favoriete boeken. In Birk van Jaap Robben, ligt de hoofdpersoon in bad en opeens komt zijn overleden vader uit de kraan. Hij dook diep in het water van het bad en kwam boven naast het eiland van mijn buik. Ik hielp hem met mijn wijsvinger omhoog en hield het eiland zo stil mogelijk. Languit lag hij te hijgen. Zijn twee voeten pasten naast elkaar in mijn navel.
Wat ik het laatste jaar heb geleerd is dat fantasie een vangnet kan zijn op de momenten dat je het gevoel hebt dat je van de aarde af aan het vallen bent. Fantasie is een gek iets. Mensen waarderen het als je klein bent, maar als je volwassen bent, is het hebben van fantasie een eenzame aandoening. De urn van mijn vader past niet in mijn navel. Ik heb het wel geprobeerd. Ik heb zelfs op de website van een plastisch chirurg gekeken of een navelvergroting een officiële ingreep is, maar ik kon het nergens vinden.
Gisteren had ik een belangrijk sollicitatiegesprek en mijn vader zat rustig in de binnenzak van mijn nette jas. De jas hing aan een lege kapstok in een leeg kantoorpand. Toen het gesprek was afgelopen, pakte ik mijn jas van de kapstok en toen viel mijn vader op de grond. Als een knikker rolde hij over de betonnen vloer. De baas van het bedrijf, zag het potje rollen, maar zei niets. Hij wist niet wat hij moest zeggen. “Dit is mijn vader”, zei ik, toen ik het potje van de grond plukte. De man wist nog steeds niet wat hij moest zeggen. “Maak je niet druk. Hij heeft totaal geen interesse in de functie.”
Soms staat mijn vader op het aanrecht als ik sta te koken. Hij is precies even groot als het zoutvaatje.
“Wat ga je vandaag maken, jongen?” vraagt ie dan.
“Iets met kabeljauw en prei en courgette.”
“Dat kookte je nooit voor me toen ik er nog was.”
“Ik ben gezonder gaan leven, ouwe.”
“Hoe bedoel je gezond? Je bent tegen een urn aan het praten.”
“Als je zo gaat doen, zet ik je straks in het kruidenrek naast het busje Cajunkruiden.”
“Nee, ik haat Cajunkruiden. Sorry, ik neem alles terug.”
Het fijne aan urnen is dat ze nooit slapen. Urnen zijn altijd wakker. Ze staan voor je klaar als je ze nodig hebt.
Ik sta in de badkamer en mijn vader staat in de wasbak. Hij staat op een omgekeerde beker, zodat hij niet nat wordt.
“Wanneer ga je je baard trimmen, jongen? Je baard is te lang.”
“En jouw leven was te kort.”
“Dat zeker, maar ik ben niet meer verdrietig. Ben jij verdrietig?”
“Ik ben blij dat ik verdrietig ben en ik ben verdrietig dat ik blij ben. Begrijp je, pa?”
“Ik heb je nooit begrepen. Ik heb alleen je eerste boek gelezen.”
“Waar ging mijn eerste boek dan over?”
“Alsof ik dat niet zou weten, jongen. Jouw eerste boek ging over een slechtziende ijzersmid in de Eerste Wereldoorlog.”
“Haha, je bent zo’n sukkel.”
Ik loop door het park met mijn vader in mijn achterzak. Mijn zoon loopt naast me. De zon is met haar stralen de bladeren van de bomen aan het blonderen. Een oude vrouw laat haar hondje uit. Een jongen en een meisje zitten op een bankje. Ze eten druiven en delen een krant.
“Mag opa nu in mijn achterzak?” vraagt mijn zoon. Ik geef het potje aan hem. Het is prachtig om te zien hoe mijn zoon met de dood van mijn vader omgaat. Ook hij maakt er iets magisch van. Zijn opa is weg, maar hij begrijpt dat dingen pas echt weg zijn als je met zoeken stopt. Mijn zoon loopt door het park met mijn vader in de achterzak van zijn spijkerbroek.
“Ik voel dat opa heel blij is,” zegt hij.
“Zeker, en jij kan dat weten.”
“Hoe bedoel je, pap?”
“Jij kende opa echt heel goed. Echt heel, heel, heel goed. Jij kende opa als je broekzak.”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
Tekst: James Worthy. Foto: Ilja Keizer.
James Worthy (40) is schrijver, journalist en columnist. Hij is getrouwd met Artie en vader van James (7). Voor Libelle schrijft James columns waarin liefde centraal staat: voor zijn ouders, zijn gezin en het leven. Geestig, soms hartverscheurend, maar bovenal eerlijk en ontroerend. Deze week maakt hij iets magisch van de dood van zijn vader.
Ik loop door het park met mijn vader in mijn achterzak. Niemand ziet hem, maar hij is er. Mijn vader woont tegenwoordig in een zilveren potje. Het potje is net iets groter dan een luciferdoosje.
In mijn jeugd heb ik vaak urnen in huiskamers zien staan, maar ik voelde er niets bij. Een urn is in feite een vaas voor bloemen die dood zijn en bloemen die dood zijn, gaan nooit meer bloeien. Althans, dat dacht ik. Ik was nog jong. Ik onderschatte de levensdrift van de dood. En ik onderschatte de verbeeldingskracht van mezelf. Ik vond urnen altijd een beetje eng. Net als dat ik kerken en honden eng vond. Kerken en honden vind ik nog steeds eng, maar voor urnen ben ik niet bang meer. Een urn is gewoon een vaas waarin je je herinneringen kunt laten bloeien.
De laatste tijd denk ik vaak aan een scène uit een van mijn favoriete boeken. In Birk van Jaap Robben, ligt de hoofdpersoon in bad en opeens komt zijn overleden vader uit de kraan. Hij dook diep in het water van het bad en kwam boven naast het eiland van mijn buik. Ik hielp hem met mijn wijsvinger omhoog en hield het eiland zo stil mogelijk. Languit lag hij te hijgen. Zijn twee voeten pasten naast elkaar in mijn navel.
Wat ik het laatste jaar heb geleerd is dat fantasie een vangnet kan zijn op de momenten dat je het gevoel hebt dat je van de aarde af aan het vallen bent. Fantasie is een gek iets. Mensen waarderen het als je klein bent, maar als je volwassen bent, is het hebben van fantasie een eenzame aandoening. De urn van mijn vader past niet in mijn navel. Ik heb het wel geprobeerd. Ik heb zelfs op de website van een plastisch chirurg gekeken of een navelvergroting een officiële ingreep is, maar ik kon het nergens vinden.
Gisteren had ik een belangrijk sollicitatiegesprek en mijn vader zat rustig in de binnenzak van mijn nette jas. De jas hing aan een lege kapstok in een leeg kantoorpand. Toen het gesprek was afgelopen, pakte ik mijn jas van de kapstok en toen viel mijn vader op de grond. Als een knikker rolde hij over de betonnen vloer. De baas van het bedrijf, zag het potje rollen, maar zei niets. Hij wist niet wat hij moest zeggen. “Dit is mijn vader”, zei ik, toen ik het potje van de grond plukte. De man wist nog steeds niet wat hij moest zeggen. “Maak je niet druk. Hij heeft totaal geen interesse in de functie.”
Soms staat mijn vader op het aanrecht als ik sta te koken. Hij is precies even groot als het zoutvaatje.
“Wat ga je vandaag maken, jongen?” vraagt ie dan.
“Iets met kabeljauw en prei en courgette.”
“Dat kookte je nooit voor me toen ik er nog was.”
“Ik ben gezonder gaan leven, ouwe.”
“Hoe bedoel je gezond? Je bent tegen een urn aan het praten.”
“Als je zo gaat doen, zet ik je straks in het kruidenrek naast het busje Cajunkruiden.”
“Nee, ik haat Cajunkruiden. Sorry, ik neem alles terug.”
Het fijne aan urnen is dat ze nooit slapen. Urnen zijn altijd wakker. Ze staan voor je klaar als je ze nodig hebt.
Ik sta in de badkamer en mijn vader staat in de wasbak. Hij staat op een omgekeerde beker, zodat hij niet nat wordt.
“Wanneer ga je je baard trimmen, jongen? Je baard is te lang.”
“En jouw leven was te kort.”
“Dat zeker, maar ik ben niet meer verdrietig. Ben jij verdrietig?”
“Ik ben blij dat ik verdrietig ben en ik ben verdrietig dat ik blij ben. Begrijp je, pa?”
“Ik heb je nooit begrepen. Ik heb alleen je eerste boek gelezen.”
“Waar ging mijn eerste boek dan over?”
“Alsof ik dat niet zou weten, jongen. Jouw eerste boek ging over een slechtziende ijzersmid in de Eerste Wereldoorlog.”
“Haha, je bent zo’n sukkel.”
Ik loop door het park met mijn vader in mijn achterzak. Mijn zoon loopt naast me. De zon is met haar stralen de bladeren van de bomen aan het blonderen. Een oude vrouw laat haar hondje uit. Een jongen en een meisje zitten op een bankje. Ze eten druiven en delen een krant.
“Mag opa nu in mijn achterzak?” vraagt mijn zoon. Ik geef het potje aan hem. Het is prachtig om te zien hoe mijn zoon met de dood van mijn vader omgaat. Ook hij maakt er iets magisch van. Zijn opa is weg, maar hij begrijpt dat dingen pas echt weg zijn als je met zoeken stopt. Mijn zoon loopt door het park met mijn vader in de achterzak van zijn spijkerbroek.
“Ik voel dat opa heel blij is,” zegt hij.
“Zeker, en jij kan dat weten.”
“Hoe bedoel je, pap?”
“Jij kende opa echt heel goed. Echt heel, heel, heel goed. Jij kende opa als je broekzak.”
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
Tekst: James Worthy. Foto: Ilja Keizer.
