Frans & Mariska Bauer: “Alles wat ik heb, stelt niks voor zonder Maris”

Het jaar was nog maar net begonnen of het noodlot sloeg toe bij Mariska Bauer (46): ze kreeg een herseninfarct. Bijna een jaar later kijkt ze met haar man Frans (48) terug op een pittige periode. “Elke dag was confronterend.”

Zo’n tweeëntwintig jaar geleden liep Frans Bauer op een winterse zondagmiddag door Fijnaart. Hun eerste baby was op komst en zijn hit Als sterren aan de hemel staan was al jaren een feit in Nederland. Ook in Duitsland was hij doorgebroken, dus over werk had hij niets te klagen. Maar een huis had het stel nog niet, ze woonden op dat moment in een caravan. Frans: “Ik liep een straat in en raakte voor zijn deur aan de praat met een bekende van me. Dat huis was altijd al mijn droomhuis geweest. Toen ik vroeg hoe het ging, zei hij: ‘Nou, het bordje staat al klaar. Morgen gaat mijn huis in de verkoop.’ Ik heb meteen gezegd: ‘Ík koop dat huis. Dus dat bordje heb je niet meer nodig.’”
Tweeëntwintig jaar later showt Mariska Bauer de nieuwe badkamer en zegt: “Het is wel een rommeltje, ik had even moeten opruimen.” Er is een modern ingerichte woonkamer en een schitterende tuin, in de garage heeft Frans de fitnessruimte ingericht. Hij verbouwde het hele huis vorig jaar helemaal zelf, het was door corona toch rustig met optredens. Dus trok het gezin – alle kinderen wonen nog thuis – in een tijdelijke woning, terwijl Frans intussen alleen de buitenmuren liet staan en alles nieuw optrok. Op 10 december 2021 keerden ze terug en vierden ze hier hun eerste kerst met hun vier zoons Christiaan (21), Jan (20), Frans jr. (17) en Lucas (13) en de vriendinnen van de oudste jongens. Kerstmis en oud & nieuw zijn heilig bij de Bauers, Frans werkt dan niet. “Die dagen voelden als een nieuwe start. Alle lampen en banken waren net geleverd, we proostten op het nieuwe jaar en op alles wat er was geweest, we wilden gaan genieten van onze nieuwe plek.”

Allergische reactie

Dat verliep helaas heel anders. Want op dinsdag 4 januari 2022 kon Mariska opeens niet meer goed praten. “Ik wilde gewoon een afspraak checken met de schoonheidsspecialiste, maar ik kon mijn naam niet meer zeggen.” Aan het einde van de dag ging ze toch maar langs de huisarts, die na wat tests dacht aan een allergische reactie. Samen met Frans reed ze naar de avond-apotheek van het ziekenhuis, maar tijdens dat ritje werd praten moeilijker. Frans: “Ik wist meteen dat het niet goed was. Dus gingen we naar de huisartsenpost van het ziekenhuis, waar ze ons doorstuurden naar de eerste hulp. Daar werd het steeds erger, Mariska’s arm viel deels uit en ze had spieruitval in haar gezicht. Op dat moment begon de ellende: een behandeltraject waarvan niemand de uitkomst nog wist.” Wat achteraf wel duidelijk werd was dat Mariska zo gezond was als een vis en toch een herseninfarct kreeg, waardoor haar spraak, motoriek en prikkelgevoeligheid waren aangetast. Na vijf dagen ziekenhuis moest ze leren leven met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Haar artsen konden niet voorspellen of en hoe ze verder precies zou herstellen.
Aan tafel in hun keuken zegt Frans nu: “Tot die tijd dacht ik: als je ziek bent, ga je naar de dokter en als je nog zieker bent, ga je naar het ziekenhuis. Maar eenmaal in dat ziekenhuis zag ik hoe heftig het daar is. Mijn vrouw lag aan de apparatuur, iedereen kon zien dat er iets echt niet goed was. Zelf was ik op dat moment tot niets in staat, ik was alleen maar dankbaar voor de mensen die me uitlegden wat er aan de hand was. De artsen en verpleegkundigen leverden een topprestatie. Natuurlijk was ik bang. Omdat we in iets terecht waren gekomen wat we ons nooit hadden kunnen voorstellen.”
Mariska: “Alles aan mij was verlamd, ik kon niet eens mijn telefoon vasthouden of een berichtje tikken. Mijn hoofd wilde dat wel, maar het lukte gewoon niet. Ook bellen niet, want ik praatte amper. Dat werd die eerste dagen door ergo- en fysiotherapie gelukkig snel beter.”
Frans: “Het was erg emotioneel. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als toen.”
M: “Die eerste dagen werd ik overspoeld met berichten van mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. Dat was superlief, maar dat ik hetzelfde had gehad stopte ik weg. In het ziekenhuis zei ik: ‘Maak me maar gewoon wakker, nu.’ De verpleegkundigen zeiden: ‘Maar mevrouw Bauer, u bént al wakker.’ Het voelde alsof ik in een droom zat, maar het was echt.”

Alarmbellen

Eenmaal thuis waren daar de bloemen, de lieve reacties, de hulp van de familie, de zoons en de schoondochters die aan het koken sloegen, de vele lieve berichten. En de schrik.
F: “Ik vond het fijn om voor Mariska te zorgen, dat gaf een soort controle. Maar voor een partner is dit ook angstig, want ik wist niet hoe ik haar situatie moest beoordelen. Toen Mariska een week thuis was, werd ze niet lekker. Bij mij gingen alle alarmbellen af en ik belde meteen de ambulance. Terwijl ik erachteraan reed, zag ik dat die ambulance sneller ging rijden. Toen dacht ik voor het eerst écht dat het niet meer goed zou komen. Het bleek een reactie te zijn op de medicatie, na een paar dagen mocht Mariska gelukkig naar huis. Toch was ik constant bang dat er iets met haar zou gebeuren. Nog steeds trek ik het niet als ze alleen thuis is, er moet altijd iemand bij haar zijn.”

M: “De eerste periode stond ik ’s ochtends alleen op voor het ontbijt van de kinderen en lag ik daarna op de bank. Ik droeg een koptelefoon met noise cancelling en sliep veel, meer lukte niet. Ik zei zo vaak tegen mezelf: kom op, nu is het klaar. Dat lukte een halfuurtje, daarna was het weer hetzelfde. Ik kocht strijkkralen en ging ermee aan de slag. Dat schijnt goed te zijn voor je motoriek. Nou, dat hebben we hier met het gezin eindeloos zitten doen. Ik had geen zelfvertrouwen meer en was zo bang dat het weer zou gebeuren. Want ik had altijd gezond geleefd en opeens kon ik vanuit het niets mijn naam niet meer zeggen. Ik heb wel duizend keer aan de artsen gevraagd: heb ik een signaal gemist? Maar ik had niets gemist, ik had gewoon geen signaal gekregen.”
F: “Het was niet alleen haar angst, maar de angst van het hele gezin. Daar hebben we gezinstherapie voor gekregen. De dingen die voor ons altijd normaal waren, zoals denderend en zingend door het huis gaan, konden niet meer. Maris is nog steeds de spil van het gezin, maar we moeten haar ook afremmen.”
M: “Drukte of prikkels kan ik niet meer hebben, dan word ik moe en moet ik de juiste woorden zoeken. Ik heb altijd veel was en nu moet ik na twee manden stoppen met opvouwen, dan blijven er drie staan. Ook de geluiden van regen, een boor of stofzuiger trekken me leeg. Als het niet meer gaat, loop ik naar buiten. Of ik ga slapen.”
F: “We helpen goed mee, hoor. Ik kook soms, of die gasten doen dat.”
M: “In gedachten ben ik nog steeds de Mariska van toen, maar ik moet goed nadenken over wat ik wel en niet kan. Er is een maatschappelijk werkster langs geweest om mijn taken thuis te plannen. Nu hebben we een gezinsagenda, dat geeft overzicht. Ik kom er wel, het gaat alleen langzamer. Natuurlijk word ik weleens kwaad wakker, maar dit is het. Hier moet ik het de komende jaren mee doen. Ik heb de meeste functies terug, maar ik ben niet meer de oude. Er blijft altijd wel iets hiervan bij mij, vanbinnen. Daar zie je niets van, maar het is er wel.”

Terugblikken

Het afgelopen jaar was een kwestie van meebewegen voor de Bauers. Met alle ups en downs die daarbij hoorden. Daar kijken ze met grote gevoelens op terug.
M: “Dit was het moeilijkste jaar dat ik ooit heb meegemaakt. Het was niet alleen gewoon verdriet, daarvan weet je meestal waar het vandaan komt. Dit was elke dag confronterend en nieuw. En ik wist niet hoelang het zou gaan duren, want wanneer ben je beter na zoiets als dit? Ik weet het nog steeds niet.”
F: “Er was weinig te willen, maar we zagen Mariska wel steeds meer opknappen. In de zomer mocht ze weer autorijden, langzaam kreeg ze steeds meer zelfvertrouwen. Als ik naar Mariska kijk, zie ik nog steeds dezelfde. Maar voor haar zal het nooit meer worden zoals het was. De opgave is nu dat het zo goed als mogelijk wordt.”
M: “We willen niet in het negatieve blijven hangen, daarvoor hebben we al te veel meegemaakt samen. Mijn broertje Jan verongelukte in 1997, datzelfde jaar kreeg de band van Frans een ongeluk, waarbij twee bandleden omkwamen. Frans’ oom Giel en tante Doortje pleegden twaalf jaar geleden totaal onverwacht suïcide en zijn vader Chris overleed in 2015. Wij weten al veel langer dat we allerlei soorten verdriet aankunnen met elkaar.”
F: “Al is wat er met Mariska gebeurde wel van een ander kaliber. Dit is het allerlaatste wat ik wilde, het gaat over mijn maatje, mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen. Voor haar is het erger dan voor mij, want mijn liefde voor haar veranderde niet. Mariska en ik zijn al sinds ons zestiende samen, een leven zonder haar kan ik me niet voorstellen. Het gaat mij erom dat ze gelukkig is, ook met hoe het nu gaat.”
M: “Ik ben een huismus, altijd geweest. Ik heb al dertig jaar een galajurk in mijn kast hangen, en die heb ik één keer aangehad. Mijn huis, mijn kinderen, mijn man, daar word ik gelukkig van. Al ga ik nu af en toe wel weer eens weg hoor, lunchen met vriendinnen of even naar de stad. ”

Kerstmis
Het gaat dus steeds beter, al zal het deze kerst allemaal wel nét iets anders zijn in huize Bauer. Zo wordt er om te beginnen niet gekookt. Ze gaan met het hele gezin en aanhang in een restaurant eten.
F: “Mariska krijgt een kerst zoals ze nog nooit heeft gehad. En met oud & nieuw zijn we gewoon thuis. Dat sluiten we emotioneel af, denk ik, want we hopen dit nooit meer mee te maken. Kijk, elke dag zijn er mensen die hun geliefde verliezen, of hun moeder, of hun kind. Dat we Mariska mochten houden is mijn grootste cadeau. Aan de ene kant begon dit jaar dus slecht, aan de andere kant was het een dankbaar jaar. Ik realiseer me elke dag dat we er goed vanaf zijn gekomen, voor hetzelfde geld stonden we nu op een herdenkplek. Dit jaar heeft dus niet alleen Mariska veranderd, maar mij ook. Ik heb me dertig jaar rotgewerkt en heb het mooiste huis dat ik me kan voorstellen. Maar ik weet inmiddels: zonder Maris stelt het allemaal niets voor.”

Wie zet meestal de piek op de kerstboom?

En wie draagt een foute kersttrui? In Liefde is...
bij Libelle TV beantwoorden Frans en Mariska deze en meer vragen over elkaar.

Styling: Nanja Brakenhoff en Jade Bosch (ass.) | Haar en make-up: Monica Alblas | M.m.v.: Shoeby Alkmaar, Mexx, C&A, Zalando, LaDress, Steve Madden, Zara