Jennifer Hoffman: “Nooit gedacht dat er een ­moeder in mij zat”

Na de geboorte van haar zoon Cooper was actrice Jennifer Hoffman (42) vooral aan het moederen. Maar nu schittert ze in de film All ­inclusive én ze loopt over van allerlei plannen: “Ik wil een rijk leven leiden.”

Kraak, pruttel, kraak. De verbinding is wisselend vanuit het bergdorp hoog in de Franse Pyreneeën. Sinds eind oktober vertoeft Jennifer Hoffman samen met haar Amerikaans-Franse vriend Dorian en hun tweejarige zoon Cooper in het tachtig inwoners tellende gehucht waar ook haar schoonvader woont. Dorians vader kocht daar speciaal voor zijn kinderen een oude boerderij, waardoor het gezin naar behoeven tussen de drukte van Amsterdam en de stilte van de Pyreneeën pendelt. Een grote luxe, erkent Jennifer. “Het was eerst de bedoeling om hier hooguit een maand te blijven, maar toen de gezondheid van mijn schoonvader verslechterde, hij lijdt aan prostaatkanker, besloten we ons verblijf te verlengen. Ook omdat wij van zijn kinderen het dichtstbij wonen en Cooper nog niet naar school gaat.”

Hoe bevalt de Franse stilte?

“Het leven is hier rustig, gemoedelijk en simpel. Thuis loop ik twee keer per dag naar de Ekoplaza om de hoek, voor het ontbijt en voor het avondeten. Hier moet ik vijfentwintig minuten rijden om boodschappen te kunnen doen. In het begin dacht ik: wat doe ik hier? Waarom zit ik niet op een Amsterdams terrasje met mijn vrienden? Maar ik hou er toch ook wel van om mezelf uit te dagen het comfortabel te máken. Beetje Frans studeren, online masterclasses volgen. Dorian en ik willen allebei zo veel ­mogelijk uit het leven halen en nieuwe ervaringen opdoen. Aan het einde, of dat nou morgen is of over honderd jaar, wil ik terugkijken op een rijk leven waarin ik veel heb beleefd.”

Maar wat beleef je in een dorp waar nagenoeg niks gebeurt?

“Hier zijn weer andere dingen belangrijk dan in Amsterdam. Het is alsof ik hier een ander deel van mijn hersenen gebruik en mijn creativiteit weer gaat stromen. Ik word ook steeds handiger. Mijn handen zijn inmiddels ranzig van het verven en het stuken. Ik heb zelfs al een verwarmingsombouw en een kapstok gemaakt. Ik vind het fijn om me af en toe terug te trekken en lekker aan te rommelen. Even niks, even uit. Heerlijk dat ik hier in mijn pyjama onder mijn jas, zonder make-up kan rondwandelen. Niemand die in mij geïnteresseerd is. Die vrijheid en rust ervaar ik niet in Amsterdam. Daar is weinig ruimte om aan te klooien, maar zijn de dagen druk en vol. Zeker nu ik moeder ben, vul ik elke minuut met iets constructiefs; even dat vestje naaien of dat fotoboek samenstellen. Ook dat is fijn, hoor. Ik geniet van beide leefvormen.”

Vind je deze rust belangrijk voor Cooper?

“Ik ben blij dat Cooper hier zo veel natuur meekrijgt. Er zijn hier overal geiten, paarden en koeien. Ik gun hem inderdaad verveeltijd. In Amsterdam doen we alles op de fiets, hier zitten we vaker in de auto, alleen al voor boodschappen. Tijdens die ritjes geef ik Cooper nooit iets in zijn handen, geen boekje of speeltje. Dan houd ik bewust mijn mond, omdat ik zijn hoofd niet wil vullen met ideeën. Laat die jongen maar lekker uit het raam staren, dát wil ik hem geven. Ter compensatie voor al die prikkels in Amsterdam vind ik het voor hem én onszelf gezond om ook de andere kant te ervaren. Hier kijken we naar buiten en zien alleen maar bergen, dat is zo rustgevend.”

Half maart was de première van All inclusive met jou in de hoofdrol. Waarom wilde je deze rol?

“Tegen een film die is bedacht door mijn goede vriend Tibor Lukács en die wordt geregisseerd door Aniëlle Webster, zeg ik blind ja. We werkten al eerder samen en ik vind Aniëlle gewoon heel goed. En dan speelt het ook nog op Bonaire! Dat was nog wel een uitdaging, want ik wilde onder geen beding vijfenhalve week weg zonder Cooper, die toen veertien maanden was. Gelukkig zag Dorian anderhalve maand Bonaire wel zitten. Zelf zette Dorian ooit zijn eerste stapjes op het strand van Malibu Beach, het leek hem fantastisch als Cooper ook voor het eerst op het strand zou lopen. Die droom kwam uit.”

De film gaat over een relatie in zwaar weer tijdens een gezinsvakantie. Waren er scènes die je zelf nooit hoopt mee te maken?

“Ik hoop dat mijn relatie nooit zo saai wordt dat ik geen contact meer kan krijgen met mijn partner en hij alleen nog maar passief-agressieve opmerkingen maakt. In deze komedie heeft mijn karakter een goede relatie met haar ­kinderen en zichzelf. Haar man Jacco is het probleem in haar leven, dát probeert ze hem duidelijk te maken. Hij hoort het wel, maar hij luistert niet.”

Is het enigszins herkenbaar?

“Natuurlijk. In die zin dat iedereen ­elkaar weleens kwijtraakt in een relatie. Dorian en ik hebben ook fases waarin we iets te lang op ons eigen spoor bezig zijn. Dat een van de twee op een zeker ogenblik aan de bel trekt van: zeg, waar ben jij eigenlijk? Ik mis het contact. Dorian is wat alerter daarin, ik heb soms langer nodig om te merken wat er mis is. Op zo’n moment gaan we, heel simpel, zitten en praten. De ene keer duurt zo’n gesprek drie dagen, een andere keer zijn we er snel uit. Een relatie is een dans: je komt samen, je laat elkaar weer even los en soms word je daar boos of gefrustreerd van. Gelukkig kunnen wij elkaar ondanks het taalverschil goed uitleggen wat eraan schort op zo’n moment.”

Wordt er door het ouderschap meer of minder gedanst in jullie relatie?

“Nou, het eerste jaar keken we elkaar regelmatig aan met een blik van: jij en ik? Dat komt wel weer, we gaan nu eerst slapen. First things first. Pas toen Cooper ruim een jaar was, ontwaakte onze relatie weer. We haalden voor het eerst samen adem en trokken hardop de conclusie: zo, dit was een heftige rit. Nu is het tijd om elkaar weer eens echt te vinden. Ook daarvoor is deze plek uitermate geschikt, zonder tv, met alleen een open haard en elkaar.”

Staat ook je werk nu op een ­lager pitje?

“Ik zit verstopt op een berg, er is geen hond die me belt, haha! Dit zijn sowieso de magere maanden voor acteurs, dus ik kan er voor een deel rust in vinden. Als zzp’er word ik er toch ook nerveus van. Is dit moment dat ze gaan denken: laat maar zitten met die Jennifer Hoffman? Ondertussen brainstorm ik wel over nieuwe projecten. Zo vond ik het te gek om samen met Fockeline Ouwerkerk de serie Deep shit te maken, dat smaakte naar meer.”

Je bent iemand die waar ­mogelijk voor duurzame ­oplossingen kiest. Op Instagram noem je jezelf sustainability ­advocate. Kun je wat ­voorbeelden geven?

“Als ik tussentijds voor een week terugga naar Amsterdam, pak ik niet het vliegtuig maar de trein. Je doet er een hele dag over en hebt grote kans op vertraging, maar dat maakt me niks uit. Dan lees ik een boek, drink thee, voer een verrassend gesprek. Het vliegtuig vind ik altijd gedoe, ik kom er standaard grauw en met vet slierthaar uit. We zijn gewend dat alles snel moet, liefst nu, daarom pakken mensen het vliegtuig. De trein duurt inderdaad langer, maar is leuker, relaxter en minder belastend voor het milieu. Het is een andere manier van denken.”

Wat kan het verschil maken?

“Mensen moeten die drempel over en loskomen van de gedachte dat een duurzame optie altijd meer gedoe betekent. Hetzelfde met het gebruik van wasbare luiers. Eerlijk gezegd moest ik zelf ook die drempel over, maar Dorian pakte de eerste keer direct een wasbare luier. Het ging makkelijk, het is beter voor baby- billen, het milieu. En Cooper was al voor zijn tweede verjaardag zindelijk.”

Je krijgt vaak de vraag hoe je jouw duurzame kant rijmt met het presenteren van een reisprogramma. Begrijp je dat?

“Zeker wel, en ik beschouw het als een kans om een en ander uit te leggen. Reizen is belangrijk voor lichaam en geest. Mark Twain zei het mooi: ‘Reizen is dodelijk voor vooroordelen, intolerantie en kleingeestigheid’. Maar aan de manier waaróp we reizen kunnen we veel veranderen. Bij 3 Op Reis vliegen we alleen als het niet anders kan, binnenlandse vluchten doen we al jaren niet meer. Als we ergens naartoe gaan, blijven we daar langer en maken we meerdere items. Komend seizoen probeer ik uitsluitend met de trein te reizen, de focus ligt op slow travel, lokale producten, elektrische autoverhuur en groene accommodaties.”

Cooper is nu bijna twee, hoe ­bevalt het moederschap?

“Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Lange tijd dacht ik dat er geen moeder in mij zat. Ik had nooit de neiging kinderen te knuffelen of baby’s op te pakken. Ik snapte hun wereld niet en ik werd er nerveus van. De meeste mensen die ik bij mijn twijfel of ik wel echt moeder wilde worden betrok, lieten het open: het is allebei goed. Maar twee mensen drukten me op het hart om er bij twijfel écht voor te gaan. Dat waren Jelka van Houten en Tibor Lukács. In mijn twijfel kwamen die twee stemmen altijd bovendrijven. Uiteindelijk besloot de natuur dat Cooper er wilde zijn. De liefde is enorm, ik heb zo veel plezier met hem.”

Wat doe je graag met hem?

“Dat is ook zo’n meevaller. Ik dacht altijd: ik wil niet naar een ballenbak of naar zo’n overdekt speelparadijs, maar nu blijkt dat ik geen typische kind-dingen met hem hoef te doen. Ik doe gewoon wat ik leuk vind en hij doet mee. Cooper vindt helpen het leukste dat er is. Dus koken we samen, we maken schoon en hij ruimt de vaatwasser al uit. Het is een voordeel dat ik er hier ook tijd voor heb, want koken met een peuter duurt een stuk langer dan zonder. Ik begin mijn dag zonder verwachtingen iets gedaan te krijgen, dan is alles mooi meegenomen.”

Voel je je anders nu je moeder bent?

“Dorian zegt vaak: ‘Cooper lives with us now.’ Dat klopt: we zijn een gezin en hij is erbij gekomen, maar ik voel me nog steeds mezelf. Wel zie ik opeens overal gevaar, die bezorgdheid krijg je erbij. Laatst kreeg Cooper een driftbui tijdens het eten. Ik zág dat hij stikte. Het ­bijzondere was: in mijn hoofd gebeurde niks. Alle gevoelens van schrik, paniek en angst waren voor later, ik moest hándelen. Instinctief gooide ik hem over mijn knie en klopte op zijn rug tot hij overgaf. Pas daarna kwam de angst. In dat opzicht is er in mij misschien toch een moeder geboren. Cooper is het belangrijkst in mijn leven. Dat betekent niet dat ik mijn leven compleet voor hem opzijzet, maar hij komt eerst. Als iemand mijn ouders vraagt hoe het gaat, antwoorden ze altijd: ‘Met de kinderen gaat het goed, dus met ons ook.’ Dat ­begrijp ik nu pas.”

• Ruim twintig jaar ­geleden werd actrice Jennifer Hoffman (1980) bekend als Sam in de serie Westenwind. Inmiddels kennen we haar ook als Hannah uit De Luizenmoeder en maakte ze met Fockeline Ouwerkerk de serie Deep shit. Op dit ­moment presenteert ze 3 Op Reis en vanaf 16 maart is ze te zien in de comedy All Inclusive. Ze heeft een relatie met de Amerikaans-Franse Dorian Geis, met wie ze 5 februari 2021 zoon Cooper kreeg.

Styling: Roel Schagen. | Haar en make-up: Bianca Fabrie. | M.m.v.: Yoost (boilersuit), s.Oliver (singlet), Adidas (sokken), Veja (sneakers), Scotch & Soda (jasje), Drykorn (jeans, T-shirt), Carhartt (jasje).