Misdaadverslag-gever John van den Heuvel: “Mij krijgen ze er niet onder”

Al jaren leeft misdaadverslaggever John van den Heuvel (60) met zware persoonsbeveiliging. Samen met zijn vrouw en kinderen maakt hij er het beste van. “De beveiligers liggen nog net niet onder mijn bed.”

Negen jaar geleden kwam John van den Heuvel rustig aanwandelen om me op te halen bij de toegangspoortjes van het Telegraaf-gebouw in Amsterdam, toen ik hem kwam interviewen voor Libelle. Nu ontmoeten we elkaar op een relatief openbare locatie, dat wel, maar er is onmiskenbaar beveiliging aanwezig. Sinds vijf jaar staat John bovenaan de dodenlijst van de Mocro-maffia. Dat heeft veel veranderd, maar niet alles. In John van den Heuvel – Een lustrum lang extreme beveiliging beschrijft auteur Bert Dijkstra hem als ‘een sterk mens die weet wat hij wil en daarin niet wenst te wijken voor de terreur van criminelen. Dynamisch balancerend op de grens van wat nog kan en wat niet meer kan.’ Vandaag kan er veel, gelukkig. Hoewel de sfeer om hem heen rustig is, hangt waakzaamheid in de lucht. En een strak tijdschema, dat ook.

Het belangrijkste eerst: hoe gaat het met je?

“Op zich goed. Ik zit midden in de oplevering van de nieuwe series van de programma’s Ontvoerd en De Jacht op de Mocro-Maffia. Vooral het verhaal rond dat laatste programma vergt veel energie. Maar ik kan mijn werk doen en verkeer in de gelukkige omstandigheid dat het verder ook prima gaat. Er zijn trouwens veel meer mensen die worden beveiligd, hè? Van ministers tot prinses Amalia. Zij zitten in hetzelfde schuitje. Ik moet leven met wat beperkingen, dat is dan maar zo.”

De Onderzoeksraad voor Veiligheid kwam met een vernietigend rapport over de falende werkwijze van politie en justitie rond bedreigde personen...

“Ik kan dat heel erg noemen, maar dat heeft geen zin. Ik leef met wat er nu is en ga niet gebukt onder een enorme last.”

Ben je een optimist?

“Ja, maar niet altijd. Ik heb weleens momenten dat de vertwijfeling toeslaat: heb ik de juiste keuzes gemaakt? Welke richting krijgt mijn leven in de toekomst? Die twijfels horen misschien ook bij het leven zelf. Ik wil er niet te dramatisch over doen.”

Die indruk wek je ook niet.

“Gelukkig. Ik probeer ook echt energie uit leuke dingen te halen. Dat leggen mijn vrouw en ik elkaar op: uit eten gaan, vrienden zien, soms even naar het buitenland om bij te komen. Bijna alles kan, het kost alleen wat meer voorbereiding. Ik ben de mensen heel dankbaar die dat mogelijk maken.”

Want als jullie op vakantie gaan, gaat de beveiliging ook mee?

“Altijd. Ze liggen niet onder mijn bed, al scheelt het niet veel. Mijn vrouw en ik zoeken ook naar momenten om even alleen te zijn. Met wat voorbereiding lukt dat best.”

Jij en Mariette zijn dit jaar 35 jaar getrouwd?

“Ja, en al bijna veertig jaar samen. Ik vind het bewonderenswaardig dat ze in deze omstandigheden kaarsrecht overeind blijft, ze is een ongelooflijke steun. Ik denk dat veel vrouwen er wel klaar mee zouden zijn, of zouden eisen dat ik een andere baan zou kiezen. Dat heeft ze nooit gedaan. Ook niet toen ik het moeilijker had, zoals in de periode na de moord op Peter.”

Hoe was dat voor jou, toen Peter R. de Vries werd vermoord?

“Ik was aangeslagen en totaal ontredderd, ik krijg er nu weer de rillingen van. Ik kon er niet in talkshows over praten, maar ben direct met mijn gezin voor een maand naar het buitenland vertrokken. Daar kreeg ik langzaam weer energie en besloot dat ik me er niet onder zou laten krijgen. Mariettes mening was doorslaggevend, maar ook die van mijn kinderen. We voerden mooie gesprekken en ze gaven aan dat zelfs als er wat zou gebeuren met mij of anderen, ze mij dat nooit zouden verwijten. Heel bijzonder. Mijn doel is niet, nooit, om met een paar kogelgaten in de goot te eindigen, maar wel om mezelf niet te snel te laten wegblazen. Een groot deel van het geweld waar ik de afgelopen jaren mee te maken heb gehad, was bedoeld om te intimideren en angst te zaaien. Dat is deels gelukt, Nederland heeft tegenwoordig een nieuwe geweldsdimensie. Maar ik sta er nog steeds en ben niet van plan om aan die gevoelens tegemoet te komen.”

Is er voor gewone mensen zoals ik ook reden om bang te zijn?

“Niemand, ook de politie niet, vraagt burgers mee de loopgraven in te gaan. Maar ik vind het wel een reële opstelling dat je mensen die voor de rechtsstaat staan in morele zin ondersteunt. Dat mis ik een beetje, daarvoor refereer ik toch aan de situatie met mijn vrouw.”

Zij werd na de moord op Peter ontslagen als kleuterjuf, vanwege beveiligingsmaatregelen, toch?

“Wij begrepen goed hoe gevoelig dat lag, maar de honden lustten geen brood van de manier waarop daar op haar werk mee werd omgegaan. Kijk, ik was al gewend om te moeten vechten voor mijn bestaan. Toen er eind 2019 serieuze aanwijzingen waren dat er een aanslag op mij werd voorbereid op de plek waar RTL Boulevard wordt opgenomen, was de tijdelijke oplossing dat ik niet meer in die studio mocht komen. Ineens moest ik als een soort zwerver met een live verbinding vanuit geheime locaties verslag doen. Ik dacht: als ik me hier niet tegen verzet, zal niemand me straks nog in de studio uitnodigen. Dan is het probleem toch ‘opgelost’? Alleen Peter was het met mij eens. Hij bleef dat ook zeggen in de uitzendingen, en daar ben ik hem nog steeds erkentelijk voor. Na een paar maanden wérd het ook anders opgelost en kon ik mijn werk weer gewoon doen. Ik wil maar zeggen: ook in de situatie van mijn vrouw waren er andere oplossingen geweest dan alleen lesgeven onder zware beveiliging. Ze werkte er al jaren, maar er viel niet over te praten. De schooldirectie en het bestuur hebben haar als oud vuil aan de kant gezet.”

Stressvol, lijkt me. Blijf jij rustig in stressvolle situaties?

“Als andere mensen het op je leven hebben voorzien, geeft dat mentale druk. Ik kan heel venijnig zijn als er sprake is van onrechtvaardigheid, ik herken dat nu ook bij mijn zoons. Zij zien al jaren van dichtbij wat ik doe en waar ik me mee bezighoud. Meer zeg ik liever niet over mijn zoons, uit veiligheidsoverwegingen.”

Jullie hebben drie zoons en een dochter, Kirsten. Zij is jullie eerste kind en werd in 1991 stilgeboren. Pas sinds kort heb je het publiekelijk over haar. Hoe komt dat?

“Ik vond dat moeilijk, al dacht ik ook dat ik het had verwerkt. Maar toen mij in het programma De Geknipte Gast van Özcan Akyol werd gevraagd om iets voor te lezen wat ik ooit over haar had geschreven, brak ik. Het was toen bijna op de dag af dertig jaar geleden gebeurd en ik realiseerde me op dat moment dat Kirsten onder andere omstandigheden dertig jaar had kunnen zijn. We herdachten haar elk jaar, ze was nooit ver weg, maar ineens vloog het verdriet me toch weer aan.”

Hoe leerden jullie omgaan met dit verdriet?

“Ik denk dat het moeilijk is je voor te stellen wat het betekent om een kind te verliezen als je dat niet zelf hebt meegemaakt. Voor Mariette en mij was alle onbezorgdheid in één klap weg. Het jaar erna hing er een grauwsluier over ons leven. Pas toen we onze oudste zoon verwachtten werd dat beter, maar het verdriet bleef. Ik weet nog dat iemand in die tijd tegen me zei: ‘Je zult merken dat je er op een dag weer bent, dat je ondanks dit verdriet ooit ook weer gelukkig kunt zijn.’ Ik kon me daar toen niets bij voorstellen, maar langzamerhand gebeurde het wel. Daarmee zeg ik niet dat je het verlies van een kind kunt verwerken, want dat is niet zo. Ik denk wel dat je je zin in het leven kunt terugvinden, zelfs weer blijmoedig kunt worden. Al blijven de verbinding en het herdenken ook. Het is alsof dat me harder raakt naarmate ik ouder word. Een liedje, een tekst, en alles van toen komt op volle sterkte terug. Dat kan ik ook hebben als ik aan Peter denk. Laatst gaf ik voor een grote groep misdaadbestrijders een lezing waar werd gevraagd naar een dieptepunt in mijn loopbaan. Ik noemde zijn overlijden, maar ineens kon ik niets meer uitbrengen. Dat kwam zó onverwacht. Maar ik ben voorzichtig met over hem praten, het leed van zijn familie en geliefden is vele malen groter dan dat van mij. En ik heb er al vrij veel over gezegd, terwijl die gebeurtenis niet over mij ging.”

Iets heel anders: je bent in december zestig geworden!

“Die leeftijd leek ooit zo oud en oneindig ver weg, maar nu ik het ben kijk ik heel tevreden terug. Er is in mijn leven tot nu toe veel gebeurd, veel mooie dingen.”

Wat is het mooiste?

“Mijn gezin en mijn vrouw, zonder twijfel. Voordat in het najaar mijn boek uitkwam, vroeg ik RTL Boulevard-collega Jermaine Ellenkamp mee te lezen. Dat deed hij, waarop hij zei: ‘Nou John, dat boek is één groot eerbetoon aan je vrouw.’ Dat is zo, zonder Mariette ben ik nergens. Maar dat kon ik niet hardop tegen haar zeggen zonder vol te schieten. Dus heeft Jermaine dat op mijn verzoek gedaan tijdens de boekpresentatie. Want…” Geëmotioneerde stilte.

Schieten wij hier alsnog vol...

“Ja. Ik zie er misschien rustig uit, maar vanbinnen borrelt het soms, hoor.”

Wat vond ze van die toespraak?

“Fantastisch. Gelukkig maar.”

10x kans

Het hele verhaal

We geven 10 gesigneerde exemplaren weg van John van den Heuvel -Een lustrum lang extreme beveiliging. Ga naar libelle.nl/johnvdh en maak kans! € 22,50 (Uitgeverij Ezo Wolf)

Visagie: Astrid Timmer | Styling: Monique Wassili