Personal trainer Stijntje Bruijn: “Ik ben een leuker mens geworden, zeker voor mezelf”

In de kantine van Tennisclub IJburg, midden in een Amsterdamse nieuwbouwwijk, komt Stijntje Bruijn me tegemoet. Een onopgesmukte, fitte vrouw die me een stevige hand geeft. We zoeken een rustig hoekje op en in no-time zit ik hard te lachen, want Stijntje is grappig, openhartig en heeft zelfspot. Zo meldt ze dat ze zich de avond voor een halve marathon eens tegoed deed aan witte wijn en Engelse drop en dat ze toen haar beste tijd liep. Dat ze altijd zo graag elegant en kwetsbaar had willen zijn, maar in plaats daarvan superonhandig en lomp is. Later vertelt ze ook dat ze er vandaag al veertienduizend stappen op heeft zitten en dat ze, zoals elke dag, om vijf uur is opgestaan. Ik geloof het meteen. Sterker, het is nauwelijks voor te stellen dat Stijntje niet altijd deze fitte, strakke verschijning is geweest.

Jouw leven zag er vijf jaar geleden nog heel anders uit. Wat was de reden voor die ommezwaai?

“Ik woonde in die tijd met mijn man, met wie ik al zevenentwintig jaar ben, en onze zoons Gijs van toen twaalf en Klaas van tien. Ik had een leuke baan in de media waarvoor ik het hele land doorreed. Een paar jaar eerder, voor mijn achtendertigste verjaardag, had ik van mijn zus een paar lessen van een personal trainer gekregen. Ik ontdekte dat ik mentaal echt opknapte van die trainingen. Ik begon me ook steeds vaker af te vragen: is dit het leven dat ik wil? Word ik hier blij van? Maar hoewel die krachttraining fijn was, ging ik wel gewoon door met roken – een pakje per dag – en vloeide de wijn rijkelijk. Slecht, dat wist ik wel, maar ik dacht er niet zo over na.

In 2017, tien jaar na mijn moeders overlijden, werd mijn vader met longkanker in het ziekenhuis opgenomen. Mijn zus en ik bezochten hem zo vaak mogelijk en wisselden elkaar af in de rookkamer. Mijn vader en ik hadden een hechte band, maar de zorg voor hem was ook intensief omdat hij manisch depressief was. Toen hij stierf, werd ik wees en wist ik dat ik voor mezelf moest gaan zorgen. Dat wilde mijn oudste zoon ook, hij vroeg of ik voor zijn verjaardag wilde stoppen met roken. Dat ging even goed, tot ik weer begon.

Uiteindelijk ben ik cold turkey gestopt omdat ik doodsbang was voor COPD, zo benauwd had ik het. Roken verdooft, er valt een deken over je emoties. Toen die deken weg was, werd ik emotioneler. Ik raakte van slag en besefte dat ik maar eens aan mezelf moest gaan werken. De eerste stap was therapie.”

Dat had ook te maken met je niet zo doorsnee jeugd. Hoe ben jij opgegroeid?

“Met ons gezin hebben we lang anti-kraak gewoond in een landhuis met tachtig kamers. Het lag in een bos en je moest kilometers lopen om je kamer te bereiken. Mijn vader was psychiatrisch patiënt; hij was manisch depressief en had psychoses. Mijn moeder probeerde met haar antiekhandel de eindjes aan elkaar te knopen. Was er geld, dan gingen we met het gezin naar Parijs, waar ik onder de bar kroop. Er was weinig regelmaat. Pas op mijn negende zag ik dat andere kinderen hun tanden poetsten. Ik heb veel gezien en meegemaakt, maar veilig was het niet. Ik heb het gered door me aan te passen. Ik was het rustige, gehoorzame kind. Dat maakte me loeisterk, maar het vervreemdt je ook van jezelf. Ik heb vijf jaar lang diverse therapieën gevolgd en ik bleek al die tijd bijna niet bij mijn gevoel te kunnen komen.”

“Ik was al gestopt met roken, maar er was nog een verdovend middel in mijn leven: drank. Niet dat ik vaak als een dronken vod in de hoek lag, maar ongemerkt ging er aardig wat wijn doorheen. In 2018 deed ik ook de drank in de ban. Mijn man deed mee en de rest van dat jaar heb ik geen druppel alcohol meer gedronken. Nu ook deze verdoving weg was, was het: o ja, hier sta ik. Wat ga ik nu voelen? In die tijd was een vriendin van mij tien kilo afgevallen met een bepaald programma en ik vond dat ze er prachtig uitzag. Ik was dertig kilo zwaarder dan nu maar had nog nooit een dieet gevolgd; dat vond ik altijd onzin. Veel last van dat overgewicht had ik niet, het had geen invloed op wie ik was. Ik geloofde ook niet dat dunner zijn voor een miraculeuze omwenteling in mijn leven zou zorgen, of zo. Toch wilde ik het wel proberen. Is er een helder plan, dan ga ik er vol voor. Ik stierf van de honger, ging een paar keer bijna van mijn graat, maar in een maand was ik zes kilo lichter. En na vier maanden was er vijfentwintig kilo af. Toen kwam er, met dank aan al die jaren krachttraining, plots een best gespierd lijf onder mijn skipak tevoorschijn.”

Je bent uiteindelijk dertig kilo afgevallen. Wat heeft dat met je gedaan?

“Ik droeg altijd zwangerschapsmode van de H&M en kocht kleding in maat XL, 46, 48. Als ik nu naar mijn lichaam kijk, is het net een kleerhanger waar je alles aan op kunt hangen. Ik heb mijn kledingkast uitgeruimd en alles weggegeven. Het voelt fijn dat ik nu makkelijk kan bukken en zo de trap op kan rennen. Dat dat voorheen niet kon, deerde me toen niet, maar nu weet ik hoe fijn het is. Wat ik wel lastig en verdrietig vond, was dat ik vanwege mijn nieuwe uiterlijk opeens veel meer aandacht kreeg. Terwijl ik nog steeds ben wie ik altijd was. Dat voelde ongemakkelijk, ergens vond ik het ontluisterend. Al besef ik dat mensen elkaar nu eenmaal op uiterlijk beoordelen. Zelf was ik natuurlijk ook geïnspireerd door die vriendin die ik er zo mooi vond uitzien.”

Stijntjes to-dolijst

• Frisse lucht doet wonderen, dus neem elke dag een ‘buitenbad’; wandel met de hond, een vriend(in) of de buurvrouw.
• Koop een activity ­tracker en word je er bewust van ­hoeveel je beweegt.
• Schrap niet alles wat je lekker vindt van het menu, daar word je geen vrolijker mens van.
• Eet veel groente, ook overdag, en in alle kleuren.
• Slaap en ontspan voldoende, de groei zit in herstel.
• Combineer krachttraining met cardio, maar zoek vooral naar een manier om sporten leuk te maken. Of ga iets doen wat je al heel leuk vindt.
• Schroom niet om een expert te raadplegen. Je hoeft het niet alleen te doen en begeleiding helpt.
• Vul elke dag een waterfles van anderhalve liter en drink die leeg gedurende de dag.
• Mediteren is een goede en gezonde manier om je hartslag naar beneden te brengen.

En toen dacht je: nu ga ik ook hardlopen.

“Ik begon met een dijk in de buurt van ons huis. Ik rende daar en na een kwartier was het alsof ik zweefde. Ik vond het fantastisch, mijn lichaam voelde steeds lichter. Wauw! Al snel rende ik fluitend twintig kilometer. Onmatig als ik ben, besloot ik meteen om marathons te gaan lopen. Ik heb er nu twee gelopen, maar het is wel lijden – die laatste tien kilometer althans. Alsof je lichaam aan het sterven is, en toch ga je door. Het voelt heel kwetsbaar, je ligt helemaal open, want wat is het een roteind. Maar het hardlopen en sporten heeft me veel gegeven. Ik ben een leuker mens geworden – zeker voor mezelf. Sowieso schiet ik minder snel uit mijn slof. Nog steeds ben ik wel explosief, maar toch ook milder, gelijkmatiger. Dat ik veel buiten ben en beweeg, helpt enorm. Door de therapieën, het sporten, het stoppen met roken en minder drinken sta ik meer in contact met mezelf en mijn gevoel. Dat moet ook wel als je sport zoals ik, anders wordt het een zooitje.”

Denk je dat iedereen de weg kan volgen die jij hebt afgelegd?

“Poeh, dat is een lastige. Maar ik zou zeggen: ja, als je het echt wilt. Al snap ik het ook als het niet lukt, want het is niet iedereen gegeven. Je moet een beetje geluk hebben. Gezond zijn, in de basis een lichaam hebben dat meewerkt. Maar vooral de intrinsieke motivatie hebben. Je moet goed bij jezelf nagaan wat je wilt. Is dat alleen een mooi lichaam omdat je man je dan aantrekkelijker vindt, dan was het mij niet gelukt, denk ik. Als ik dit alles alleen had gedaan om er goed uit te zien, weet ik niet of ik het had gered.”

Niet alleen als personal trainer, maar ook als vlogger voor Libelle geef je je beste tips. Hoe vind je dat?

“Heel eervol en leuk, ik ben altijd in voor nieuwe dingen. Ik zei ja en dacht meteen daarna: help, hoe ga ik dit doen? Ik bereid me net als altijd grondig voor, dan komt het goed. Door dit nieuwe project voel ik me bijna een sportdiva. Maar dan wel een eerlijke, een die down to earth is. Ik ben geen gezondheidsgoeroe, ik zit zelf ook gewoon aan de wijn – niet te veel, probeer ik – en aan de drop en bitterballen. Ik vind het leuk om mensen te inspireren, maar elke stap zal je toch zelf moeten nemen. Er bestaat niet zoiets als een gouden dieet of een wonderpil. Afvallen of leren sporten gaat gewoon niet snel. Kies liever voor structuur en een weg die bij je past en stop vooral niet met het eten van dingen die je lekker vindt. En als je, zoals ik, van drop en witte wijn houdt, zal je soms eens een kilometertje extra moeten lopen. Diëten, zeker crashdiëten, ik geloof er niet in. Dat ga je niet volhouden. Kies een leefstijl waarvan je weet: deze lijn kan ik min of meer vasthouden. Bij mij gaat dat al lange tijd goed, hier voel ik me fijn bij. Alleen drank blijft een ding. Ik hou van een wijntje, maar het blijft een killer. Ik slaap slechter als ik wat heb gedronken, mijn hartslag verhoogt, de dag erna ben ik neerslachtiger en mijn suikerspiegel gaat met me aan de haal – waardoor ik weer drop wil eten. Ik las ooit dat als je voor je achttiende mateloos was met drank, je er last van blijft houden. Niet drinken blijf ik super-ingewikkeld vinden, ook omdat het nog altijd zo verweven is met sociale gelegenheden.”

Kijk hier alle sportvlogs van Stijntje.

Al met al is er een wereld van verschil tussen de Stijntje van voor en na 2017.

“Jaaa! Ik voel me veel gezonder. Het is fijn om je zo fit te voelen, om sterk te zijn. Voorheen ging ik elke dag met de auto naar kantoor, nu sta ik ’s ochtends om vijf uur op en leef buiten, weer of geen weer. Daar knap ik enorm van op. Ik zet met gemak vijfentwintigduizend stappen per dag. Die enorme omslag vond ik niet eng, het past bij mij. Misschien ben ik over vijf jaar wel loodgieter. Of hebben we een boerderij in Frankrijk. Ik ben gek op beesten, stallen uitmesten lijkt me te gek. Nu nog zorgen dat de pubers mee willen...”

Wat zou je nou nog echt van de daken willen schreeuwen?

“Wat ik erg vind, is dat we niet meer bewegen. Ga van die e-bike af en ga gewoon fietsen! Op de fiets naar de stad is gratis spinnen, daarvoor hoef je niet naar de sportschool. Ga naar buiten, neem de trap. Integreer bewegen in je dagelijks leven, dat gaat je zo veel opleveren. Move your ass and the rest will follow.”