Presentatrice Milouska Meulens (49): “Ik kom tot rust op de cadans van mijn eigen stappen”

Presentatrice Milouska Meulens (49) raakte in een depressie. Ze had baat bij wandelen, hulp accepteren en het opzeggen van mantra’s.

“Ik ben opgegroeid met de gedachte dat je je vuile was niet buiten hangt. Je weet nooit wie je kunt vertrouwen. En ook dat ik altijd twee stappen harder moet zetten om geaccepteerd te worden, omdat ik nou eenmaal een zwarte vrouw ben. Dat heb ik mijn hele leven op alle vlakken gedaan. Dus toen ik al een tijd voelde dat het eigenlijk niet goed met me ging, was hulp vragen het laatste wat in me opkwam. Ook niet toen ik voor mijn werk in Oeganda was en daar op een avond onbedaarlijk begon te huilen. Alles in dat land raakte me, de sfeer, de kleuren, geuren, mensen. Dat was best extreem. Ik was een open zenuw, maar nog steeds had ik niet in de gaten hoe slecht ik er eigenlijk aan toe was.”

Paniekaanvallen

“In maart 2020 kon ik niet meer. Ik sliep nauwelijks, voelde de zenuwen door mijn lijf gieren en was ook best bang en verdrietig. Ook de uitbraak van corona beangstigde me. Waar moest het naartoe met de wereld? Zou dit nog goed komen? De pandemie werkte als een katalysator, mijn gevoel werd versterkt. Ik kon niet anders dan toegeven dat ik midden in een depressie zat en last had van paniek-aanvallen. Het licht was uit en ik zag ook echt even niet hoe ik dat weer aan moest krijgen. Het enige wat ik nog kon, was in de auto stappen en naar mijn moeder rijden. Daar ben ik in haar bed gaan liggen, om er weken niet uit te komen. Zij ontfermde zich over me en verzorgde me. Voor mijn eigen kinderen van toen elf en veertien kon ik er even niet zijn. Ik ben zo dankbaar dat hun vader en mijn moeder er wél voor hen waren. Met humor en begrip hielpen ze me verder. Ze verwachtten niets van me, maar deden de klusjes die ik niet aankon. Zij snapten hoe kwetsbaar ik was en hielden de kring mensen om ons heen klein. Zo heb ik me langzaam maar zeker aan hen kunnen optrekken. In de eerste periode kon ik niets behalve in bed liggen en mezelf proberen te troosten. Dat deed ik door mijn armen om me heen te slaan en te wiegen. Daarbij sprak ik een aantal mantra’s uit, zinnen die me geruststelden, zoals ‘I am the only authority of my life’ van de spirituele organisatie I Am Academy. Ik zei het net zo vaak tot ik het daadwerkelijk begon te geloven. Zo fijn om te ontdekken dat ik zelf de kracht had om eruit te komen.”

Wandelen als meditatie

“Verder ontdekte ik wandelen als vorm van meditatie. Wandelen vond ik altijd al prettig, maar meer als middel om me van A naar B te begeven. Nu begon ik met wandelen in het wilde weg, zonder bestemming. Hele stukken, kriskras door de stad. De cadans van mijn eigen passen, het schommelen en mezelf vasthouden, het gaf me rust. Zeggen dat ik over de depressie heen ben, durf ik nog niet. Je weet nooit of het terugkomt. Ik denk wel dat ik twee jaar geleden de ergste hobbels heb genomen. Daarna begon ik me langzaam weer beter te voelen. Toch liggen de paniekaanvallen nog steeds op de loer, vooral in periodes dat ik te veel hooi op mijn vork neem. Altijd bezig zijn is m’n superpower en m’n makke tegelijk. Als mijn partner aan de bel trekt en vraagt of ik niet wat te druk ben, weet ik dat het tijd is om gas terug te nemen. Afgelopen zomer was mijn laatste paniekmoment. Kennelijk had ik dat nodig om weer alert te zijn. Het voordeel van wat ik heb meegemaakt, is dat ik weet wat ik moet doen. Die geruststellende zinnen uitspreken en het vertrouwen hebben dat het goed komt. Dat maakt het verdraaglijk.”

M.m.v.: Vanilia (jas en rok), Arket (coltrui), mango (panty), Iben (trui), Ellen Beekmans (sieraden) | Styling: Ramona da cruz Lopes | Haar en make-up: Maaike Beijer (Maryam en Milouska), Jedidjah Kuijten (Cilly)