Libelle Legt Uit: waarom moet ik veel sneller huilen dan een ander?
Moet jij bij iedere wissewasje huilen, kun je geen film kijken zonder waterige oogjes te krijgen en sta je dan ook bekend als weekdier? Dan vraag je je wellicht af hoe het kan dat jij zo snel geëmotioneerd raakt, terwijl een ander hier minder last van heeft. Libelle legt je uit hoe de vork in de steel zit.
Er kunnen tal van redenen zijn, leert nader onderzoek ons.
Snel huilen
Allereerst: huilen is niets om je voor te schamen. Toch kan het soms ietwat vervelend zijn, wanneer je snel overvallen wordt door je emoties. Tijdens een belangrijke vergadering bijvoorbeeld is het namelijk niet écht ideaal als je emoties de overhand nemen. Maar er blijkt een aantal verklaringen te zijn voor jouw overemotionele gedrag, en er is zelfs iets aan te doen. Onthoud wel dat iedereen anders is, en dat sommige mensen nou eenmaal gevoeliger zijn dan anderen.
Opgebouwde emoties
Als je vaak overvallen wordt door je tranen, kan het zijn dat je rondloopt met opgebouwde emoties of weggestopte gevoelens. Wat extra tijd nemen voor jezelf is dan ook erg belangrijk, verklaart de Amerikaanse psycholoog Pamela Rutledge aan Womansday. “Doe bijvoorbeeld mindfulness, ga wandelen of neem een warm bad. Werkt dit niet? Dan is een bezoek aan een psycholoog of therapeut voor professionele ondersteuning aan te raden, om naar het onderliggende probleem te kijken.”
Empathie
Een tweede reden voor snel huilen kan aantonen dat je een erg empatisch persoon bent, en de gevoelens van anderen simpelweg snel overneemt. En heb je je veel met zeer emotionele mensen omgeven de afgelopen tijd? Dan kan het zijn dat je hun gedrag als het ware bent gaan kopiëren. “Dankzij spiegelneuronen worden dezelfde delen van de hersenen geactiveerd wanneer we iemand emotioneel zien reageren als wanneer we emotioneel opgewonden zijn”, legt Dr. Rutledge uit.
Aangeleerd gedrag
lees ook
Bron: Womansday. Beeld: iStock
Tessel Tindert: “Na een paar minuten kijk ik om en raak ik in paniek”
Robert en ik gaan naar een hotelletje in Noordwest-Frankrijk waar we eerder zijn geweest. In Picardië, aan de monding van de Somme, de rivier waarbij in de Eerste Wereldoorlog zo bloedig is gevochten.
Daar lagen de loopgraven van waaruit miljoenen Franse, Engelse en Duitse jongens de dood in werden gejaagd. ‘Schuldig landschap’, zeg ik tegen Robert als we er bijna zijn. Links en rechts strekken zich lappendekens van gele korenvelden en groene weiden met witte koeien uit tegen een decor van zachtglooiende heuvels. Robert kijkt me niet-begrijpend aan. â€
Lees Verder >>
