Bladenmaker en journalist José Rozenbroek is een nieuwsjunk. Elke week schrijft ze voor Libelle een column over wat haar opvalt en waarover ze zich opwindt.
In haar gele jas en met haar stralende gezicht was zij woensdag, tijdens de inhuldiging van Joe Biden en Kamala Harris, de allergrootste verrassing. Amanda Gorman, een jonge vrouw die haar prachtige gedicht voorlas, een gedicht met een titel die je in het hart raakt: The Hill We Climb. Haar stem klonk ritmisch, zingend, dwingend, naar het einde toe juichend. Niet voor te stellen dat zij ooit een spraakprobleem moest overwinnen (net als Biden overigens). Ze maakte diepe indruk op iedereen die haar zag.
Indrukwekkend gedicht
Moet je je voorstellen, sta je daar op die koude zonnige dag in januari in het jaar 2021, terwijl de blik van de wereld op jou is gericht. Jij, een dichteres van 22 jaar uit Los Angeles en nog niet zo lang geleden aan Harvard afgestudeerd als socioloog. Je moeder is lerares aan een middelbare school en zij is het die je een diepe liefde voor taal bijbrengt, voor zowel het geschreven als gesproken woord. Vanaf dat je vier, vijf jaar bent schrijft je je eerste versjes en op je zestiende word je uitgeroepen tot Nationale Jeugddichteres. Het feit dat je de ‘r’ niet goed kan uitspreken, weerhoudt je niet van optreden in het openbaar en je oefent net zo lang tot je die rottige letter moeiteloos uit je mond laat rollen. Je dicht en spreekt onder andere over racisme, politiegeweld, anti-abortuswetten en emigrantenkinderen.
Jill Biden is fan
Jill Biden, de vrouw van de gekozen president, is een fan van je. Ze heeft gezien hoe je een voordracht gaf in de Congresbibliotheek en is zo onder de indruk dat ze contact met je opneemt. Jullie spreken elkaar per Zoom en ze vraagt je of je een gedicht wil schrijven rondom het thema ‘Verenigd Amerika’ voor de plechtigheid tijdens de inauguratie van haar man Joe en van vicepresident Kamala Harris. Meer instructies krijg je niet. Jill vraagt ook of je per ommegaande op het vliegtuig naar Washington wil springen, want ze hebben je nodig daar.
Zal je ooit gedroomd hebben dat je daar mag staan, op zo’n historische plek, op zo’n historisch moment? Heb je één moment getwijfeld? Of gedacht: dat kan ik niet? Ik denk het niet. Maar het schrijven van dit prestigieuze gedicht valt je moeilijk, soms krijg je op een dag maar een paar regels op papier. Soms lukt zelfs dat niet, en blijft het papier angstaanjagend leeg. Tot je twee weken geleden de bestorming van het Capitool ziet. Die ongelooflijke beelden geven je inspiratie en vleugels. Tijdens het schrijven luister je naar muziek die je in de juiste sfeer brengt, zoals de soundtrack van The Crown (daar krijg ik ook nooit genoeg van, Amanda.)
Amerika’s toekomst
In The Hill We Climb beschrijf je ook jezelf, als ‘een mager zwart meisje, afstammend van slaven en grootgebracht door een alleenstaande moeder. (…) Een meisje dat kan dromen dat ze president kan worden, terwijl ze een gedicht voordraagt voor een president.’
En daar sta je dan in je gele jas en met je prachtige lach. Een vrouw van kleur, Amerika’s toekomst – létterlijk. Want ook dat heb je al bedacht: in 2036 wil je president worden van de Verenigde Staten van Amerika, dan ben je oud genoeg om mee te kunnen doen aan de verkiezingen (in de VS moet de president minimaal 35 jaar oud zijn).
Rolmodel
Kamala Harris, Amerika’s eerste vrouwelijke vicepresident en van kleur bovendien, is je grote rolmodel. In een interview zeg je: “Als kleine meisjes zien dat het kan, willen kleine meisjes het ook worden.”
Als Amanda ziet dat het kan, wil ze het ook worden. En het zou me niks verbazen als ze het ook wordt op een dag – president van de Verenigde Staten.
De beste berichten van Libelle in je mailbox ontvangen? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief!
Tekst: José Rozenbroek. Beeld: Tamar Ottink.
Lees meer
