Carla (47) belandde op haar trouwdag in het ziekenhuis: “Mijn dochter kwam het feestje iets te vroeg verstoren”

“Mijn man Joost wist dat ik heel graag wilde trouwen voordat we kinderen zouden krijgen. Maar ik was inmiddels al zwanger en nog niet gevraagd. Ik dacht dat het niet meer zou gebeuren, maar hij ging tóch nog op één knie. Ik zei natuurlijk volmondig: “Ja!”

Binnen twee weken hadden we alles geregeld zodat we nog op tijd zouden zijn voordat ons kindje geboren zou worden. Zes weken voor de uitgerekende datum leek ons veilig. Op de dag van de bruiloft waren we allebei heel erg relaxed. Ik stond rustig op en op dat moment had ik nog nergens last van. Er rommelde niks. Ik had voor 34 weken nog een kleine buik, dus ik verwachtte niet dat er die dag iets zou gebeuren.

De vliezen gebroken

’s Ochtends waren we in het gemeentehuis voor de ceremonie en daarna gingen we met z’n allen, een mannetje of vijftig, naar ons huis voor koffie met gebak. Omdat ik toch wel moe was, ging ik ’s middags naar bed om even te rusten. Aan het eind van de middag zou iedereen weer komen voor het feest. Maar toen ik om half vijf wakker werd en naar de wc ging, bleef ik maar plassen. Wat bleek? Mijn vliezen waren gebroken. Het water bleef maar komen. Toen alles eruit was, ben ik maar weer rustig in mijn bed gaan liggen. Toen voelde ik de bui wel hangen. Op aanraden van mijn moeder en zus belden we toch maar de verloskundige, die het ondanks het trouwfeest toch wel graag even wilde checken.

Ik vertrok van het feest naar de verloskundige. Mijn man bleef thuis om alle gasten te ontvangen. Bij de verloskundige zat ik op de schopstoel. Ik wilde zo snel mogelijk terug naar het feest. Maar het werd al snel duidelijk dat de bevalling was begonnen. Ik moest direct door naar het ziekenhuis, ik kon niet meer langs huis. Omdat ons kindje zes weken te vroeg was, was er haast bij. Vol in de make-up, weliswaar in mijn pyjama, ging ik samen met mijn moeder en schoonzus door naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik al twee centimeter ontsluiting had. Toen werd me duidelijk dat mijn dochter echt zou komen. Dat had ik nooit verwacht en ik had er ook helemaal niet op gerekend.

Het feest gaat door

We dachten dat het nog wel even zou duren voordat ons kindje ook echt geboren zou worden. Mijn man bleef dus thuis met de gasten. Iedereen dacht dat we een grap maakten en dat ik later wel binnen zou komen. Ondertussen werden mijn weeën steeds heftiger. Toen ik later op de avond al acht centimeter ontsluiting bleek te hebben, is meteen mijn man gebeld. Hij heeft de gasten gehaast gedag gezegd en mijn broer is plankgas met mijn man naar het ziekenhuis gereden.

Toen hij, keurig in zijn trouwpak met corsage, binnenstapte, werd het de artsen duidelijk dat het onze trouwdag was. Om 00.19 uur is onze dochter Minde geboren. De familie thuis heeft gelijk beschuit met muisjes gegeten en op de geboorte geproost. Nadat uit alle controles bleek dat het met mij en Minde goed ging, is mijn man naar huis gegaan. Voor hem was het wel even schakelen dat Minde er ineens was. Maar wat vooral overheerste was trots: zijn dochter was geboren!

Ondanks dat ze zes weken te vroeg werd geboren heb ik me nooit zorgen om haar gemaakt. Nog steeds weten we niet waarom ze eerder kwam. We zeggen altijd dat ze het feestje kwam verstoren. We hebben het zelfs op het geboortekaartje gezet. Minde is inmiddels bijna vijftien en op haar verjaardag komt dit verhaal altijd weer ter sprake. Wij zullen onze trouwdag in ieder geval nooit vergeten.”