Daniëlle van ’t Schip (55): “Wonderen bestaan, wie weet ook voor mij”

Vlak na het voltooien van haar spirituele autobiografie In het licht van de liefde werd bij Daniëlle van ’t Schip (55) uitgezaaide darmkanker geconstateerd. “Dat doet pijn, want ik hou ontzettend van het leven.”

“Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing, there is a field. I’ll meet you there. Deze tekst van filosoof Rumi is al eeuwenoud en nog steeds mooi. Mensen zijn altijd zo bezig met wat goed is en wat fout, oordelen over van alles en nog wat. Maar een dag of situatie is nooit helemaal negatief. Er zijn altijd lichtpuntjes, ook al moet je ze soms met een lampje zoeken. Als ik dit vertaal naar het spannende levensavontuur waarin ik ben terechtgekomen, helpt het me om ook de mooie kanten van het leven te blijven zien. Dat zijn vaak kleine dingen; de dieppaarse krokussen in onze tuin, de kippensoep van een lieve vriendin, de humor van mijn man John, mijn dochter Estelle die thee zet... Er is zo veel dat me gelukkig maakt. Tegelijkertijd doet het ook pijn, want ik hou ontzettend van het leven. Míjn leven waarin John en onze kinderen Davey en Estelle dichtbij zijn. Het leven dat zo fijn is, dat ik nog lang geen afscheid wil nemen.

Scherpe pijn

De pijn was er opeens. Het was oktober 2021 en John en ik woonden in Griekenland, waar hij bondscoach was. Ik had net een jaar of drie op een stoel gezeten om mijn boek te schrijven en nu het klaar was, was ik volop in de actie. Ik heb nogal een extreem karakter en ging zwemmen, niet gewoon rustig baantjes trekken, maar alsof ik naar de Olympische Spelen ging. Dus toen ik daarna een scherpe pijn onder in mijn lijf voelde, dacht ik dat ik te veel van mezelf had gevraagd. Tijdens een wandeling een paar weken later, voelde ik het weer. Maar dan erger, een felle steek. Ik ging naar een arts, maar die dacht: een fitte en gezonde vrouw, niets aan de hand. Ik zocht er zelf verder ook niets achter en ging ervan uit dat ik me te veel had uitgesloofd.

Eind 2021 verhuisden we terug naar Nederland. De feestdagen kwamen eraan en ik zou koken voor twintig man. Heerlijk vind ik dat, dus ging ik gewoon door – mét die pijn. Pas toen alles weer een beetje rustig was, nam ik de tijd om uit te zoeken waar die pijn vandaan kwam. Na een MRI-scan volgde in april vorig jaar de heftige diagnose: endeldarmkanker, uitgezaaid in het bot. Die pijn kwam van mijn schaambeen, dat bleek gebroken. Van de arts kreeg ik nog zes maanden.

Zo veel verhalen

De klap was enorm. John, de kinderen en de mensen om ons heen, we waren er allemaal volledig van in shock. Toen ik na drie dagen weer een beetje bij mijn positieven kwam, voelde ik geen boosheid, geen: waarom ik? Nee, als dit het was, moest ik het daarmee doen. Ik heb me eraan overgegeven, en geprobeerd om die ‘nog zes maanden’ niet te veel in mijn gedachten te laten spoken. Ik had altijd de wens om honderdacht te worden. Ik leef vanuit spiritualiteit en eenheid. Daar heb ik veel over gelezen en gestudeerd. Als gediplomeerd yogalerares geef ik al twintig jaar les. In 2005 kreeg ik een visioen, waardoor ik het als mijn taak voel om boodschappen over te brengen die de wereld iets beter, vrediger maken. Ik heb nog zo veel verhalen te vertellen. Mijn boek is net uit, maar ik ben toch nog niet klaar. Ik wil bijvoorbeeld zo graag oma worden, en dan nu opeens die beperkte termijn? Ik besprak het met artsen, natuurkundig genezers en energetisch healers, zij bewogen met hun wijsheden met me mee. Het past bij mij om het zo te doen, mijn gezin staat achter mij. We gingen voor het maximale, een zo lang en gelukkig mogelijk leven. Ik begon met bestraling, gevolgd door plaatselijke chemotherapie. Natuurlijk hoopte ik dat het de twee tumoren zou wegtoveren. Dat is niet gebeurd, wel werden ze kleiner. Of dat een teleurstelling is? Nou ja, ik moet ook realistisch zijn. De diagnose uitgezaaide darmkanker is heftig. Aan de andere kant bestaan wonderen, dus wie weet ook voor mij. Daar wil ik in blijven geloven, dat is de manier om dit vol te houden.

Zorgen voor anderen

Ik heb nu zeven plaatselijke chemo’s gehad en een pauze ingelast. Ik ben twintig kilo afgevallen, kan door zenuwpijn nauwelijks lopen en ben erg verzwakt. Ik kan gewoon niet meer, ik moet eerst aansterken. Van alleen nog maar in bed kunnen liggen, kan ik nu weer wat wandelen. Het geeft me geen stress dat ik niet meteen doorga naar de volgende chemo. Ik heb er zeven gehad en ga ervan uit dat het nog wel even doorwerkt. Mijn lijf heeft nu vooral zachtheid en herstel nodig. Dat ik in het praktische verhaal anderen nodig heb, is ontzettend schakelen. Mijn hele leven lang zorg ik voor de mensen om me heen. Op mijn achttiende gingen John en ik samenwonen en terwijl hij aan zijn voetbalcarrière werkte, zorgde ik ervoor dat thuis alles goed liep. Huisvrouw, moeder, dat was mijn ding. Niet omdat iemand het van me vroeg, ik vond het ’t leukste dat er is.

Het is dan ook gek dat John nu zelf zijn overhemden staat te strijken. Of dat ik tijdens het WK voetbal op de bank lag, terwijl hij in de keuken stond en riep: ‘Wat gebeurt er allemaal op het veld?’ We lachen erom en hij klaagt geen moment, toch wil ik die dingen zo graag doen. Toen we in Griekenland woonden, zat Estelle in ons huis in Nederland. Na onze terugkomst zou ze iets voor zichzelf gaan zoeken, maar nu ik zo afhankelijk ben, wil ze niet weg. Ze heeft het gevoel dat ze hier moet zijn. Dat is ontzettend lief, maar ik vind het ook moeilijk. Ze is bijna dertig, ik vind het fijn als ze haar passie volgt in werk, reist, gaat en staat waar ze wil. Ik wil haar niet afremmen. Ik ben een gever en vraag liefst zo min mogelijk voor mezelf. In het proces waarin ik nu zit heb ik geen keuze.

Een feestje van liefde

Als gezin zijn we hecht. Davey woont in Australië, maar voelt heel dichtbij. Hij zit in het onderwijs en heeft regelmatig de schoolvakanties, zodat hij een paar keer per jaar bij ons kan komen. Dan wonen we met z’n zessen in ons familiehuis – inclusief de partners van Davey en Estelle – en is het ondanks alles vooral een feestje van liefde. Er wordt hier niets onder het tapijt geveegd, we zijn altijd open tegen elkaar. Over de dood praten we niet echt, omdat het nog niet aan de orde is. Ik ga ervan uit dat ik volgend jaar gewoon op de bruiloft van Davey ben. Wel roep ik soms praktische dingen tegen John. Dat ik een dichte kist wil en zo’n swingende Surinaamse band, waarop hij dan roept dat dat echt niet kan omdat hij niet kan dansen, haha! Ik heb ook niet zo’n behoefte om ze van alles mee te geven. Als ik er niet meer ben, mogen zij het leven inrichten zoals zij het prettig vinden. De liefde tussen ons sterft niet, die blijft voor altijd. Door mijn ziekte heb ik grenzen leren stellen. In mijn gezin was dat niet nodig, daarbuiten soms wel. Doordat ik vooral vanuit een eenheidsgevoel heb geleefd en dacht dat anderen dat ook deden, gaf ik mijn grenzen niet altijd goed aan. Uiteindelijk doe je jezelf daarmee tekort.

Niet bang voor de dood

Voor mijn genezing heb ik nodig dat er geen gedoe is. Dus omring ik me met mensen bij wie ik helemaal mezelf kan zijn. Een paar heel dierbare vriendinnen, familie. Met al mijn spiritualiteit was ik niet zo aards, maar ik kan nu niet meer zweven. Mijn lichaam heeft mijn volledige bewustzijn nodig. Ik weet niet of het me gegeven is beter te worden. Misschien is mijn tijd op aarde korter dan ik wens. Ik ben niet bang voor de dood, op een dag gaan we allemaal, maar ik hou zo veel van mijn leven. Dat ik misschien binnenkort mijn lichaam moet verlaten, vind ik echt een heel slecht plan. Daar wil ik niet te veel bij stilstaan, dus focus ik me op leven met liefde. De liefde van mij voor het leven en andersom. De troost en zachte kracht die dat geeft, helpt ontzettend.”

Fotografie: Harold Pereira, Isabel Bronts