De ex van Shanti (35) vermoordde hun zoontje Elfin: “Ik hoop dat mijn verhaal anderen houvast biedt”

“Elfin. Het leven heeft zijn naam een heel bijzondere betekenis gegeven. Elfin was elf maanden en elf dagen oud toen hij overleed. En hij woog elf kilo. Elfin was een zonnetje, altijd vrolijk. Hij was geen jongetje dat aan zijn moeder hing, hij wilde op avontuur. Kruipend verkende hij de wereld. Ik heb één herinnering dat hij met zijn hoofdje op mijn schouder lag, liever wilde hij alles zien en meemaken. Mét dat blije gezichtje waarmee hij mensen aan het glimlachen maakte. Als Elfin een geluidje maakte, zat ik er meteen bovenop. Het was niet veilig thuis. Mijn ex was psychisch ziek en ik wilde Elfin tegen hem beschermen. Dat dit uiteindelijk niet is gelukt, is verschrikkelijk. Je kind verliezen ook. Als je het van te voren tegen me had gezegd, was ik denk ik gek geworden. En toch lukt het om ermee te leven en gelukkig te zijn.

Ex vermoordde baby

Ik had nooit gedacht dat mijn ex zover zou gaan. Toch besloot hij die dag zijn moeder, onze zoon en mij te vermoorden. Ik wil er niet te veel over vertellen, maar ik overleefde. Hoe immens de pijn van het verlies ook was, ik voelde meteen dat Elfin en zijn oma Pauline wilden dat ik iets van mijn leven maakte. Dat ik niet net zo depressief en ziek werd als mijn ex, want daar heeft niemand iets aan. Ik had dit overleefd en voelde het als een soort van taak om van betekenis te zijn, niet alsnog mijn leven te laten afnemen. Elfin en Pauline blijven deel van mijn leven. Pauline was een heel lieve vrouw, ik heb veel van haar geleerd. En als ik aan Elfin denk, voel ik vlinders... De liefde blijft altijd. Hij blijft voor mij dat vreugdevolle jongetje, dat nu nergens meer last van heeft.

Door leven

Natuurlijk is er niet altijd liefde, kracht en positiviteit. Soms is het ook gewoon afschuwelijk. Die pijn laat ik toe. Laatst nog, toen ik van de politie Elfins kleertjes terugkreeg. De familierechercheur die me destijds begeleidde, ging met pensioen en hij vroeg zich af wat ik met de spulletjes wilde. Ik heb wel wat van Elfin bewaard. Niet veel, omdat ik hem in liefde voel en niet per se in zijn spullen, maar de kleertjes waarin hij stierf wilde ik graag hebben. De zware energie van die dag hing er nog aan. Ik nam er de tijd voor om ermee te zitten, ze vast te houden en de pijn toe te laten. Dat soort momenten zoek ik zo nu en dan op, want als je het wegdrukt, komt het des te harder terug. Gedachten als ‘had ik maar dit of dat gedaan om zijn dood te voorkomen’, ‘hij was nu zeven geweest’, of ‘ik krijg nooit een tekening van hem’ sta ik mezelf niet toe. Ze helpen niet, maar laten verdriet groeien, ze maken het nóg groter en moeilijker. Ze maken me stuk. Net als boosheid op mijn ex, daarmee schiet ik ook niets op. Ik weet ook niet goed waarop ik boos moet zijn, want hij was ziek en onberekenbaar. Kende ik hem wel echt? Geen idee. Nam hij mij mijn kind af of was het zijn ziekte? Mijn boosheid is gaan zitten in de overtuiging, in de kracht dat hij mij er niet onder krijgt. Dat alles wat er die dag is gebeurd mij er niet onder krijgt. Het is mijn geluk dat ik sinds mijn negentiende al met mindfulness en de boeken van Eckhart Tolle bezig ben. Daarin leerde ik het accepteren van dingen die je niet kunt veranderen. Moeilijk, maar als dat lukt, dan geeft het zo’n bevrijding. Het gaf me de mogelijkheid om door te gaan met leven. Een leven voor drie; voor mezelf, Elfin en Pauline. Als zij íets zouden willen, dan is het dat ik gelukkig ben.

Selfin-methode

Mijn verhaal is niet uniek. Er zijn veel meer vrouwen en mannen die leven in een zieke relatie vol angst, die te maken krijgen met geweld. Met mijn verhaal probeer ik mijn steentje bij te dragen. Als begeleider en ervaringsdeskundige werk ik in een vrouwenopvang. Ook werk ik als traumacoach om mensen weer in contact te brengen met hun gevoel na een trauma en ik heb twee boeken geschreven. In mijn boeken deel ik hoe liefde, zelfliefde, je kan helpen. Dat je uit liefde voor jezelf wat van het leven mag maken, keuzes voor jezelf mag maken. Ook als het je heel moeilijke dingen heeft gebracht. Ik bedacht de Selfin-methode. Dat Elfins naam daar in zit, is niet voor niets. Hij heeft me geleerd om de weg naar binnen te vinden, naar mezelf. Ik had het Disney-syndroom, was altijd op zoek naar de prins op het witte paard, die ik maar niet vond. Het was mijn les me niet zozeer op de ander te richten, maar op mezelf. Zoals veel mensen was ik geneigd om steeds met anderen bezig te zijn, te zorgen, terwijl het zo belangrijk is om te voelen waaraan je behoefte hebt. Ik denk dat het geluk uiteindelijk in onszelf ligt, in wie we zijn. Als je beter zorgt voor jezelf, kun je dat ook beter voor anderen doen. Het maakt je zachter. In de relaties die ik had, ook met mijn ex, was ik te veel bezig met die ander. Die empathie geeft een fijn gevoel, maar als het niet in balans is met wat je zelf nodig hebt, in mijn geval liefde en veiligheid, verlies je jezelf. Altijd maar bezig zijn met anderen maakt uiteindelijk niet gelukkig.

Verbetering aan de wereld

Ik ben absoluut niet verlicht ofzo, ik heb genoeg om aan te werken. Ik heb een nieuwe partner tegen wie ik soms heel kattig ben, terwijl hij de rust zelve is. Ik hoop dat mijn verhaal anderen houvast biedt. Ook al bereik ik maar één iemand, dan is het al geslaagd. Het klinkt misschien heel scheef, want ik had mijn zoontje natuurlijk veel liever nog bij me gehad, maar ik hoop dat het verlies van Elfin verbetering aan de wereld brengt. Dat het niet alleen een droevig verhaal is.”