De man van Rachel (37) had een geheim gezin: “Dat hij me opnieuw had belazerd, voelde als groot verraad”

Het overwerk, de vreemde telefoontjes... de signalen waren er. Toch duurde het ruim drie jaar voordat Rachel Manders (37) ontdekte dat haar man Edwin een relatie had met zijn oude schoolvriendin. Hij had zelfs een kind met haar.

“Het was zaterdagmiddag. Edwin en ik waren met onze twee dochters en een buurjongetje in zo’n hysterisch kinderparadijs. Zij speelden, wij dronken koffie. Niks aan de hand, tot ik een sms kreeg: ‘Rachel, het wordt tijd dat je de waarheid weet. Edwin en ik hebben al 3,5 jaar een relatie. Anna.’ Anna was een vriendin die Edwin nog van school kende. Een vrouw van wie ik al jaren de kriebels kreeg. Die mij negeerde en overdreven aardig deed tegen Edwin. Ze was de vrouw met het telefoonnummer dat ik van de KPN kreeg toen ik wilde weten wie ons steeds belde en meteen weer ophing. Ze was een alleenstaande moeder, bij wie Edwin en ik op kraamvisite waren geweest. Haar dochter was van een spermadonor, zei ze, maar ik had me erover verbaasd dat Lotte als twee druppels water op Edwin leek.

Ik legde mijn telefoon weg en keek Edwin aan. ‘Wat is dit?’, vroeg ik en gaf hem mijn telefoon. Ik zag zijn bleke gezicht, zijn geschrokken ogen. ‘Beláchelijk’, zei hij. ‘Is het echt belachelijk of moet jij mij iets vertellen?’ zei ik, trillend op mijn benen. ‘Ik wil nú van jou weten wat er aan de hand is.’ Toen zei hij dat er weinig te ontkennen viel. Mijn volgende vraag was van wie Lotte was. ‘Van mij’, antwoordde hij. Ik riep dat hij een grote, achterbakse klootzak was, verzamelde de kinderen en ben weggegaan. Ik was totaal overstuur, maar wilde me inhouden voor de kinderen. Ik zette ze in de auto, maar wist verder niet wat ik moest doen. Ik kon niet meer autorijden. Mijn wereld, mijn veiligheid, álles was weg.

Erotisch sms’je

Ik was woest op Edwin, maar ook op mezelf. De signalen waren er al tijden: het erotische sms’je van Anna op Edwins telefoon dat zogenaamd voor iemand anders bedoeld was. De achterlijk late tijden waarop Edwin thuiskwam wegens overwerk. Ik had Edwin vaak genoeg geconfronteerd met mijn vermoedens, maar hij wist ze met zo’n grote stelligheid te ontkrachten, dat ik dacht dat ik te wantrouwig was.

In de dagen erna heb ik gehuild, geschreeuwd of was ik alleen maar stil. Ik wist me geen raad. Begreep niet waarin ik verzeild was geraakt. Een relatie van drieënhalf jaar? Lotte die van hem was? Samen praten lukte niet. Ik uitte me door heel hard liedjes te draaien die mijn gevoelens verwoordden. Edwin bleef maar zeggen dat het hem speet, maar wat had ik daaraan?

Het ergste vond ik dat er zo getornd werd aan mijn intuïtie en dat mijn zelfvertrouwen werd beschadigd. Blijkbaar was ik niet goed genoeg voor hem. Wat mankeerde er aan mij? Al die dingen bespraken we tijdens relatietherapie. Edwin vertelde dat het niet aan mij lag. Ik had niets fout gedaan, ik was de liefde van zijn leven. Hij zocht spanning, was die relatie met Anna ingerold en zat er op een gegeven moment zo diep in, dat hij geen weg terug meer zag. Ik geloofde hem, dacht dat we op de goede weg waren, totdat ik na een half jaar ontdekte dat hij helemaal geen punt had gezet achter die verhouding. Anna en hij zagen elkaar nog steeds.

Onafhankelijk

Toen ik daar via zijn ouders achterkwam, heb ik Edwin gezegd dat hij moest gaan. De eerste keer was al verschrikkelijk, maar dat hij me opnieuw had belazerd, voelde als groot verraad. Ik kon hem niet meer in mijn buurt verdragen.

Na zijn vertrek begon het opkrabbelen voor mij pas. Ik was bij hem gebleven omdat ik niet wilde dat hij bij Anna zou gaan wonen, maar angst is geen basis om een relatie op te bouwen. Onze breuk was nodig om afstand te nemen, na te denken en vooral om dichtbij mezelf te komen. Ik ging in therapie en ontdekte dat ik voor anderen leefde. Als iedereen maar gelukkig was, was het goed. Dat ik er zelf vaak bij inschoot, nam ik voor lief. Ik was heel afhankelijk van Edwin geweest, maar ontdekte dat ik zonder hem ook kon ademen. Het besef dat ik mijn geluk uit mezelf moest halen en niet afhankelijk was van een man, maakte me sterk. Ik leerde voor mezelf opkomen.

Opnieuw verliefd

In het half jaar dat we uit elkaar waren, ging Edwin in therapie, twee avonden per week. Hij veranderde en werd opener. Vroeger spraken we zelden over onze gevoelens of wat we moeilijk vonden. Toen we uit elkaar waren, lukte dat wel. We hingen avondenlang aan de telefoon. Vaak waren het heel intensieve gesprekken. We huilden samen, maar hadden ook weer lol met elkaar.

Na alles wat er was gebeurd, werd ik toch opnieuw verliefd op Edwin. Als ik met hem verder wilde, moest ik hem vergeven. Dat heb ik gedaan. Niet alleen voor hem, maar vooral voor mezelf. Het verleden loslaten was de enige manier om vooruit te komen. Ik wilde niet blijven hangen in de narigheid uit het verleden.

Vier zusjes

Door Lotte is er nog steeds contact met Anna. Dat vind ik moeilijk, omdat het me weer de pijn van toen laat voelen. Lotte is echter een kind van Edwin, een zusje van mijn kinderen. Ik kan en wil haar niet buitensluiten. Eens in de drie weken komt ze bij ons. Onze meiden vinden dat heel leuk. Zij beschouwen haar als hun zusje, dat hebben ze verbazingwekkend goed opgepakt. Misschien komt het ook doordat ik Lotte in mijn hart heb gesloten. De kinderen voelen dat ze welkom is bij ons.

Het is misschien heel romantisch en cliché, maar ik wilde graag nog een kind met Edwin. Onze derde dochter zie ik als een mooie bevestiging van onze hervonden liefde. In januari was het vijf jaar geleden dat ik de sms kreeg die mijn leven op zijn kop zette. Ik kan nu zeggen dat het me ook veel goeds heeft gebracht. De sterke, zelfbewuste Rachel is opgestaan en mijn relatie met Edwin is beter dan ooit. Onze liefde is heel groot, daar komt geen Anna meer tussen. Wij horen bij elkaar.”