De vriend van Mirjam (49) was een pathologische leugenaar: “Ik schrok me rot van wat ik las en zag”

“Natuurlijk ben ik op zoek gegaan naar de rode vlaggen in het verhaal. Waar hadden mijn alarmbellen moeten afgaan? Wat had ik anders moeten aanpakken? Maar als ik de eerste vijf maanden van mijn relatie met Rob analyseer, kan ik geen echte grove leugens ontdekken. Er waren subtiele dingetjes waar mijn intuïtie wel op aansloeg, maar waar ik de vinger niet op kon leggen. Wel heb ik vanaf de eerste dag op de rem getrapt, omdat zijn liefde voor mij overweldigend was. Hij ging te snel. Als het aan Rob had gelegen, was ik nu met hem getrouwd geweest.

Een gentleman

In januari vorig jaar kreeg ik via LinkedIn een berichtje van ene Rob. Hij was eigenaar van een groot bouwbedrijf en wilde een keer koffie drinken om te kijken of we zakelijk wat voor elkaar konden betekenen. Dat vond ik niet raar, ik doe dat wel vaker. Tijdens onze mailwisseling viel op hoe lovend hij over me was. Hij strooide met complimentjes, noemde me een heel mooie vrouw met geweldige uitstraling. Die woorden streelden mijn ego. Op dat moment was ik acht jaar gescheiden en woonde alleen met mijn drie zoons van twintig, achttien en elf jaar. De eerste indruk die ik van Rob kreeg, was die van een keurige vent. Een gentleman. Hij schoof mijn stoel aan, hield de deur voor me open. Hij was 55, woonde in België en lag in scheiding. Hij vertelde dat hij terug wilde verhuizen naar Nederland, dat kon makkelijk nu hij zijn bedrijf had verkocht voor anderhalf miljoen euro. Hij zat boordevol ideeën voor nieuwe projecten. Het uur vloog om en Rob stelde voor ons gesprek een week later tijdens een lunch voort te zetten. Ik stemde toe, hij intrigeerde me. Rob drong aan me dan thuis op te halen, maar ik wilde per se op eigen gelegenheid naar het restaurant komen. Eenmaal aan tafel gaf hij me een flesje Chanel cadeau. Dat vond ik gek, zoiets had ik nog nooit meegemaakt bij een eerste afspraak. Maar Rob was voorkomend en sloofde zich erg voor me uit.

Rustig aan

Daarna volgde nóg een date. Al snel was hij tot over zijn oren verliefd en wilde graag zo veel mogelijk tijd samen doorbrengen. Zelf wist ik niet goed wat ik voelde. Ik was gecharmeerd van hem, genoot van zijn aandacht en gezelschap, en ik waardeerde zijn levensinstelling; Rob leefde met passie en was een doorzetter. Maar ik wilde het rustig aan doen. Eerst elkaar beter leren kennen voordat ik hem bijvoorbeeld aan mijn kinderen zou voorstellen.

Geweldige vent

Dat voornemen mislukte. Twee weken later dook Rob op een avond onverwachts op. Grote bos bloemen in zijn hand, fles bubbels én weer een duur cadeau. Ik schrok toen hij voor de deur stond, maar vond het onaardig om hem weg te sturen. Hij had net driehonderd kilometer gereden om mij te zien. Er zat niets anders op dan hem aan mijn zoons voor te stellen. Die waren erg onder de indruk van hem. Het zijn bescheiden jongens, ineens kregen ze grote cadeaus van de nieuwe vriend van mama. Mijn oudste drukte hij bijvoorbeeld zo maar een keer honderd euro in zijn handen. Ook mijn ouders, vrienden en familie vonden Rob al snel een leuke en charmante man. Hij hielp mijn moeder die slecht ter been is, luisterde naar mijn vaders verhalen en hielp verhuizende vrienden met klussen. Hij drong helemaal binnen in mijn leven.

Zelfstandige vrouw

Rob reed drie keer per week vanuit België naar me toe. Vaak moest hij de volgende dag voor een klus in de buurt zijn, dan was het wel zo handig als hij bleef slapen. Na een maand vroeg hij of hij bij me kon intrekken. Dat weigerde ik. Ik vond hem leuk, maar ik wilde mijn kinderen en mezelf beschermen. Ik ben een zelfstandige vrouw en was niet van plan mijn vrijheid zo maar op te geven. Rob ging daarop op zoek naar een eigen plek, zo dicht mogelijk bij mij in de buurt. Samen bezochten we wat huurappartementen, maar er was iedere keer wel een reden waarom het afketste. We hadden het gezellig samen, maar mijn onafhankelijke karakter irriteerde hem. Hij wilde voor me kunnen zorgen en dat liet ik niet toe, zei hij.

Snoepreisje

Hij overlaadde me nog steeds met cadeaus: een luxe zonnebril, parfum, kleding, hij wilde me geld toestoppen, en nam ons mee op vakantie naar Ibiza. Daar vertoonden zich de eerste echte barstjes. De jongens genoten, dit weekje Ibiza was een echte snoepreis voor ze. Maar al direct bij aankomst bleken Robs creditcard en pinpas geblokkeerd. Een storing, volgens Rob. Toevallig was mijn zoon erbij toen hij in een winkel moest afrekenen en Rob vroeg hem de tweehonderd euro te pinnen van zijn rekening. Ook vroeg hij mij de rest voor te schieten, totdat hij de bank kon bereiken. Eenmaal thuis ‘vergat’ hij steeds ons terug te betalen. Dat vond ik vreemd. Nog zoiets: hij wilde me ineens een auto geven ter vervanging van mijn kleine wagentje. Ik sloeg dat af, maar hij bracht mijn auto achter mijn rug om naar de sloop. Op die manier móest ik zijn grote Volvo wel aannemen. Ik was daarvan echt van slag, maar een andere auto had ik niet zo een, twee, drie geregeld.

Afgeknipte spijkerbroek

Die rare dingen begonnen zich op te stapelen. Het gedoe met de auto, de geblokkeerde creditcards, de smoesjes die hij klaar had als ik zíjn familie en vrienden wilde leren kennen. Ik ging twijfelen of hij wel helemaal eerlijk was. Rob droeg weliswaar mooie kleding, maar hij had maar drie setjes. Best weinig voor een miljonair. Ook stapte hij een keer bij mij binnen in de veronderstelling dat ik niet thuis was. Even ervoor had hij me gebeld dat hij in een belangrijke meeting zat met directeuren, nu liep hij in een afgeknipte spijkerbroek en vies shirt. Duidelijk afkomstig uit de bouw, maar dan eerder als bouwvakker dan als CEO. Hij had een plausibele verklaring, maar mijn buikgevoel vertelde me dat er iets niet klopte. Toch, als ik dit met vriendinnen besprak, vonden ze dat ik niet zo achterdochtig moest zijn. Dit was een gewéldige vent.

Nog steeds getrouwd

“Niet veel later kreeg ik bewijs voor mijn vermoedens. We zouden een weekendje weggaan en Rob pakte boven de tassen in. Ik was nog even aan het schoonmaken en stootte per ongeluk tegen zijn mobiele telefoon aan, waardoor er ineens een pornografische foto van zijn ex-vrouw verscheen. Ik schrok me rot. Ik zag ook tientallen nieuwe Whatsapp-berichten van haar die er niet om logen. Ze schreef hem veel terug te denken aan de dag ervoor, toen zij en Rob ‘de avond heerlijk hadden afgesloten op een zeiltje in het bos’. Ik scrolde door hun berichten en zag allerlei liefdesverklaringen. Ook stuurde ze pittige naaktselfies. Ik schrok me rot van wat ik las en zag. Dit gebeurt niet echt, schoot door mijn hoofd. Ik ben naar boven gelopen, waar ik met al mijn zelfbeheersing heb verteld dat hij nú mijn huis moest verlaten. Eerst ontkende Rob glashard, maar toen ik hem confronteerde met wat ik had gezien, gaf hij toe dat hij bij zijn vrouw woonde. Hij was gewoon nog getrouwd! ‘Alleen omdat jij nog niet wil samenwonen, van jou houd ik’, zei hij. Maar ik was klaar met hem. Hij moest weg. Ik kon niet leven met een leugenaar.

Twee glazen champagne

Het bleek nog veel erger. Een vriendin van mij speurde het internet af en ontdekte dat Rob een notoire oplichter was. Hij ging van faillissement naar faillissement. Hij had zijn bouwbedrijf niet voor miljoenen verkocht, maar was dus failliet gegaan. De traktaties en cadeaus voor ons had hij gefinancierd met de voorschotten die cliënten hadden overgemaakt voor werk dat nooit werd uitgevoerd. Op den duur was die geldstroom opgeraakt, vandaar de geblokkeerde bankkaarten. Nog één keer heb ik op zijn verzoek met hem afgesproken in een restaurant. Ik wilde Robs kant van het verhaal horen, maar dat kwam niet. Hij schopte een scène en was zo woedend dat zijn geheimen uitgekomen waren, dat ik direct weer opstapte. Maar toen ik mijn jas ging halen en nog even terugliep, stonden er twee glazen champagne op tafel en vroeg hij me ten huwelijk. Volkomen debiel natuurlijk.

Pathologische leugenaar

Inmiddels ben ik over de grootste verbijstering heen. Ik had niet veel anders kunnen doen. Tegen een pathologische leugenaar kun je je nauwelijks wapenen. Ik voel me natuurlijk wel in de maling genomen. Waarom al deze leugens? Als bouwvakker had ik hem even leuk gevonden dan als directeur. Hoe gek het ook mag klinken, deze periode heeft ook iets moois opgeleverd. In plaats van verbitterd te raken, hebben de gebeurtenissen me gesterkt in het geloof in het goede van mensen. Terecht of niet, deze man heeft druk van zijn omgeving gevoeld om rijk en succesvol te zijn, en deed alles om de werkelijkheid te manipuleren. De les die ik hier uit heb geleerd, is dat luisteren naar jezelf, je innerlijke stem en intuïtie, je altijd de weg zal wijzen. Uiteindelijk is dat wat ik belangrijk vind: je mag voor jezelf kiezen omdat je goed bent zoals je bent.”

Interview: Joan Makenbach.