De vrouw van Vincent (48) verliet hem toen hij kanker had: “Ik werd haar patiënt in plaats van haar man”

Vincent (48): “De kankerdiagnose had alleen ik, maar de ziekte droegen we samen. Naast mijn ziekenhuisbed in de woonkamer, schoof ze haar eigen bed, zodat we naast elkaar konden slapen. Avond aan avond lagen we daar, onze vingers verstrengeld, en huilden we om de toekomstplannen die nooit uit zouden komen. ’s Ochtends vroeg bracht mijn vrouw me weer naar het ziekenhuis, omdat ik geen auto meer kon rijden nu mijn hoofd vol tumoren zat. Urenlang wachtte ze op me, terwijl ik bestralingen, immunotherapie, CT-scans en MRI’s onderging. Eenmaal thuis was ik vaak te moe om iets te doen en sliep ik, terwijl Jill schoonmaakte en kookte. Ik wist dat ik veel van haar vroeg. Maar ik hoopte dat ik haar op een dag, als ik beter zou zijn, alles terug kon geven.

En toen kreeg ik kanker

Toen ik Jill in 2013 ontmoette, wist ik direct dat ze anders was dan de vrouwen met wie ik voorheen lange relaties had gehad. Ze was open, oprecht. Tijdens een van onze eerste werkdagen samen achter de balie van mijn broodjeszaak, vertelde ze me honderduit over haar mislukte relaties met mannen die te veel dronken. ‘Jij luistert écht naar me’, zei ze me verbaasd na die dag. Dat we verliefd werden, was onoverkoombaar. Jill was na al die mislukte relaties toe aan een leuke, zorgeloze liefde. En ik wilde haar dat maar wat graag geven. Ik nam haar mee op mooie reizen, naar Costa Rica en IJsland. Op Valentijnsdag vulde ik haar voortuin met waxinelichtjes en speelde ik ons favoriete nummer. Voor haar wilde ik die moeite allemaal doen. We gingen samenwonen en genoten samen van de kleine dingen, zoals ‘s avonds na werk televisie kijken. Het was mijn doel - mijn plicht - om haar te laten zien hoe leuk en licht het leven met iemand kon zijn. En toen kreeg ik kanker.

Ons leven kwam op pauze te staan

Het begon vier jaar geleden met jeuk achter mijn ogen. Het was alsof mijn hoofd vol mieren zat. Het bleek een melanoom ter grootte van een pingpongbal, in mijn schedel. De eerste keren dat we de draaideuren van de oncologie-afdeling binnenliepen, schrokken we ons wild. De sfeer was enkel te beschrijven als ‘kanker’. Alles voelde er ziek. Toch gonsde er naast wanhoop ook veel liefde door de gangen van het ziekenhuis. Daarbinnen wist iedereen hoe eindig het leven samen echt was. Terwijl we wachtten op uitslagen of onderzoeken, zaten Jill en ik keer op keer knus tegen elkaar aan in de wachtkamer. Onze handen ineengevouwen, haar hoofd op mijn schouder. We genoten van elkaars nabijheid nu het nog kon en wanneer het kon. Want vaak voelde ik me te slecht om Jill het leuke leven te geven waar ze van droomde. De reisplannen die we nog hadden, kwamen op pauze te staan. De immunotherapie maakte me te moe. Omdat de tumor mijn hersenvlies raakte, kreeg ik epileptische aanvallen, waardoor ik nooit alleen kon zijn. Alleen al voor iets simpels als een ommetje, moest Jill met me mee. Ze werd mijn waker, bij dag en nacht. Degene die mijn medicatie bracht, die me eten gaf, die wéér troostend met me praatte als ik weer zo’n verwoestende bestraling tegemoet ging of de hoofdpijn die ik eraan overhield niet meer trok.

‘Tot de dood ons scheidt’

Toen in 2018 het nieuws kwam dat ik nog maar een paar maanden te leven had, wilden we dan ook maar een ding: trouwen. Een paar weken later stonden we daar met familie en vrienden. Er was lekker eten en mooie muziek. We zeiden dingen als ‘ja, ik wil’ en ‘tot de dood ons scheidt’. Ik lachte van oor tot oor, voor zover dat nog kon. Want door de bestralingen is mijn gezicht verlamd geraakt en doet mijn rechterkant niets meer. Kijken, proeven, lachen: ik kan het nog maar voor de helft. Maar die dag deed ik het voor 110 procent.

Meer patiënt dan partner

Wie trouwt, trouwt voor de toekomst. Wij wisten dat we het huwelijk in gingen voor maar heel even. Tenminste, dat dachten we. Want plotseling sloeg de immunotherapie toch aan en verdween de kanker uit mijn hoofd. Terwijl we afscheid namen van elkaar, onze toekomstplannen en het leven, terwijl ik spullen weggaf aan vrienden en besloot wie ik in mijn laatste drie maanden nog wilde zien, kregen we te horen dat ik toch door zou leven. Weliswaar beschadigd door alle behandelingen en nog steeds hulpbehoevend. Maar ik zou leven! Ik was gelukzalig, maar Jill trok zich steeds meer terug. Ik voelde paniek toen ze voorstelde dat ik een tijdje bij mijn ouders zou gaan wonen. Ze had ruimte nodig. Ik was bang dat de rust die ze dan zou vinden zo goed zou voelen, dat ik niet meer terug hoefde te komen. Uit ruzies die volgden, bleek dat Jill zich enigszins had ingesteld op de zorgeloosheid die zou komen als ik overleden was. En zo bracht het geweldige nieuws dat het leven samen gewoon door kon gaan, ons verder en verder uit elkaar, totdat Jill vlak voor kerst zei dat ze definitief wilde scheiden. “Ik zie je meer als mijn patiënt dan als mijn man”, vertelde ze me.

Ik voel me eenzaam

In een gesprek met haar en mijn psycholoog heb ik nog geprobeerd tot haar door te dringen. Kon ik haar niet tóch gelukkig maken? Ik regelde taxi’s die me naar het ziekenhuis brachten, om haar te ontlasten. Ik zocht steun bij een vriend als de nasleep van mijn kanker me te veel werd. Maar het was te laat: Jill was mentaal volledig overbelast geraakt door de vier jaar van mijn - onze - ziekte en was op. Waar mijn leven eindelijk weer zou beginnen, voelt het nu alsof het een beetje eindigt. De kanker is weg, maar de vrouw met wie ik dacht samen te blijven tot de dood ons zou scheiden, nu ook. Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld. Ik hoop nog altijd dat ze het vindt: dat leuke, zorgeloze leven. Ze verdient de wereld. Maar wat overheerst is de teleurstelling dat ‘in voor en tegenspoed’ voor haar zo’n andere betekenis had dan voor mij.”