Desiree (52) redde het leven van haar man met een AED: “Bij mij gingen meteen alle alarmbellen af”

“Mijn man Paul was geen hartpatiënt. Ik daarentegen balanceer vanaf mijn 25ste al op het randje van een te hoge bloeddruk. Omdat we in een dorp wonen met een grote burgerhulpvereniging, besloot ik om een reanimatiecursus te volgen en me aan te melden bij hartslagnu.nl. Zodra je een oproep krijgt, kun je een buurtgenoot hulp bieden door erop af te gaan en te reanimeren. Drie keer kreeg ik een melding, één keer kwam ik te laat. Dat is heftig, iedereen in het dorp kent elkaar, dus het gaat altijd om een bekende. Wat me nóg erger lijkt, is om machteloos toe te moeten kijken als iemand een hartstilstand krijgt. Mijn man en ik hebben een eigen zaak waar we een AED (Automatische Externe Defibrillator) hebben hangen. Daar kan door buurtgenoten tijdens kantooruren altijd een beroep op worden gedaan. Omdat we een groot gedeelte van de week thuis werken, zat het me niet lekker dat we thuis géén AED hadden. Daarom schafte ik er eentje aan, tot grote hilariteit van mijn man en kinderen, die het waarschijnlijk wat overdreven vonden. ‘Ik heb ’m voor jou’, grapte ik altijd naar Paul. Nu weet ik: als ik dit apparaat niet in huis had gehad, dan was Paul er nu niet meer geweest.

Paul zakte in elkaar op bed

Het was november vorig jaar en ik had een afspraak buiten de deur. Het was nog vroeg, daarom besloot ik even in bad te gaan liggen. Paul en ik hebben een badkamer en suite. Terwijl ik in bad lag met mijn koptelefoon in mijn oor, zat Paul voor me in het zicht op de crosstrainer. Nadat hij klaar was met sporten ging hij even op bed zitten om uit te zweten voordat hij onder de douche zou springen. Ik had maar één oortje van mijn koptelefoon in en opeens hoorde ik een raar geluid, een soort snurk. ‘Gaspen’ wordt dat genoemd, een bekend verschijnsel bij een hartstilstand. ‘Hé, wat ben je aan het doen?’, riep ik. Geen reactie. Toen hoorde ik het geluid nóg een keer. Op dat moment gingen meteen de alarmbellen af en sprong ik uit bad. Paul zat in elkaar gezakt op bed en was niet meer bij bewustzijn. Ik was één en al adrenaline en trok hem onmiddellijk van het bed op de grond zodat ik hem kon reanimeren. Ik zag dat hij grauw werd en belde gelijk 112. ‘Ik pak nú de AED’, riep ik naar de vrouw van de alarmcentrale. Onze 11-jarige pleegzoon was thuis, ik rende naar de keuken om de AED te pakken, riep naar mijn zoon dat het niet goed ging met Paul en dat de ambulance onderweg was. Een minuut nadat Paul omviel kreeg hij van mij zijn levensreddende schok. Vervolgens vocht ik voor zijn leven. ‘Dit doe je me niet aan, we zouden samen 100 worden’, riep ik naar hem. Ik had zoveel vechtlust dat ik tijdens het reanimeren zijn ribben heb gebroken, of gekneusd. Tussen twee reanimaties door kon ik snel een badjas omslaan en de voordeur openen voor alle hulpverleners. Binnen een mum van tijd stond mijn huis vol ambulancebroeders, politieagenten en brandweermannen. Pauls hartslag kwam terug, zijn bloeddruk was goed, maar helaas kwam hij maar niet bij bewustzijn. Dat wees erop dat zijn hersenen waarschijnlijk hele grote schade hadden opgelopen. De medische hulpverleners hadden er een hard hoofd in toen ze hem meenamen naar het ziekenhuis.

Gered met een AED

‘Papa komt er doorheen’, drukte ik onze drie volwassen kinderen en pleegzoon op het hart. De artsen konden helemaal niets zeggen over zijn herstel. Paul werd kunstmatig in slaap gehouden en zijn lichaamstemperatuur werd omlaag gebracht, zodat de schade aan zijn hersenen de kans kreeg om te herstellen. Daarnaast lag hij aan beademingsapparatuur. Drie dagen en nachten week ons gezin niet van zijn zijde. Hij doet het nog, hij ademt en hij is nog warm, was het enige wat ik voor ogen hield. Toen hij na drie dagen bijkwam, stonden de artsen en zelfs het ambulancepersoneel aan zijn bed om met eigen ogen te zien wat er was gebeurd. Dat Paul zou bijkomen en daarnaast nauwelijks restschade zou hebben, had niemand van hen verwacht. ‘Het kan niet anders dan dat jouw snelle handelen niet alleen zijn leven, maar ook zijn kwaliteit van leven heeft gered’, zei de arts tegen me. Dat kwam wel binnen. Niemand in het ziekenhuis had ooit eerder gehoord dat iemand thuis een AED had. Die combinatie van factoren heeft ervoor gezorgd dat het zo goed met mijn man is afgelopen. Als ik niet thuis was geweest, of allebei de oortjes van mijn koptelefoon had ingehad waardoor ik niks had gehoord? Als mensen tegen me zeggen wat een pech Paul heeft gehad met zijn hartstilstand, zeggen wij: ‘Nee, hij heeft vreselijk veel geluk gehad.’ Op 5 februari vierde hij zijn verjaardag. Ik was me er heel goed van bewust hoe bijzonder het was dat we het konden vieren.

Een schokgolf door de vriendenclub

Bij een hartstilstand gaat het om secondes, daarom is het van groot belang dat je zelf leert reanimeren. Dat besef had ook een impact op onze omgeving. Er ging een grote schokgolf door onze vriendenclub nadat dit gebeurde met Paul. Hele gezinnen huilden toen hij in het ziekenhuis lag en zijn toekomst onzeker was. De vrienden van onze zoon deden allemaal een reanimatiecursus. Als er wat gebeurt, willen zij hun verantwoordelijkheid kunnen nemen. Het kan namelijk ook om hún vader gaan die er wellicht opeens niet meer is. Reanimeren is zo simpel, iedereen kan het leren. Soms heb je het nodig dat je met de neus op de feiten wordt gedrukt. Ik ben trots op mezelf dat ik zo snel kon ingrijpen. En dankbaar dat er een engeltje op onze schouder zat.”