Desirée (58): “Na anderhalf jaar stond mijn zoon opeens weer voor de deur”

Zes jaar lang had de nu 24-jarige zoon van Desirée Tonino (58) een ernstige depressie. Ze had al anderhalf jaar niets van hem gehoord, toen hij op een dag weer voor haar deur stond. “Het allergrootste cadeau is dat het nu goed met hem gaat.”

“Sven was juist altijd het kind om wie ik me géén zorgen hoefde te maken. Zijn oudste broer heeft autisme en zijn tweelingbroer had een slechte start in zijn leven doordat hij veel te klein was bij de geboorte. Maar Sven fietste altijd overal doorheen. Hij deed het goed op school, was sportief, kreeg veel aandacht van meisjes… Gewoon een heel leuke jongen. Toen Sven zestien was, gingen zijn vader en ik uit elkaar. Dat vond hij verschrikkelijk, wat natuurlijk logisch is. Terwijl zijn broers goed met de situatie omgingen, ging het met Sven steeds slechter. Hij belandde in een ernstige depressie. Na de scheiding was hij bij zijn vader blijven wonen, waar hij alleen nog maar in bed lag en hele dagen sliep. Ik maakte me ontzettend veel zorgen, helemaal toen zijn vader ook nog een paar weken op zakenreis zou gaan. We besloten dat Sven bij mij zou gaan wonen. Ik ben zzp’er en werk thuis, dus ik zou veel meer aandacht aan onze zoon kunnen geven. Dat varkentje zou ik wel even wassen, dacht ik. Ik ben een vechter en oplossingsgericht: ik zou alles doen om Sven weer op de rit te krijgen. En dus stak ik heel veel energie in hem: uren per dag was ik bezig om hem zijn bed uit te krijgen. Een boterham brengen, op hem inpraten, gordijnen open, een uurtje later nog eens proberen. Maar als ik een arm om zijn middel sloeg om hem overeind te tillen, viel hij gewoon weer om. Het was verschrikkelijk om mijn kind zo te zien. De situatie heeft zes jaar lang voortgesudderd. Therapieën, antidepressiva, niets hielp. Soms ging het even wat beter met mijn zoon, maar altijd viel hij weer terug. Intussen deed ik nog steeds alles voor hem. Alles wat hem maar eventjes minder ellendig deed voelen. Zo haalde ik zelfs zijn wiet bij de coffeeshop, omdat hij door blowen even wat rustiger in zijn hoofd werd. Drie jaar geleden kreeg ik een nieuwe partner. Hij steunde me enorm in mijn worsteling om mijn zoon te helpen, maar hield me ook een spiegel voor. Uiteindelijk ben ik door hem gaan inzien dat ik Sven niet hielp door zó ver met hem mee te gaan. Langzaam begon ik te beseffen dat ik meer afstand van mijn zoon moest gaan nemen, hoe moeilijk dat ook was. Hij was inmiddels tweeëntwintig, een volwassen man.”

Een kop koffie

“Uiteindelijk werd Sven vrijwillig opgenomen op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Daar kreeg hij te horen dat hij in het weekend naar huis mocht. ‘Dan gaan we dat regelen met je vader’, zei ik – we hadden al afgesproken dat hij na zijn opname bij hem zou gaan wonen. Sven was woest, hij wilde niets meer met me te maken hebben. Het deed ontzettend veel pijn, maar die breuk tussen ons was ook nodig. Eindelijk gaf ik mijn grenzen aan. Anderhalf jaar lang hoorde ik niets van Sven. Dat was heel moeilijk, maar ik voelde dat het beter was als ik hem vrijliet. Na zijn opname was Sven bij zijn vader gaan wonen, via zijn broers hoorde ik hoe het met hem ging: er was weinig veranderd. Maar vorig jaar stond Sven zomaar ineens, uit het niets, bij me voor de deur. ‘Ik kom even een kop koffie bij je drinken’, zei hij. Natuurlijk verwelkomde ik hem met open armen en het lukte me om rustig te blijven. Maar toen hij de deur weer uit was, heb ik zó ontzettend gehuild. Van verdriet én van blijdschap. Vanaf dat moment stond Sven vaker zomaar voor mijn deur. Eerst nog mager en met kringen onder zijn ogen, maar langzaam zag ik hem veranderen. Tot hij begin dit jaar langskwam en ik ineens een rustige, volwassen man zag. Zo ontzettend bijzonder. Inmiddels gaat het heel goed met hem. Hij heeft een eigen woonruimte, een baan en een vriendin. Hij geniet van het leven. Dat ik weer geregeld contact met hem heb, is geweldig. Maar dat het nu zo goed met mijn zoon gaat, is écht het allergrootste cadeau.”