Edith (58) moest stoppen met werken door de overgang: “Ik dacht dat ik overspannen was”

Edith Knopf (58) werkte met veel plezier als hoofd P&O bij een grote organisatie, maar functioneerde ineens steeds minder door vage mentale klachten. Ze werd ontslagen en zat in paniek thuis: wat was er toch aan de hand? De oorzaak bleek in een onverwachte hoek te zitten: de overgang. “Ik voelde mezelf door mijn vingers wegglippen.”

“Als ik in de spiegel keek, wist ik wie ik was: snel en daadkrachtig. Ik had altijd precies voor ogen wat ik wilde in mijn werk. Dat begon ik langzaam kwijt te raken. Beslissingen nemen werd steeds moeilijker en het voelde alsof er watten in mijn hele lijf zaten. Ik was somber en begon aan mezelf te twijfelen. Ik voelde mezelf door mijn vingers wegglippen.

Niet lekker in mijn vel

‘Hé, je bent anders. Wat is er aan de hand?’, vroeg een collega, die een tijdje was weggeweest. Dat voelde ik ook, maar ik kon niet benoemen wat het was. Ondertussen kreeg ik veel kritiek van het team dat ik leidde. Dat voelde haarfijn aan dat ik niet lekker in mijn vel zat: ineens was ik een andere manager. ‘Welke kant gaan we nu op? Jij weet het toch altijd zo goed?’, hoorde ik. Ik kon het emotioneel niet meer behappen, maar snapte daar niks van.

Thuis waren er geen noemenswaardige problemen, ik had verder geen fysieke klachten en zover ik weet waren er in mijn persoonlijke leven geen spanningen, dus de confrontatie lag echt in mijn werk. Thuis dachten ze dat ik gewoon veel te hard werkte en het misschien tijd werd voor een pauze. Ze hebben gelijk, dacht ik, ik ben vast overspannen. Met vrienden en een coach probeerde ik mezelf te doorgronden. Wat kon ik anders doen? Hoe kon ik mijn situatie op kantoor nog repareren? Daar kwam ik niet uit. Mijn onbestemde gevoelens deden me destijds denken aan de puberteit. Dan heb je ook zo’n fase waarin je even niet meer weet wie je bent.

Stoppen met werken

Na ongeveer een half jaar meldde ik me ziek. Lang had ik dat voor me uitgeschoven, maar ik kon de brij in mijn hoofd niet meer ontwarren. De bedrijfsarts was bezorgd, maar kon me niet echt helpen. ‘Ga maar even uitrusten en kom over twee weken terug, dan praten we verder’, zei zij. Wel kreeg ik een paar goede adviezen mee die ik netjes opvolgde. Op tijd naar bed, rust en regelmaat, goed eten en veel bewegen. De eerste weken voelde ik me alleen maar slechter. Het thuiszitten voelde als falen en de gedachte ‘hoe nu verder?’ vloog me aan. Daar had de bedrijfsarts een fijne oefening voor: vlak na het opstaan al mijn gedachten opschrijven en daarna een uurtje wandelen. Het maakte mijn hoofd leeg en gaf me weer wat structuur en ritme.

Schrikbarend lijstje overgangsklachten

Kort voor mijn ziekmelding lunchte ik met een kennis. Zij zat bij een overgangsconsulent; misschien moest ik daar ook eens mee gaan praten? De overgang was nog niet bij me opgekomen, want typische overgangsklachten als opvliegers en nachtzweten had ik niet. Toen ik eenmaal radeloos thuis zat, maakte ik toch maar een afspraak. Ik wilde alles uitsluiten, ook al dacht ik dat ik overspannen was. Van de consulent kreeg ik een lijstje met fysieke klachten voor mijn neus en daar herkende ik niks van. Ik kreeg ook een lijst met mentale overgangsklachten... Daar vinkte ik alles aan: somberheid, beslissingen uitstellen, geen daadkracht en nog veel meer. Het was heel duidelijk: ik zat volop in de overgang.

Hè, hè, ik was dus niet gek. Het was gewoon een fysiek proces dat alle vrouwen overkomt. Waarom wist ik dan niks van die mentale klachten? Juist die onwetendheid hield me in een negatieve spiraal, waardoor ik al die tijd niet vooruitkwam. De consulent gaf me de kennis die ik nodig had. Zij legde me uit wat de overgang met je hormonen doet, welke consequenties dat kan hebben en hoe je dat kunt ondersteunen met voeding, beweging en supplementen. Toen ik eenmaal wist wat er was, voelde ik me meteen wat beter. Ik kon gaan herstellen.

Je hoeft niet terug te komen

Vanaf het begin van mijn ziekmelding had ik elke twee weken contact met mijn leidinggevende. Hoe moeilijk het ook was, trouw ging ik kopjes koffie drinken op kantoor om binding te houden. Dat waren fijne gesprekken. Tot ik op een dag weer op kantoor kwam en hij zei: ‘Je hoeft niet meer terug te komen’. Precies op het moment dat ik weer mocht gaan integreren.

Even zat ik opnieuw in de put, maar ook daar kwam ik weer uit. Ik kon namelijk reïntegreren bij een ander bedrijf waar ik geweldig ben opgevangen. Daar dacht ik voor het eerst sinds lange tijd: ik hoor weer ergens bij. Dat had ik zo gemist. Ondertussen deed ik een parttime studie waarin ik me met fijne medestudenten helemaal kon onderdompelen. Dit waren mijn reddingen. Door weer in contact te komen met wat ik altijd al kon en deed, raakte ik in een opwaartse spiraal. Ik voelde me weer het vakmens dat ik al was. Daarnaast waren er mijn ongelofelijk lieve vrienden en familie die altijd voor mij klaarstonden.

Gezond en happy na de overgang

Het heeft zo’n twee jaar geduurd voor ik me weer helemaal oké voelde. Dat kwam mede door het moeilijke ontslag en het opnieuw moeten solliciteren. Ik moest weer een balans vinden en me realiseren: ik ben niet gek. Inmiddels werk ik als zzp’er op HR-afdelingen en gaat het hartstikke goed. Van mijn mentale klachten ben ik helemaal af, maar fysiek heb ik wat restklachten, zoals gewrichtspijn. Dit kwam opzetten toen ik stopte met de pil. Omdat de gewrichtspijn onhoudbaar is zonder, slik ik de pil voorlopig weer.

Er is niet één wondermiddel dat het verschil maakte in mijn herstel: het was een combinatie van dingen. Ik weet nu meer over mijn voeding, beweging en supplementen. Ik eet vers en gezond, met veel groenten en weinig koolhydraten. Dat vul ik aan met supplementen, waaronder plantaardig oestrogeen, multivitamine, vitamine D en magnesium. Verder probeer ik fysiek fit en sterk te blijven. Iedere dag ga ik wandelen, het liefst alleen en lekker buiten met muziek op. Sinds kort volg ik salsalessen en dat ene uurtje per week maakt me helemaal happy. Ik doe vooral weer dingen waar ik blij van word.”