Jeannette werd als kind verkracht: “Ik heb opnieuw moeten leren voelen”

“Het gebeurde op vakantie, op klaarlichte dag. Ik stond alleen in de tent en ineens stond hij voor mijn neus. Ik had hem weleens gezien in het dorp en wist dat hij motorreed. Zijn naam zal ik nooit vergeten. Hij deed de rits van de tent achter zich dicht en maakte zijn broekriem los. Op dat moment ging er een schok door me heen, ik realiseerde me dat ik geen kant op kon. Mijn herinnering is gefragmenteerd. Sommige stukken zijn uit mijn geheugen gewist, bepaalde details heb ik juist opgeslagen. Hij heeft geen woord gezegd, ik heb nee geroepen en wat weerstand geboden, maar hij ging gewoon door. Ik weet nog precies welk onderbroekje ik droeg.

Ik was in shock met alle overlevingsreacties die daarbij horen: fight, flight, freeze. Vechten had geen zin, ik was een meisje van 12, hij een stoere kerel van een jaar of 20. Vluchten was geen optie, hij stond voor de ingang van de tent en had de rits gesloten. Ik bevroor vanaf het moment dat hij zijn hand op mijn mond legde. Ik heb geen idee hoelang het heeft geduurd, het voelde alsof mijn hoofd vol watten zat. In de verte hoorde ik geluiden, spelende kinderen. Ik herinner me de pijn toen hij binnendrong, maar niet hoe hij wegging. Ik zie me nog wel alleen in die tent staan en weet dat ik een handdoek en mijn toilettasje heb gepakt om naar de douches te lopen. Onderweg dacht ik dat iedereen aan me kon zien wat er was gebeurd. Want dat dat niet hoorde, voelde ik wel aan.

Ergens had ik het idee dat dit was waar mijn moeder me altijd voor waarschuwde: mannen zijn gevaarlijk, daar moet je voor uitkijken. Dat werd die dag in die tent bevestigd. Ik was bang en had pijn ‘daaronder’, zoals mijn moeder een vagina noemde. Ik ben katholiek opgevoed. Over seks werd bij ons thuis niet gesproken, dat was taboe. Terwijl ik onder het stromende water stond, besloot ik: dit ga ik nooit aan iemand vertellen. Ik was totaal in de war en schaamde me kapot. Ik menstrueerde toen nog niet, maar bloedde die dag wel.

Ik gaf mezelf de schuld van wat me was overkomen. Dat sloeg nergens op: ik was een kind van 12, op vakantie met mijn ouders. We kwamen al jaren op die camping, ergens in Gelderland. Die zomer mocht ik met twee vriendinnen van school op een apart veldje staan, met onze eigen tent. Waar zij waren op het moment van de verkrachting, weet ik niet. Ik vermoed dat mijn ouders bij hun eigen caravan waren. De rest van de vakantie heb ik niemand iets laten merken. Mijn lichaam was geroofd, maar ik hield mijn mond. Het bloeden hield op en mijn leven ging door.”

Destructief gedrag door verkrachting

“Ik stopte mijn geheim diep weg. Als puber ging ik enorm feesten en toen ik een jaar of 15 was, hoorde ik in een disco vaak een liedje van Betty Wright, Tonight is the night. En dat ze zei: ‘Everybody think back to your very first time…’ Maar wat mijn eerste keer seks met wederzijdse toestemming was, wist ik niet meer. Iedere jongen die me wilde, kon me krijgen. Wie dat was en of ik dat leuk vond, weet ik niet meer. Ik weet alleen dat ik veel te jong was. Ik vluchtte in destructief gedrag: feesten, drugs, alcohol en seks. Dat was een reactie op de verkrachting.

Het uitbundige gedrag in mijn puberteit had ook te maken met mijn opvoeding. Emotioneel was het zeer armoedig bij ons thuis. Ik was de jongste van zes kinderen en had vijf oudere broers. Mijn vader was erg autoritair en kon agressief zijn. Thuis voelde ik me eenzaam, ik was een mooi meisje dat goed kon leren, maar werd niet gezien. Ach, die meid gaat toch trouwen, zo werd bij ons thuis over mij gedacht.

Mijn brein werkte anders. Ik weet nog dat ik op een stormachtige middag bij mijn moeder op haar naaikamertje zat. Ik wilde een gedicht voorlezen dat ik zelf had geschreven. Nogal hoogdravend was dat, iets over naakt in de storm. Ze lachte me uit en zei dat ik een rare was. Op dat soort momenten vluchtte ik naar mijn eigen kamer op zolder, waar een kast onder de trap zat. Die had ik zelf leeggeruimd en er kussens en een deken in gelegd. Het was mijn veilige plek, daar liet ik mijn tranen de vrije loop. Mijn hele jeugd heb ik me onbegrepen gevoeld en uiteindelijk heb ik mezelf afgeleerd om verdrietig te zijn. Ik verlangde zo naar verbinding, erkenning en samenzijn. En boven op die kwetsbaarheid en eenzaamheid kwam de verkrachting.”

Bang en onzeker

“Dertig jaar lang heb ik weggekeken, maar onbewust beheerste de verkrachting mijn leven. Ik was altijd bang, onzeker, op mijn hoede, onrustig en kon me niet op een diep niveau met andere mensen verbinden. Nu weet ik dat een verkrachting grenst aan doodsangst en dat het geheimhouden schadelijk is. Doordat het trauma zich vastzette in mijn lijf, was ik niet meer goed in staat daar verbinding mee te maken. Alsof ik in mijn hoofd leefde en mijn lijf er niet bij hoorde. Het leven kabbelde voort: ik ging trouwen, we kregen drie kinderen en ik werkte jarenlang als operatieassistent in een ziekenhuis. Die fysieke verbintenis met mijn toenmalige man vond ik niet vervelend, al stond seks voor mij los van onze relatie. Door de verkrachting hadden intimiteit en verbinding niets te maken met seksualiteit.

Een jaar of vijftien geleden zat ik thuis op de bank en ik keek de lange gang in. Mijn middelste zoon kwam net uit de badkamer gelopen, met natte haren. Ik schrok toen ik zag hoe klein en kwetsbaar hij nog was. Ineens was het alsof ik mijn innerlijke kind van toen in de ogen keek. Flarden van de verkrachting kwamen terug. Dat was het moment waarop ik mijn geheim openbrak en het aan mijn toenmalige man vertelde. Op dat moment deed het niet eens zo veel met me. Ook niet toen ik een paar weken later ging wandelen met een vriendin die destijds mee op vakantie was. Zij schrok van wat ik vertelde, want ze had toen niets gemerkt.”

Dwars door de diepste angsten

“De echte kanteling kwam toen ik in die tijd een carrièreswitch maakte en een therapeutenopleiding volgde. Toen ik over mijn leven moest vertellen, zei ik dat ik als kind was verkracht. Door alles wat ik daar leerde, zag ik in dat er een patroon in mijn problemen zat. Ik viel op niet-beschikbare mannen en herhaalde mijn trauma in mijn seksualiteit. Sinds mijn twaalfde had die ontwikkeling stilgestaan. Mijn ex-man, de vader van mijn kinderen, was een fijne man en juist hem duwde ik onbewust weg.

Toen ik een opleiding wilde doen voor therapie na seksueel misbruik, moest ik eerst aan de slag met mijn eigen dader en de manier waarop zijn stem mijn leven had bepaald. Dat deed ik volgens ‘psychodrama’, een voorloper van familieopstellingen. De ruimte is gevuld met een aantal stoelen die allemaal iemand voorstellen. Door op de stoel van de dader te gaan zitten, kon ik zijn probleem met vrouwen voelen. Hij verkrachtte mij omdat vrouwen voor hem minderwaardig waren en altijd beschikbaar moesten zijn. Die overtuiging zat in mij ingebakken en veroorzaakte mijn problematische gedrag: ik was grenzeloos en kon niet houden van mijn lijf. Behalve de foute mannen op mijn pad waren er ook mooie ontmoetingen geweest, maar aan die mannen kon ik me dan weer niet binden. Ik moest de dader uit mijn systeem krijgen. Dat is gelukt met behulp van therapie waarbij ik dwars door mijn diepste angsten ben gegaan.

De verkrachting heeft me gevormd en misvormd. Die was een aanslag op mijn levensgeluk en het bleek een ingewikkelde puzzel om mezelf weer te vinden. Na de therapie volgde een heftig rouwproces, waarin ik moest verwerken hoe dit trauma mijn leven had bepaald. Ik heb opnieuw moeten leren voelen. Alles wat ik heb meegemaakt en geleerd in de opleidingen gebruik ik in mijn praktijk Voelmoedig, waar ik slachtoffers van seksueel misbruik help met hun verwerkingsproces. Ik sta boven mijn verhaal en daarom kan ik anderen van dienst zijn. Van mijn geheim heb ik mijn levenswerk gemaakt.”