Kitty (52) moest na de scheiding nog 2,5 jaar samenwonen met haar ex: “Het voelde als tien jaar van mijn leven”

Samenwonen met je ex na de scheiding? Vanwege krapte op de woningmarkt hebben steeds meer mensen geen andere keuze. Kitty (52) herkent zich in die verhalen. Tijdens de moeizame verkoop van hun huis woonde ook zij samen met haar ex: “In het begin sliepen we zelfs nog in hetzelfde bed.”

Kitty: “‘Ik wil scheiden’, zei ik acht jaar geleden tegen Peter. De man bij wie ik op mijn negentiende introk, was na 25 jaar veranderd. En ik ook. Ik verheugde me op een leven alleen toen de klap kwam. ‘Het is ook mijn huis, dus ik blijf hier totdat het verkocht is’, besloot Peter. Geld voor een andere woning had ik nog niet. En dus zouden we blijven samenwonen, totdat ons huis verkocht was. Toen wist ik niet dat het een tweeënhalf jaar durende kwelling zou worden.

Ons huwelijk was ooit fijn. We kregen drie prachtige dochters en richtten allebei een florerend bedrijf op. Ergens onderweg raakten we elkaar kwijt. Ik focuste me steeds meer op zelfontwikkeling, terwijl Peter na het overlijden van zijn vader steeds conservatiever werd. Hij had bij wijze van spreken liever dat ik een huisvrouw werd die dagelijks om vier uur koffie zette, dan dat ik aan mijn bedrijf werkte.

Geen passie meer

Ons gezinsleven was even goed geolied als onze ondernemingen, maar de passie tussen ons was weg. Een aai over mijn bol, een tik op mijn bil of een bos bloemen, ik kreeg het nooit meer. En eerlijk is eerlijk: hij ook niet van mij. We hadden al een jaar geen seks meer toen de realisatie kwam: het leven is veel te leuk om vast te zitten aan man die me kort wil houden. Ik was liever alleen.

Peter reageerde gelaten. Hij had slechts één eis: hij wilde in het huis blijven wonen totdat het verkocht was. Hij betaalde er immers voor. Ik smeekte hem om tijdelijk bij zijn moeder in te trekken, die in de buurt woont. Ik kon zelf toch niet terug naar mijn familie in Brabant, terwijl ik voor mijn werk en kinderen in onze woonplaats Rotterdam moest zijn? We ruzieden wat af, maar Peter was onverbiddelijk. Geld voor een nieuw huis had ik pas als ons huis verkocht was, dus zat er niets anders op: samenwonen tot de verkoop. Want ook huren was geen optie: voor een sociale huurwoning was een wachtlijst van zeker vijf jaar, en huren in de vrije sector was veel te duur voor mij.

Met mijn ex in hetzelfde bed

Natuurlijk maakten we afspraken. Zo spraken we af dat daten mocht, maar we geen potentiële partners in huis zouden ontvangen. En verder zouden we elkaar de ruimte gunnen. Dat was alleen praktisch onmogelijk. We sliepen nota bene nog samen, in hetzelfde bed. Hij maakt veel geluid in zijn slaap, waaraan ik me altijd al ergerde. Als je eenmaal exen van elkaar bent, ga je je nog meer storen aan dat soort kleine dingen. Ik trok het echt niet meer.

Destijds kon ik totaal niet meer helder denken. Het was pas toen mijn beste vriendin na acht maanden voorstelde om een opklapbed in mijn kantoor te zetten, dat ik een oplossing zag: natuurlijk.

Zo namen we fysiek en mentaal steeds meer afstand van elkaar. De spier die ons gezin bij elkaar hield, werd peesje voor peesje doorgesneden. Geen gezamenlijke uitjes en vakanties meer, maar ’s avonds samen eten, dat dan weer wel. Het was mooi om na zo veel jaren samen, geleidelijk afscheid te nemen van ons leven als stel en gezin. Toch was het ook ingewikkeld. Door alle ingrijpende veranderingen in ons leven en het feit dat we ineens elkaar exen waren, waren we beiden prikkelbaar. Sudderende irritaties liepen dan ook vaak uit tot grote conflicten waarin Peter behoorlijk kon schreeuwen en schelden.

Feesten en drinken

Voor onze dochters, destijds 6, 12 en 14 jaar, was dat moeilijk. Een scheiding verwerken is voor ieder kind lastig, zeker als er zo veel wrijving in huis is. Al hielden Peter en ik nog zo’n mooiweershowtje voor ze op, ze voelden de spanning haarfijn aan. Onze jongste dochter was in die tijd vaak thuis van school met buikpijn en mijn middelste dochter ging zich ineens heel erg om mij bekommeren. Ze wilde me nooit alleen laten.

Zelf wilde ik juist wel alleen zijn. In het weekend vluchtte ik het huis uit om met mijn beste vriendin te stappen. Ik feestte veel, dronk veel en ging vaak ’s nachts nog naar het strand om een ijskoude duik te nemen en alle heisa van me af te spoelen. Pas toen mijn kinderen me erop wezen dat ik ieder weekend van huis was, realiseerde ik me waar ik mee bezig was. Ik zat in een overlevingsstand en vluchtte van mijn emoties. Thuis focuste ik me op regeldingen – de scheiding, de verkoop, mijn bedrijf – en in het weekend liet ik alles achter me.

Nieuwe vriendin

Ik besloot vaker thuis te zijn, maar ineens was Peter juist vaak de deur uit. Zogenaamd was hij steeds ‘zijn nicht helpen’. Dat was tijdens ons huwelijk nog nooit gebeurd en bleek een excuus: hij had een nieuwe vriendin.

Het deed me niets. Het bevestigde voor mij dat we klaar waren voor onze eigen nieuwe levens. Het verbaasde me dan ook dat Peter een prima bod op ons huis weigerde omdat het 2000 euro te laag was. Na tweeëneenhalf jaar en zeventig bezichtigingen moest het toch eens klaar zijn? Woest was ik! We hadden knallende ruzie. ‘Dan pak je die 2000 euro maar van mij’, beet ik hem toe. En hij ging akkoord.

Samenwonen met mijn ex had voordelen

Ik dronk die dag champagne alsof mijn leven er vanaf hing. Die tweeënhalf jaar voelden als tien jaar van mijn leven. Nu was het klaar. Niet veel later vond ik een nieuwe plek voor mezelf. De eerste week in mijn nieuwe woning gaf ik alleen maar over. Hondsberoerd was ik. Het leek alsof alle opgekropte woede, frustratie en verdriet van de afgelopen jaren er toen pas uit kwam.

Ik ben nu zes jaar verder en geniet volop van mijn leven alleen, mijn kinderen en mijn onderneming. En, hoe gek het ook klinkt: ik kijk positief terug op hoe we onze scheiding hebben aangepakt. Ik ken stellen die binnen een week uit elkaar gaan, maar er jaren over doen om de scheiding op papier rond te krijgen.

De jaren dat Peter en ik als exen samenwoonden, werden we gedwongen met elkaar te blijven communiceren, waardoor we de scheiding op een volwassen manier konden regelen. Daaruit hebben we geleerd vriendelijk met elkaar om te gaan, waardoor we ook vandaag de dag nog door één deur kunnen. We vierden laatst zelfs het slagen van onze dochter met een etentje met onze kinderen. Toen we daar met zijn allen aan tafel zaten, was ik ontzettend trots. Dat we nu zo respectvol met elkaar kunnen omgaan, was alle frustratie meer dan waard.”